Tahimik ang marangyang mansyon ng mga Del Rosario nang gabing iyon, tanging huni lang ng fountain sa hardin at mahinang tunog ng aircon ang maririnig. Sa malawak na hallway na marmol ang sahig, nakatayo si Mia Cruz, nakasuot ng asul na uniporme ng katulong. Sa unang tingin, ordinaryong kasambahay lang siya—nakapusod ang buhok, walang makeup, at may hawak na feather duster. Pero sa loob ng bulsa ng kanyang apron, naroon ang tunay niyang pagkakakilanlan: ang police ID na may pangalang PO2 Maria Kristina Cruz, at maliit na radyo na nakakonekta sa team niya sa labas ng mansyon.
Tatlong linggo na siyang undercover sa bahay ng mga Del Rosario, isang pamilyang kilala sa kanilang korporasyon at koleksyon ng mga mamahaling alahas at antique. Ilang beses na silang nakatanggap ng impormasyon na may planong pagnanakaw sa mansyong iyon—hindi mula sa labas, kundi posibleng “inside job.” Ang problema, walang gusto o kayang magsalita. Ang tanging clue lang ng intel nila: may lalaking nagngangalang “Rico” na madalas makitang papasok sa exclusive subdivision na ito, at sinasabing may hawak na plano ng buong bahay.
Kaya nagboluntaryo si Mia. Sanay siya sa undercover, dating nagkunwaring promodizer, waitress, at tindera sa palengke sa ibang operasyon. Pero ngayon ang pinakamahirap: kailangan niyang magkunwaring kasambahay sa isang lugar na puro CCTV, sensor, at mga taong hindi basta-basta mapagkakatiwalaan—kasama na ang mismong amo.
“Ma’am, may bagong katulong po sa ahensiya. Magaling daw, tahimik, hindi makwento,” sabi raw ng ahente sa among si Doña Beatrice nang irekomenda siya. Hindi alam ng matandang babae na ang tahimik na katulong na iyon ay ipinadala mismo ng hepe ng pulisya.
“Basta huwag magulo at huwag mausisa,” mataray na sagot ng Doña noon. “Ayokong may nakakalikot ng gamit ko.”
Nasanay na si Mia sa pagiging halos invisible—dumadaan lang sa gilid ng mga hallway, naglilinis ng hindi napapansin, nakikinig sa usapan ng amo at mga bisita habang abala sa pag-aayos ng kurtina. Sa loob ng tatlong linggo, wala pa siyang huling malaking ebidensiya. May mga kutob, may kakaibang galaw, pero wala pang sapat para padalhan ng SWAT ang mansyon. Hanggang sa gabing iyon.
Kasagsagan ng paglubog ng araw, katatapos lang ni Mia magpunas ng mga vase sa hallway nang may narinig siyang kaluskos mula sa silid ni Don Eduardo, ang matandang kapatid ni Doña Beatrice na bihirang lumabas ng mansyon. Mahigpit ang seguridad sa kwartong iyon, dahil doon nakalagay ang malaking vault na laman ang karamihan ng mga alahas at papeles ng pamilya. Karaniwan, tanging si Don Eduardo at ang butler na si Mang Arturo lang ang may access sa loob.
Kumunot ang noo ni Mia. Alam niyang wala sa mansyon si Don Eduardo—maaga itong umalis kanina para sa check-up sa ospital. At si Mang Arturo, nasa kusina pa, abala sa pag-uutos para sa nalalapit na birthday party ng apo.
Maingat siyang lumapit sa dulo ng hallway, dala ang feather duster bilang props. Nakakunot ang noo niya nang mapansin ang bahagyang bukas na pinto ng silid ni Don Eduardo at mahinang boses ng dalawang lalaki sa loob.
“Dito mismo,” mahinang sabi ng isang boses na may kumpiyansang tono. “Ayon sa plano, sa likod ng panel na ito nakalagay ang auxiliary safe. ‘Pag napatay natin ang power, manual ang bukas niyan. Limang minuto lang, tapos na tayo.”
