Sa harap ng mataas na gusali ng Madrigal Holdings, umalingawngaw ang sigaw ng isang lalaki na naka-pulang suit.
“GAANO KA BA KABOBO, BEN?! ILANG TAON KA NANG NAGMAMANEHO, HINDI MO PA RIN ALAM ANG TAMANG DAAN?!”
Nakaturo ang daliri ni Lucas Madrigal, bilyonaryong kilala sa business world at sa social media dahil sa kanyang marangyang buhay.
Sa tabi ng itim na kotse, nakayuko ang personal driver niyang si Mang Ben, naka-asul na polo, hawak ang susi, walang magawa kundi tiisin ang panglalait. Sa likod nila, may ilang empleyadong nakatigil, nanonood, nagkakatinginan.
“Pasensya na po, Sir Lucas,” mahina ang boses ni Mang Ben. “May aksidente po kasi sa EDSA, kaya dumaan po ako sa—”
“EXCUSES!” putol ni Lucas. “Kung hindi mo kayang sumabay sa oras ko, marami diyan na kayang magmaneho! Ikaw na nga lang halos ang binabayaran para sunduin at ihatid ako, hindi mo pa magawa nang maayos!”
Napapailing ang mga empleyado.
Si Jun, isang intern na napadaan lang, bumulong sa katabi:
“Grabe si Sir. Parang wala nang karapatan magkamali ‘yung tao.”
“Huwag kang maingay,” sagot ng isa. “Kapag narinig ka niyan, baka pati ikaw sisigawan.”
Huminga nang malalim si Mang Ben, pinilit ngumiti kahit halata sa mata ang pagod.
“Sorry po talaga, sir. Babawi po ako bukas.”
“Bukas?” singhal ni Lucas. “Kung hindi lang ako may meeting ngayon, sinisante na kita.”
Sabay talikod si Lucas at mabilis na naglakad papasok ng building. Naiwan si Mang Ben sa tabi ng kotse, parang lumiliit sa harap ng lahat.
ANG BILYONARYONG NAKALIMOT
Si Lucas Madrigal ay hindi pinanganak na mayaman.
Lumaki siya sa masikip na apartment sa Tondo.
Tindera ng fishball ang nanay niya, jeepney driver naman ang tatay. Bata pa lang siya, sumasama na sa biyahe, nakikipag-agawan sa pasahero.
“Anak, pag nagtagumpay ka, huwag na huwag mong kakalimutan ang mga katulad natin,” wika ng tatay niya noon, hawak ang manibela.
Nang mag-aral si Lucas sa Maynila at pinalad makakuha ng scholarship, kinapitan niya ang pangarap na makaahon. Doon nagsimula ang mundo niya sa negosyo, investments, at corporate deals.
Habang lumalago ang kumpanya, unti-unti ring naglaho ang alaala ng batang nakasabit sa jeep.
Sa bawat bagong kotse, bagong condo, bagong negosyo, mas lalong naniniwala si Lucas na:
“Kung kaya ko, kaya rin nila. Kung mahirap sila, kasalanan nila.”
ANG DRIVER NA LAGI NA LANG MALI
Tatlong taon nang driver ni Lucas si Ben Santos, limampu’t dalawang taong gulang, tahimik, laging maayos ang damit, laging nasa oras.
Pero para kay Lucas, sapat na ang maliit na pagkakamali para ubusin ang pasensya niya.
Mali lang ng five minutes?
“Hindi ka marunong tumakbo sa oras!”
Napadaan lang sa ibang route dahil may baha?
“Pilit mong pinapakain sa’kin ang palusot mo!”
Minsan, nagkamali si Mang Ben ng pindot sa radyo at napalakas ang isang lumang awitin na paborito ng tatay ni Lucas.
“Paki hinaan n’yo lang po, sir. Masakit sa tenga ‘yung malakas,” pakiusap ni Lucas.
Agad-agad niya iyong pinatay.
“Wala kang taste,” sabi niya. “’Yan ba ang pinapakinggan ng mga katulad mo?”
Tahimik lang si Mang Ben.
Ang hindi alam ni Lucas, ‘yung kantang iyon ang paborito rin ng anak niya na si Kiko, na mahilig sa lumang OPM.
Pero sa loob ng sasakyan, walang puwang ang kuwento ni Mang Ben—
tanging boses lang ni Lucas ang dapat marinig.