Isa pang boses ang sumagot, mas maingat, halatang kinakabahan. “Sigurado ka bang wala nang ibang sensor? Ayokong maipit dito, pre. Hindi biro ang makulong dahil dito.”
Sumilip nang bahagya si Mia sa pagitan ng mabibigat na kurtina. Nakita niya ang dalawang lalaking hindi niya kilala bilang regular na bisita. Ang isa naka-pulang polo, may hawak na blueprint; ang isa naka-berdeng polo, nakatayo sa harap ng napakalaking asul at gintong vault na parang pintuan ng bangko. May nakabulsa sa likod nila na parang mga gamit pang-eksperto—hindi pang-ordinaryong manggagawa.
Napatingala si Mia. Sa itaas ng arko ng pinto, may bagong kabit na CCTV. Alam niyang siya mismo ang nagpunas niyon kahapon; hindi pa iyon umiilaw noon. Ngayon, nagbabantang pula ang ilaw. Naisip niya: kung ilang araw pang mananahimik ang dalawang iyon, malamang sa araw mismo ng party sila aatake, kasabay ng ingay at dami ng tao. Pero hindi na siya pwedeng maghintay. Nanginginig ang tuhod niya sa kaba, pero alam niyang oras na para kumilos.
Sa sobrang pagmamadali, hindi sinasadya, nasagi niya ang isang mamahaling plorera sa tabi. Bumagsak ito sa marmol na sahig, nagkalasog ang porselana. Kumalabog ang buong hallway.
“Hoy! Sino ‘yan?” sigaw ng lalaking naka-berde.
Mabilis na umatras si Mia sa likod ng mabigat na kurtina, hawak-hawak ang radyo sa bulsa. Umilaw lalo ang pulang dot ng CCTV. Naramdaman niyang humigpit ang dibdib niya, pero pinilit niyang tumino ang isip. Hindi pwedeng ngayon pa siya mag-panic.
“Alpha-3 to Base, may nakita akong dalawang lalaki sa vault room,” pabulong niyang sabi sa radyo, halos dikit sa labi. “May hawak silang plano. Tingin ko ito si Rico at kasama. Nag-uusap tungkol sa auxiliary safe. Spin cover ako dito sa hallway.”
Narinig niyang sumagot ang pamilyar na boses ng kanyang team leader mula sa labas ng mansyon. “Copy, Alpha-3. Hold position. Kailangan namin ng visual at mas malinaw na ebidensya. Iwasang madamay ang pamilya. Standby for further instructions.”
“Standby, standby…” bulong ni Mia sa sarili, nanginginig ang kamay. “Eh kung mahuli na nila ako bago pa kayo makapasok?”
Narinig niyang lumapit ang yabag ng mga lalaki sa pinto. “May nabasag,” sabi ng boses na naka-berde. “Baka katulong lang ‘yon. Huwag mo nang pansinin. Wala namang pakialam ‘yang mga ‘yan sa mga vault.”
“Sigurado ka?” tugon ng lalaking naka-pula. “Tandaan mo, kapag may kumalat na chismis dito, sira ang plano. Naka–schedule na ang pagpalya ng power sa gabi ng party. Iisa lang ang pagkakataon natin.”
“Relax ka lang,” sagot ng una. “Binayaran ko na ang isang tao sa security. ‘Pag binigyan kita ng signal, at least tatlong camera ang bulag sa loob ng limang minuto. Sapat na ‘yon.”
Nang marinig ni Mia ang salitang “security,” mas lalo siyang kinabahan. Ibig sabihin, hindi lang simpleng akyat-bahay ang kaharap nila; may kasabwat sa loob, posibleng isa sa mga bantay o tauhan ng mansyon.
Nang marinig niyang humina ang mga yabag, alam niyang bumalik na ang mga ito sa loob ng silid. Lumabas siya nang marahan mula sa likod ng kurtina, pinulot ang nabasag na piraso ng plorera, at nagkunwaring natataranta nang may sumulpot na lalaking gwardya sa dulo ng hallway.
“Anong nangyari rito?” malakas nitong tanong. “Ikaw ba ang naka-duty dito, Mia?”
“O–opo, Kuya,” kabado niyang sagot, pero pinilit magmukhang inosenteng katulong. “Pasensya na po, nadulas lang po ako. Lilinisin ko na po ito.”
Tinitigan siya ng gwardya, si Kuya Rod, na tahimik pero laging nakamasid. Sa loob ng mga araw na nagdaan, hindi niya ito gaanong pinagdudahan—seryoso, masunurin, halos hindi nagsasalita. Pero ngayong alam niyang may kalaban sa loob ng security team, parang may ibang bigat ang tingin niya sa lalaki.
“Mag-ingat ka,” malamig na sabi ni Rod. “Mahal ang mga gamit dito. ‘Pag nabawasan, kawawa tayong lahat.”
Umalis ito pagkatapos, pero ramdam ni Mia na matagal pa siyang babalikan ng tingin ng lalaki. Habang nililinis ang nabasag na plorera, pinakiramdaman niya ang radyo sa bulsa.
“Alpha-3,” sabi ulit ng team leader, “kailangan nating malaman kung sino ang contact nila sa security. May hinala ka ba?”
Napalingon si Mia sa direksyong pinuntahan ni Rod. “May mga hinala na ako,” mahinang sagot niya. “Pero kailangan ko pang makatiyak. Mukhang sa araw mismong ng party sila gagalaw. Doon na tayo babanat?”
“Hindi na,” sagot ng boses sa radyo. “Delikado kung isasabay sa maraming tao. Kung may paraan kang makakuha ng kopya ng plano at marinig ang mismong usapan ni Rico at contact niya, puwede na natin silang arestuhin bago pa ang party. Pero ingat ka, Mia. Huwag mong isasakripisyo ang buhay mo para lang sa ebidensya.”
Ngumiti siya nang mapakla. “Trabaho lang, sir.” Pero sa totoo lang, alam niyang higit pa sa trabaho ang nakataya. Sa mga nakalipas na linggo, nakilala na niya ang iba pang kasambahay—si Ate Lorna na nagpapaaral ng apat na anak, si Mang Arturo na halos tatlumpung taon nang butler ng pamilya, at ang apo ng Doña na si Gabby na lagi siyang kinukulit sa homework. Kung papayag siyang magtagumpay ang plano ng mga magnanakaw, silang lahat ang unang masasaktan.
Kinagabihan, habang nanonood ang mga amo ng TV sa sala at abala ang mga tauhan sa kusina, nagpunta si Mia sa maliit na security room na madalas niyang nililinis tuwing umaga. Alam niyang may oras sa gabi na pumupunta ang mga gwardya sa back gate para magpalit ng shift, at saglit na nababakante ang loob. Sumilip siya sa hallway, tiyaking walang nakamasid, saka marahang binuksan ang pinto.
Sa loob, maliwanag ang ilaw ng mga monitor. Sa bawat screen, kita ang iba’t ibang sulok ng mansyon—hardin, garahe, hallway, vault area. Sa isang monitor, nakapako ang camera sa mismong pintuan ng silid ni Don Eduardo. Sa itaas nito, may naka-blink na red icon: “Scheduled Maintenance – 2 Days.” Napakunot ang noo ni Mia. Dalawang araw na lang bago ang party. Ibig sabihin, dalawang araw na lang bago “maintain” kuno ang camera—at posibleng sabay sa pagpalya ng power.
Lumapit siya sa computer, dahan-dahang pinindot ang history ng system. Nakita niya ang log na nagsasabing may nag-request ng downtime para sa ilang camera: three units sa second floor, kasama ang sa vault room. Ang approval ay galing sa isang account na may username na “R.Santos.”
Napakagat-labi siya. Alam niyang Santos ang apelyido ni Rod. Hindi pa iyon sapat na ebidensya, pero malakas na ang tama. Kailangan niya pa ng isa pang piraso: ang mismong pakikipag-usap ni Rod kay Rico.