ANG BUHAY SA LIKOD NG MANIBELA
Sa tuwing ibinababa ni Lucas ang salamin at sinisigawan siya, akala niya, wala nang hiya si Mang Ben.
Pero sa bawat uwi ng driver sa maliit na inuupahang bahay sa San Mateo, iba ang nakikita.
Pagkabukas ng pinto, sasalubong sa kanya ang isang babaeng payat ngunit palaging nakangiti.
“Kumusta biyahe, mahal?” tanong ni Aling Tess, ang asawa niyang may sakit sa bato, naka-dialysis tuwing linggo.
“Ayos lang,” sagot ni Mang Ben, pilit na magaan ang tono. “Sumigaw na naman si boss, normal na araw.”
Lumapit naman ang binata niyang nasa early twenties, naka-uniform ng nursing student.
“Pa, may duty ako sa Sabado ha,” sabi ni Alyssa, pangalawang anak nila at graduating sa nursing. “Kulang pa ‘yung bayad sa thesis namin, pero nagpromise si Ma’am na bibigyan kami ng extension.”
Ngumiti si Mang Ben at inabot ang sobre ng sweldo.
“Unahin mo ‘yan. Kapag naging nurse ka, mas malaki na sahod mo sa akin.”
Sa sulok naman, may batang naka-uniform ng public school, nag-aaral.
“Pa, nakakuha ako ng medal sa Math quiz namin!” sigaw ni Kiko, bunso nilang labing dalawang taong gulang.
“Aba, iba ka na!” napatawa si Mang Ben, sabay yakap sa anak. “Puro numero ‘yan, baka balang araw ikaw ang magbilang ng pera ni boss.”
Natawa ang buong pamilya.
Hindi sila mayaman, pero kumpleto ang tawanan sa hapag-kainan.
Ang hindi alam ni Lucas, ang driver na minamaliit niya ang bumubuhay sa asawa niyang may sakit at sa dalawang anak na nagsusumikap sa pag-aaral.
ANG PAANYAYA
Isang hapon, habang pauwi, biglang may tawag sa telepono ni Lucas.
“Sir, ito po si Dr. Enriquez ng St. Matthew’s Hospital,” sabi sa kabilang linya. “Yung anak n’yo pong si Lance, naaksidente po sa basketball game. Hindi naman po kritikal, pero kailangan po niya ng immediate surgery sa tuhod para hindi na lumala ang injury.”
Nalaglag ang sigarilyo ni Lucas.
“A-anong hospital ulit?” kabado niyang tanong.
Habang binibigay ang detalye, bahagya nang nanginginig ang kamay niya.
“Ben!” sigaw niya sa driver. “Daling-dali tayo sa St. Matthew’s! Wala nang preno, ako bahala!”
Piniga ni Mang Ben ang manibela.
“Pero sir, mataas po ang traffic sa—”
“Wala nang pero-pero!” putol ni Lucas. “Anak ko ‘yon!”
ANG PAGLALABAS NG TOTOONG KULAY
Sa gitna ng traffic, habang umiilaw ang mga brakelight ng sasakyan sa harap, pinilit ni Mang Ben makalusot sa mga masisikip na espasyo.
Sabay bukas din si Lucas ng bintana, sumisigaw sa ibang driver, nagmamura.
“Ben, bilisan mo!”
“Sir, delikado na po—”
“Kung gusto mong may trabaho ka pa bukas, umarangkada ka!”
Napasulyap si Mang Ben sa rearview mirror.
Nakikita niya ang mukha ni Lucas—hindi lang galit, kundi takot.
“Panginoon,” bulong ni Mang Ben habang umiilag sa bus, “ingatan N’yo po ang anak niya. Kahit masakit magsalita ang tatay, mahal din ‘yan.”
Sa wakas, nakapasok sila sa compound ng ospital.
Halos tumakbo si Lucas palabas ng sasakyan, hindi na inasikaso si Mang Ben.
ANG HOSPITAL
Sa ER, nadatnan ni Lucas ang anak niyang si Lance, nakahiga, naka-cast ang tuhod, may suot na neck brace pero gising.
“Dad,” mahina nitong sabi. “I’m sorry. Training lang ‘yon… nadulas lang ako.”