Nag-record siya gamit ang maliit na body cam na nakatago sa bulsa ng uniporme—isang device na halos kasinglaki lang ng pindutan. Mabilis niyang kinunan ng video ang monitor, ang log ng “Scheduled Maintenance,” at ang username sa screen. Sapat na ito para makuha ang atensyon ng hepe. Pagkalipas ng ilang minuto, bago pa bumalik ang mga gwardya, lumabas na siya ng security room, nagkunwaring dala ang basurahan.
Pagbalik niya sa quarter ng mga kasambahay, agad niyang isinentro ang radyo sa bibig. “Base, may nakita na ako. Mukhang ang contact nila, si Rod Santos. May scheduled downtime ang cameras sa mismong araw ng party. Na–record ko na sa body cam.”
“Magaling, Alpha-3,” sagot ng team leader. “I-forward mo ang feed ngayon. Once ma-verify, maglalabas tayo ng warrant kina Rico at sa contact niya. Kailangan pa rin nating mahuli sila sa aktong nagpa-plano. Kaya bukas ng gabi, hayaan mong magtagpo sila. Huwag kang magpapahuli. Intindihan?”
“Copy,” sagot ni Mia, kahit kumakabog ang dibdib.
Kinabukasan, parang ordinaryong araw lang sa mansyon. Si Doña Beatrice abala sa pag-aayos ng listahan ng mga bisita. Si Gabby, nag-eensayo ng piano. Ang mga kusinero, naghahanda ng menu. Pero para kay Mia, bawat segundo ay parang malapit nang sumabog na bomba. Pinakiramdaman niya si Rod, na tila mas tahimik kaysa dati, pero minsan nahuhuli niyang nakatingin sa kanya na parang sinusukat ang galaw niya.
Bandang hatinggabi, habang tulog na ang karamihan at pinapatay na ang ilang ilaw sa hallway, nakarinig si Mia ng mahinang static sa kaniyang radyo. “Alpha-3, base. Nakita naming pumasok si Rico sa mansyon, gamit ang service gate. Kasama si Rod. Inauthorize ang entry bilang ‘electrical inspection.’ Wala kayong ibang kasamahang gwardya sa loob. Kopya?”
Parang binuhusan si Mia ng malamig na tubig. “Kopya,” sagot niya, bumaba ang tingin sa feather duster na hawak. “Nasa kwartong katabi lang ako ng hallway ng vault. Mag-oobserba ako.”
Sumilip siya sa pintong nakabukas nang kaunti sa may storage room. Kita niya sa malayo, sa dulo ng hallway, si Rod at ang dalawang lalaking kilala niya kagabi—si Rico na naka-pulang polo, at isang payat na kasama na may dalang toolbox. Hawak niya sa kamay ang radyo, handang sumigaw ng code word kapag kailangan na ng backup.
“Okay na ba ang lahat?” ani Rico, tinitingnan ang wristwatch. “Sa oras na ‘to, patay na ‘yung isang generator. ‘Pag pinindot mo ‘yan,” sabay turo sa maliit na remote na hawak ni Rod, “mag-bablackout sa wing na ‘to, kasama ang tatlong camera. Limang minuto lang. ‘Pag lumagpas tayo diyan, yari.”
Tumango si Rod, halatang kinakabahan pero determinado. “Basta sigurado kang balato sa akin ang kalahati ng makukuha mo at maitatago mo ang involvement ko. Mahirap na, may pamilya akong umaasa.”
Ngumisi si Rico. “Relax ka lang. May contact ako sa labas. ‘Pag nailabas natin ang laman ng auxiliary safe, may taong susalo. Hindi ba’t sabi ko sa’yo, wala nang pabalik sa dati pagkatapos nito? Yayaman na tayong dalawa.”
Sa mga sandaling iyon, malinaw na malinaw sa body cam ni Mia ang mukha nilang dalawa, pati ang pagbibigay ni Rod ng access code sa vault gamit ang keycard at fingerprint scanner. Halos hawak na ni Mia ang doorknob para sumugod at sumigaw ng “Pulis!” pero naalala niya ang bilin ng team leader: hintayin ang tamang timing, mas mabuting mahuli habang mismong gumagawa ng krimen.
“Alpha-3,” bulong ng boses sa radyo, “nakikita na namin ang live feed mula sa bodycam mo. Sapat na itong probable cause. Nakaabang na ang SWAT sa gate, pero hindi pa sila makakapasok hangga’t hindi ka nagbibigay ng go-signal. Huwag kang lalapit kung wala kang way out, copy?”
“Copy,” pabulong niyang sagot. “Magbibigay ako ng signal kapag on the way na sila sa safe.”
Nakikita niyang pinipihit ni Rod ang lock ng malaking vault. Marahang bumukas ang mabigat na pinto, naglabas ng malamig na hangin. Sa loob, may isa pang mas maliit na safe na mukhang lumang-luma, may emblem ng pamilya. Ito siguro ang auxiliary safe na sinasabi ni Rico.
“Sabi ko na nga ba,” malakong bulong ni Rico. “Dito nakaimbak ang mga antique na relo at ilang di–na–i-a-announce na alahas. Pag ito, naibenta natin sa black market, tapos ang problema mo sa utang, Rod. Tapos pati problema ko sa mga taong hiniraman ko ng pera.”
Napahawak si Rod sa dibdib. “Bilisan natin,” sabi niya. “Bago pa mag-ikot ang ibang gwardya.”
Sa saglit na pagkalas ng tingin nila sa paligid, lumabas si Mia mula sa kanyang pinagtataguan, dahan-dahang lumapit sa malaking kurtina sa gilid ng hallway. Dito siya nagkubli, hawak ang radyo sa mismong dibdib na parang rosaryo.
“Base,” bulong niya, halos hindi humihinga, “nasa harap na nila ang auxiliary safe. Hawak nila ang mga gamit. Ngayon na.”
“Copy, Alpha-3. GO signal received. SWAT moving in. Within two minutes nasa loob na kami. Hold position, huwag kang lalantad.”
Pero sa hindi inaasahang pagkakataon, biglang tumunog ang maliit na radyo sa bulsa ni Mia—isang napakaliit na “beep” lang dapat iyon, pero sa katahimikan ng hallway, parang kulog. Napalingon agad si Rico.
“Sino ‘yon?” bulalas nito. “May iba bang tao dito?”
Mabilis na humakbang si Rod sa direksyon ng tunog. “Baka isa sa mga katulong,” sabi niya, pero halatang naniningkit na ang mata. “Kanina pa ako may napapansin na isang katulong na laging nandiyan sa hallway na ‘to.”
Lalong kumabog ang puso ni Mia. Sinubukan niyang humakbang paatras, pero nasagi niya ang isang maliit na mesa. Bago pa man siya tuluyang makapagkubli, hinila ni Rod ang kurtina.
Nagkatitigan sila. Si Mia, nakahawak sa walkie-talkie; si Rod, nakatunganga, parang hindi makapaniwala.
“Mia?” gulat na sabi nito. “Ano’ng ginagawa mo rito? Ano ‘yang hawak mo?”
Alam ni Mia na tapos na ang pagiging katulong niya sa harap ng mga ito. Mabilis niyang dinikit ang radyo sa bibig. “Alpha-3 to all units!” malakas niyang sabi, hindi na nagtatago. “Compromise na ako. Uulitin ko, compromise na ako! Target identified, nasa hallway ng vault. Armadong suspek—”
Hindi nakatiis si Rico. Mabilis itong sumugod at sinubukang agawin sa kanya ang radyo. Nagpambuno sila sa gitna ng hallway. Tinulak siya nito, halos tumama ang likod niya sa pader. Agad na may sumulpot na baril sa kamay ni Rico, itinutok sa kanya.
“Pulis ka, ano?” sigaw ni Rico, hingal ang dibdib. “Dapat alam ko pa lang sa unang tingin na hindi bagay sa’yo maging katulong! Hindi ako papayag na masira mo ‘to!”