“Walang sorry-sorry!” napaluha si Lucas, hinawakan ang kamay ng anak. “Buti walang nangyaring mas grabe. Operahan ka raw, ‘di ba? Gagawin natin kahit anong kailangan.”
Lumapit ang isang doktora, nakaputi, kumpiyansa ang kilos.
“Mr. Madrigal, ako po si Dr. Alyssa Santos, orthopedic resident. Ako po ang a-assist sa surgery ni Lance.”
Napatingin si Lucas.
Bata pa ang doktora, pero halata ang talino sa mga mata. Malumanay magsalita, maayos magpaliwanag.
“Good afternoon po. Na-review na po namin ang X-ray at MRI. Maganda po ang tsansa na makabalik siya sa laro kung maaagapan natin ngayon. Kailangan lang po ng mabilis pero maingat na operasyon.”
Tumango si Lucas, hindi maiwasang humanga.
“Sige, doktora. Gawin n’yo ang lahat na kailangan. Kahit magkano ang gastos, babayaran ko.”
Ngumiti si Alyssa.
“Hindi po lahat nasusukat sa pera, sir. Mas mahalaga po ngayon, kalmado kayo para kalmado rin ang anak ninyo.”
May kakaiba sa tono nito.
Hindi siya natitinag kahit alam niyang bilyonaryo ang kausap.
ANG PAGHINGI NG TULONG
Habang naghahanda ang team sa loob ng OR, naiwan si Lucas sa labas kasama si Lance.
Napansin ni Lucas na medyo nanlalambot ang anak.
“Dad,” mahina nitong bulong, “Hindi mo na po kailangan mag-cancel ng meeting para dito. Okay lang ako.”
“Anak,” sagot ni Lucas, hinahaplos ang buhok nito, “anong silbi ng pera ko kung pababayaan kita?”
Napangiti si Lance.
“First time ko yata ‘tong marinig sa’yo, Dad,” biro nito. “Madalas kasi, trabaho muna bago family.”
Natigilan si Lucas.
Pero bago pa siya makasagot, may kumatok sa salamin ng pinto.
Si Alyssa.
“Sir, pwede po ba kayong pumasok saglit? Kakausapin ko lang po si Lance bago siya dalhin sa OR.”
Pumasok si Lucas, pinanood kung paano kausap ni Alyssa ang anak niya na parang matagal nang magkakilala.
“Lance, favorite mo raw ang basketball?” tanong nito.
“Y-yes po, Doc.”
“Ako, favorite ko naman ang mga pasyenteng matitibay ang loob,” ngiti ni Alyssa. “Deal tayo, ha? Gagawin ko ang best ko sa loob, pero kailangan mo rin akong tulungan. Relax ka, isipin mong practice lang ‘to. Pagbalik mo, babawi ka sa court.”
Tumango si Lance, ngumiti, at sa unang pagkakataon simula nang aksidente, medyo luminaw ang mga mata.
Nang ilabas siya papuntang OR, naiwan si Lucas sa labas kasama si Alyssa.
“Sir,” ani Alyssa, “may tanong lang po ako. Napansin ko po kasi ang pangalan ninyo…”
“Ano ‘yon?” tanong ni Lucas, nagtataka.
“Tanong ko lang po kung…”
Nag-alinlangan siya sandali.
“Kayo po ba ang employer ni Ben Santos? Driver ninyo po ba siya?”
Parang may humawak sa dibdib ni Lucas.
“Oo,” sagot niya. “Bakit? May nagawa na naman ba ‘yon? Sorry ha kung may naging problema—”
Umiling si Alyssa, halata ang pagkagulat sa sinabi niya.
“Sir… siya po ang tatay ko.”
ANG PAG-UGOY NG KONSENSYA
Para bang may biglang sumampal kay Lucas.
“Anong… sabi mo?” naibulalas niya. “Ikaw ang anak ni Ben?”
“Opo,” sagot ni Alyssa, tahimik pero matatag. “Matagal na po siyang driver ninyo. Madalas ko po siyang ikuwento sa mga kaklase ko. Sabi ko nga, kahit mahirap ang trabaho niya, proud ako sa kanya kasi maayos siyang magtrabaho at tapat siya sa amo niya.”
Nagbalik sa isip ni Lucas ang mga araw na sinigawan niya si Mang Ben:
sa parking, sa harap ng iba, sa loob ng sasakyan.