Nanginig ang kamay ni Rod, nakatingin kay Mia, tapos kay Rico. “Rico, huwag! Huwag kang gagamit ng baril dito, may CCTV—”
“Patay na ang ibang camera, tanga!” balik ni Rico. “Tsaka kung papalag ka, isasama kita sa kaso!”
Lumingon si Mia kay Rod, desperado. “Kuya Rod, tama na ‘to,” pakiusap niya. “May pamilya ka, ‘di ba? Wag mo nang palalain. Kung aamin ka ngayon, puwede pang gumaan ang kaso mo. Pero ‘pag may napatay ka—”
“Huwag mong pakinggan ‘yan!” sigaw ni Rico, itinutok pa lalo ang baril. “Mamili ka, Rod. Kasama ka ba sa akin, o kalaban mo kami? Wala nang gitna.”
Natigilan si Rod. Kita sa mukha niya ang takot, pagsisisi, at pagkagulo ng isip. Sa mismong sandaling iyon, sa malayo, sumabog ang tunog ng preno ng mga sasakyan. Narinig ang sigaw ng “Pulis! Walang kikilos!” mula sa labas ng mansyon. Nagulat si Rico, ilang segundong nabaling ang tingin sa direksyon ng ingay.
Doon na kumilos si Mia. Hinampas niya ang braso ni Rico, dahilan para magpagulong ang baril sa sahig. Sumabay si Rod—parang napukaw nga ang konsensya—at itinulak si Rico sa pader. Nagpambuno silang dalawa. Sa gitna ng kaguluhan, narinig ni Mia ang yabag ng mga SWAT na pumapasok sa loob, tinutukan ang hallway ng mga baril.
“Pulis! Bagsak ang armas!” sigaw ng team leader niyang si Lt. Vargas, nakatutok ang mahaba nitong baril kay Rico.
Hindi na nakapalag si Rico. Nang maramdaman niyang nakatutok na sa kanya ang puluhan ng baril mula sa iba’t ibang direksyon, tumigil siya at itinaas ang kamay. Inilapat ng mga pulis ang posas sa kanyang mga kamay, pati kay Rod na halos hindi na nakatingin kay Mia.
“Kuya Rod…” mahinang tawag ni Mia habang dinaraan nila ang gwardya sa kanyang harapan.
“Mia…” nanginginig niyang sagot, nakayukong parang batang napagalitan. “Pasensya na. Nadala na ako ng problema sa pera. Akala ko, isang beses lang. Hindi ko na naisip ang magiging kapalit.”
Hindi na nakasagot si Mia. Matagal na niyang alam na maraming nagkakasala dahil sa takot at kahirapan, pero hindi iyon dahilan para wasakin ang buhay ng iba. Tahimik lang siyang tumabi habang inilalabas si Rico at Rod, kasabay ng pagbubukas ng ilaw sa buong mansyon.
Ilang minuto lang, bumaba sa hagdan si Doña Beatrice, nakapangtulog pa, hawak ang dibdib sa gulat. “Ano ‘tong kaguluhan na ‘to? Sinong nagsisigawan? Bakit may pulis dito?” Tumingin siya sa paligid, at natigilan nang makita si Mia na nakatayo sa gitna, hawak pa rin ang radyo. “Mia? Anong ibig sabihin nito?”
Lumapit si Lt. Vargas at magalang na yumuko. “Ma’am, pasensya na po sa abala. Ako po si Lt. Vargas, PNP. Ilang linggo na po kaming nag-iimbestiga sa planong pagnanakaw sa mansyon ninyo. Ang katulong ninyong si Mia ay isang undercover na pulis. Sa tulong niya, naaresto na po namin ang mga suspek, kasama ang security ninyo na si Rod na may kasabwat sa loob.”
Halos bumagsak ang panga ni Doña Beatrice. “Ano? Undercover? Ang ibig mong sabihin, pulis ‘yang si Mia?” Napatingin siya sa dalagang nakayuko, parang hindi alam kung matutuwa o magagalit.