Naalala niya ‘yung huling sigaw niya kaninang umaga, habang pinagtitinginan sila ng mga empleyado.
“GAANO KA BA KABOBO, BEN?!”
Ngayon, nasa harap niya ang anak nitong doktora na magliligtas sa tuhod ng anak niya.
“Sir,” dagdag ni Alyssa, “hindi ko po alam kung ano ang tingin ninyo sa tatay ko, pero sa bahay… siya po ang haligi namin. Siya nagpa-aral sa akin, siya nagbabantay sa nanay kong may sakit, at siya rin po ang idol ng kapatid kong bunso. Siguro po kaya ako naging doktor, kasi gusto kong makita siyang lumakad nang tuwid sa mundo na hindi siya tinitingnan na ‘driver lang.’”
Sa bawat salitang lumalabas sa bibig ni Alyssa, lalong lumulubog si Lucas sa hiya.
“Hindi ko po ito sinasabi para awayin kayo,” patuloy nito. “Sinasabi ko lang bilang anak. Kasi kung sakaling may isang tao na nagmamahal sa tatay ko nang higit pa sa trabaho niya, iyon po ako.”
Napayuko si Lucas.
Ngayon lang may nagsalita sa kanya nang ganoon—hindi bastos, pero totoo, direkta sa konsensya.
“Doc Alyssa…” mahina niyang sabi, “pwede ko ba siyang makausap pagkatapos ng operation?”
Ngumiti siya, kahit may bakas ng lungkot.
“Sir, tuwing uuwi po siya, lagi niyang sabi, ‘Okay lang ako. Huwag kayong mag-alala sa akin.’ Baka po oras na rin para may magtanong sa kanya kung totoo ‘yon.”
ANG OPERASYON
Habang nasa loob si Lance, nag-iisa sa hallway si Lucas.
Hindi mapakali.
Hindi siya sanay maghintay nang ganito, lalo na kung wala siyang hawak na laptop o report.
Sa halip, hawak niya ngayon ay sariling konsensya.
Naalala niya ang tatay niya, naka-jeep, pinagmumura ng isang mayabang na pasahero dahil bumaba sa maling kanto.
“Ano ba ‘yan, manong? Wala kang alam sa ruta!” sigaw ng pasahero noon.
Nakayuko lang ang tatay niya, gaya ni Mang Ben kanina.
Pag-uwi nila noong gabing iyon, nag-utos ang tatay niya:
“Anak, huwag na huwag kang sisigaw sa taong nagkakamali. Lalo na kung alam mong hindi sinasadya. Ang tao, kahit may mali, may dignidad pa rin.”
Pero lumipas ang panahon, binaligtad ni Lucas ang aral na iyon.
Sa corporate world, natutunan niyang:
“Kapag hindi ka malakas, ikaw ang tatapakan.”
Hindi niya namalayang pati mga taong tumulong sa kanya, tinatapakan niya na rin.
ANG PAGBABALIK SA DRIVER
Matapos ang ilang oras, lumabas si Alyssa mula sa OR, pawis pero nakangiti.
“Sir,” sabi niya, “maayos po ang operation. Walang komplikasyon. Kailangan lang po ng therapy ni Lance pero makakalakad, makakatakbo pa. Baka hindi lang muna pro level, pero may chance pa rin siya.”
Halos maiyak si Lucas sa ginhawa.
“Maraming salamat, doktora,” aniya. “Hindi ko alam kung paano ko kayo mababayaran.”
“Gagawin ko lang po ang trabaho ko, sir,” sagot ni Alyssa. “Pero kung gusto n’yo po talagang ‘magbayad,’ may isang tao pong mas kailangan ninyo kausapin.”
Tumingin siya sa likod ni Lucas.
Paglingon niya, nandoon si Mang Ben — hawak ang sombrero, nakayuko, halatang hindi alam kung lalapit ba o lalayo.
“Tatay,” sabi ni Alyssa, lumapit dito at hinawakan ang braso. “Ayos na si Lance. Successful ‘yung operation.”
Napaluha si Mang Ben, napahawak sa dibdib.
“Salamat sa Diyos…” bulong niya, sabay tingin kay Lucas. “…salamat din po, sir, sa pagdala sa kanya agad dito.”
Hindi na nakapagsalita agad si Lucas.
Parang nanikip ang lalamunan niya.
“Ben…” mahina niyang sabi. “Pwede ba tayong mag-usap sa labas?”
ANG PAGHINGI NG TAWAD
Sa maliit na garden ng ospital, magkatabi silang naupo sa bench.
Hindi pa rin makatingin si Mang Ben nang diretso sa amo.
“Sir, kung may nagawa po akong mali kanina sa pagmamaneho, pasensya na po tal—”
“Hindi,” putol ni Lucas. “Ako ang dapat humingi ng pasensya sa’yo.”
Napalingon si Mang Ben, nagulat.
“Sir?”
“Ben…” huminga nang malalim si Lucas. “Tatlong taon na kitang sinisigawan, minamaliit. Kaninang umaga, sa harap ng ibang tao, parang wala kang kwenta. Hindi ko man lang naisip na may pamilya kang uuwian, mga anak na umaasa, asawang may sakit…”
Napatigil si Mang Ben, nanlaki ang mga mata.
“P-paano…?”
“Nalaman ko sa anak mo,” sagot ni Lucas, may halong ngiti at hiya. “Si doktora… si Alyssa… hindi lang siya nag-opera sa anak ko. Binuksan din niya ‘yung mata ko kanina.”
Napayuko si Mang Ben, nangingilid ang luha.
“Pasensya na po kung nagkuwento… baka po nakakahiya—”
“Hindi ako nahiya sa kuwento niya, Ben. Nahihiya ako sa sarili ko.”
Tahimik ang ilang segundo.
“Tayong dalawa,” patuloy ni Lucas, “pareho tayong tatay. Pareho tayong may anak na umaasa. Pero sa tuwing sinisigawan kita, para na rin kitang sinigawan bilang isang ama. Wala akong karapatan.”
Naglakbay ang tingin niya sa mga halaman.
“Naalala ko tuloy tatay ko. Jeepney driver din siya. Ilang beses siyang pinahiya ng pasahero, lalo na ‘yung mga may kaya. Sabi ko noon, pag yumaman ako, magiging iba ako sa kanila. Pero heto ako… mas malala pa.”
Hindi mapigilan ni Mang Ben ang maiyak.
“Sir… trabaho ko lang naman po ‘to. Sanay na rin po akong sigawan. Basta may maiuuwi akong sweldo—”
“Huwag mo nang sabihin ‘yan,” sabi ni Lucas. “Hindi normal na masanay kang sigawan. Hindi normal na ituring kang wala lang. Simula ngayon… gusto kong itama ang mali.”
ANG PAGBABAGO
Kinabukasan, sa harap mismo ng building ng Madrigal Holdings, nagtipon ang mga empleyado.
May kakaiba sa atmosphere: hindi kaba, kundi pagtataka.
May pinatawag kasi si Lucas na impromptu meeting.
Naka-mikropono siya, nakatayo sa harap ng main entrance.
“Good morning,” panimula niya. “Baka nagtataka kayo kung bakit tayo nagtipon ngayon. May mahalaga lang akong gustong sabihin — hindi bilang presidente ng kumpanya, kundi bilang tao.”
Nagkatinginan ang mga empleyado.
Kadalasan, ang mga announcement ni Lucas ay tungkol sa kita, target, at bagong project. Ngayon, iba ang tono.
“Una,” sabi niya, “gusto kong humingi ng tawad sa isang taong ilang taon ko nang tinatrato nang mali.”
Tinawag niya.
“Ben… pwede ka bang lumapit dito?”
Lumakad si Mang Ben sa gitna ng mga tao, halatang nahihiya, pero hindi na kasing-yuko ng dati.
“Si Ben,” patuloy ni Lucas, “ay personal driver ko. Siguro marami na sa inyo ang nakasaksi kung paano ko siya sisigawan, pagalitan, lait-laitin dahil lang sa traffic o maliit na pagkakamali.”
May mga nag-iling. May mga napatingin sa sahig, hindi alam kung saan lulugar.
“Ngayon, gusto kong sabihin sa inyo: MALI AKO.”
Nagbulungan ang mga tao.
“Hindi ako magiging ganito kalayo sa buhay kung hindi ako sinuportahan ng mga taong katulad niya—mga ordinaryong manggagawa na nagsasakripisyo araw-araw. Pero habang lumalaki ang kumpanya, lumalayo naman ako sa katotohanan na LAHAT TAYO rito, tao.”
Bumaling siya kay Mang Ben.