“Ma’am,” mahina pero matatag na sabi ni Mia, “pasensya na po kung marami akong itinago sa inyo. Ginawa ko lang po ang trabaho ko. May mga plano po silang buksan ang vault ninyo at nakipagsabwatan sa isang tao sa security. Kung hindi po natin sila naagapan, baka sa gabi po mismo ng party ninyo kayo maloko.”
Napahawak sa gilid si Doña Beatrice, tulad ng isang inang biglang naalalang pwede palang mawala ang lahat ng pinaghirapan. Tahimik siya nang ilang saglit, bago muling tumingin kay Mia—ngayon, iba na ang tingin, hindi na basta kasambahay, kundi taong nagligtas sa kanila.
“Kung ganoon,” malumanay niyang sabi, “utang namin sa’yo ang kaligtasan ng bahay na ‘to. Pati na ang pangalan ng pamilya ko.”
Kinabukasan, nag-ikot ang balita sa buong subdivision: ang mansyong Del Rosario, muntik nang manakawan ng mga propesyonal na magnanakaw, pero nailigtas ng isang undercover na babaeng nagkunwaring kasambahay. Maraming nagulat nang malaman na pulis pala si Mia; ang iba, hindi makapaniwala, dahil sanay silang tingnan ang mga kasambahay bilang tahimik lang at nasa likod ng lahat.
Sa araw ng mismong party, imbes na makitang naglilinis sa kusina si Mia, nakita siyang nakatayo sa gilid ng hardin, naka-unipormeng puti at asul ng pulisya, kasama ang team niya. Lumapit si Gabby, ang batang apo, bitbit ang maliit na plato ng cake.
“Tita Mia,” sabi ng bata, “pulis ka pala. Akala ko katulong ka lang. Pero ang galing mo pala. Ikaw ang bida dito sa mansyon.” Ngumiti ito nang malawak. “Pwede pa rin ba kitang tawaging Tita?”
Napangiti si Mia at marahang hinaplos ang ulo ng bata. “Oo naman, Gab. Hindi nagbabago ‘yon.”
Lumapit din si Doña Beatrice, mas maamo na ang mukha kaysa dati. “Officer Mia,” wika niya, “alam kong tapos na ang assignment mo. Pero kung sakali mang gusto mong bumalik dito, hindi bilang katulong… kundi bilang security consultant ng pamilya, bukas ang pinto ng bahay na ito para sa’yo.”
Napatawa si Lt. Vargas sa likod. “Ayos ha, promotion agad,” biro niya. “Mukhang mas malaki pa ang sahod diyan kaysa sa akin.”
Umiling si Mia, pero hindi dahil tumatanggi sa pagkilala, kundi dahil naalala niya kung bakit niya pinili ang propesyong ito. “Ma’am,” maayos niyang sagot, “salamat po sa alok. Baka balang araw, oo. Pero sa ngayon, gusto ko po munang ipagpatuloy ang trabaho ko sa labas. Marami pa pong ibang bahay—hindi lang mansyon—ang nangangailangan ng proteksyon.”
Tumango si Doña Beatrice, may halong respeto sa mata. “Kahit kailan, welcome ka rito. At huwag ka nang matatakot magbasag ng plorera, ha. May CCTV na tayo na maayos ang sistema,” biro niya.
Sa huli, habang kumukutitap ang mga ilaw ng party at unti-unting napupuno ng tawanan ang hardin, tumayo sa may balkonahe si Mia, sumandal sa railings, at tumingin sa malawak na mansyon. Dati, tingin niya sa mga ganitong bahay puro kayamanan at kapangyarihan lang. Ngayon, alam na niyang sa likod ng magagarbong pader, may mga taong kayang manloko, pero mayroon ding handang magsakripisyo.
Napatingin siya sa langit, humigop ng malamig na hangin, at napangiti sa sarili. Ang undercover na katulong na minsang nagtatago sa likod ng kurtina, ngayon ay mas lalong handang humarap sa anuman—alam niyang sa bawat kasinungalingang mabubunot niya, may panibagong katotohanang maililigtas. At sa mundong puno ng mga taong marunong magtago, mas lalo niyang pinahalagahan ang pagpili na maging totoo, kahit walang nakakakita.