“Ben, sa harap ng lahat, humihingi ako ng tawad sa’yo. Hindi ko pwedeng mabawi ang lahat ng sigaw at kahihiyan, pero mula ngayon, pangako ko, hindi na kita itatratong ‘driver lang.’ Isa ka sa mga haligi ng buhay ko. Kung hindi dahil sa’yo kagabi, hindi ako makarating agad sa ospital. Kung hindi dahil sa anak mong doktora, baka hindi maayos ang tuhod ng anak ko.”
Naluha si Mang Ben, pati na ang ilang staff.
Tinapik ni Lucas ang balikat nito.
“Nalaman ko kung sino talaga ang pamilya mo, Ben—
mga anak mong nagsusumikap, asawang lumalaban sa sakit, at bawat taong tinutulungan mong ihatid-sundo, kahit hindi ka nila kilala.”
Huminga nang malalim si Lucas.
“Dahil doon, gusto kong magpasalamat sa paraan na kaya ko.”
Inilabas niya ang isang sobre.
“Ben, ito ang opisyal na dokumento: ginagawa kitang regular employee na may full benefits, kasama ang health insurance para sa asawa mo, at scholarship grant para kay Kiko hanggang kolehiyo.”
Nagpalakpakan ang mga tao.
Naiyak si Aling Tess na nasa gilid pala, tinawag ni Alyssa.
“Sir…” nanginginig ang boses ni Mang Ben. “Sobra-sobra na po ‘to…”
“Hindi pa,” sagot ni Lucas. “Dahil hindi pera lang ang dapat kong ibigay sa’yo.”
Humarap siya sa lahat.
“Simula ngayon, maglalabas ang Madrigal Holdings ng bagong Employee Dignity Policy. Ibig sabihin: bawal na ang pagmumura at pang-iinsulto sa kahit sinong staff. Maging ako, sakop nito. Sinumang lalabag—kahit ako—may kaparusahan. Hindi dahil gusto kong magmukhang mabait, kundi dahil gusto kong bumalik sa dahilan kung bakit ko sinimulan ang kumpanyang ‘to: para magbigay ng trabaho, hindi para mang-alipusta.”
HULING BIYAHE, BAGONG SIMULA
Kinagabihan, habang pauwi, tahimik na sakay sa likod si Lucas.
Si Mang Ben pa rin ang nasa manibela, pero iba na ang hangin sa loob ng sasakyan.
“Sir,” maingat na sabi ni Mang Ben, “pwede ko pa rin po ba kayong tawaging ‘sir’ kahit ang dami n’yo nang ginawa para sa amin?”
Napatawa si Lucas nang mahina.
“Ben, kahit anong gawin ko, boss pa rin ako sa’yo sa kontrata. Pero sana, isipin mo na rin ako bilang kapwa tatay… at kaibigan.”
Ngumiti si Mang Ben, tiningnan sandali ang amo sa rearview mirror.
“Kung gano’n po, Lucas,” sabi niya, unang beses niyang gamitin ang pangalan nito, “salamat. Para na rin kay Tatay mo ‘to. Sigurado po akong proud siya sa’yo ngayon.”
Napatingin si Lucas sa bintana, sa ilaw ng kalsada.
Naalala niya ang tatay niyang jeepney driver, nakangiti sa likod ng manibela.
“Pa,” bulong niya sa isip, “natagalan, pero natuto rin ako.”
PAALALA NG KUWENTO
Ang istorya ni Lucas at Mang Ben ay paalala na:
- Sa bawat taong sinisigawan natin, may pamilyang umaasa sa kanila. Hindi lang sila “driver,” “guard,” o “janitor” — sila ay ama, anak, asawa, kapatid.
- Hindi kailanman nawawala ang dignidad ng tao, kahit gaano kaliit ang tingin natin sa trabaho nila.
- At kung minsan, ang taong araw-araw mong minamaliit, siya palang magliligtas sa pinakamamahal mong tao—o sa natitira pang kabutihan sa puso mo.
Sa huli, hindi kayamanan, hindi posisyon, hindi mamahaling kotse ang sukatan ng tunay na yaman,
kundi ang paraan kung paano mo tratuhin ang mga taong tahimik na nagdadala sa’yo sa destinasyon mo…
kahit hindi man lang nila alam kung saan patungo ang buhay nila bukas.
