Sa isang pribadong ospital sa Maynila, madaling-araw na pero gising pa rin ang buong ikalawang palapag. May mahihinang beep ng mga makina, mahinang yabag ng sapatos sa sahig na tiles, at bulungan ng mga nars na parang hindi nauubos ang pagod. Nasa station si Lea Dizon, dalawampu’t tatlong taong gulang, naka-dilaw na scrub suit, pinipigilan ang antok habang nagkakape sa papel na baso. Tatlong taon na siyang nars, pero pakiramdam niya parang araw-araw pa rin siyang nag-uumpisa—lalo na sa bigat ng responsibilidad sa bahay. Nasa listahan sa bulsa niya ang bayad sa kuryente, upa, gamot ng kapatid na may sakit sa puso. Lahat iyon, pinagkakasya niya sa sahod at mga extra duty.
“Lea,” tawag ng head nurse na si Ate Mylene, “lipat ka sa VIP suite 1203. Kakapasok lang ng bagong pasyente. Special case daw, high profile. Ikaw na ang primary niya ngayong gabi.”
Napakunot ang noo ni Lea. “Ate, ako? Bakit naman ako?”
“Gusto raw niya, bata at babae ang nars. May issue sa ibang nauna. At siya ang may-ari ng kalahati ng lungsod natin, kaya… alam mo na.” Nagkibit-balikat si Ate Mylene. “Don Ernesto Villar.”
Parang nabingi si Lea sa narinig. Kilala ng lahat ang pangalang iyon. Bilyonaryong negosyante sa real estate, istrikto sa negosyo, kilalang walang anak at hiwalay sa asawa. May mga kwento pang madamot ito at walang inintindi kundi pera. Ngayon, narito, pasyente nila.
Habang nag-aayos ng chart, hindi maiwasang isipin ni Lea ang kapatid niyang si Mark na nakahiga sa ibang ospital, naghihintay ng operasyon na hindi nila kayang bayaran. “Kung barya lang sana ‘yang pera ni Don…” bulong niya sa sarili, sabay buntong-hininga.
Pagpasok niya sa VIP suite, sinalubong siya ng malambot na ilaw mula sa lampshade at amoy ng sariwang bulaklak sa mesa. Nakahiga sa kama ang isang matandang lalaki, maputla ang balat pero matalim pa rin ang mga mata. Naka-blue na hospital gown, may nakakabit na IV sa braso. Sa mesa sa tabi niya, may lumang picture frame ng batang babae na nakangiti.
“Magandang gabi po, Sir,” magalang na bati ni Lea. “Ako po si Nurse Lea, ako po ang naka-assign sa inyo ngayong gabi.”
Tumingin sa kanya si Don Ernesto, para bang sinusukat ang buong pagkatao niya sa isang tingin. “Ilang taon ka na, iha?” tanong nito, hindi man lang nagpakilala.
“Twenty-three po.”
“May pamilya?”
“Nasa probinsya po ang nanay ko. Dito po ako nakatira kasama ng kapatid kong si Mark.” Napahinto siya, napakagat-labi. Hindi niya sanang balak magkuwento, pero parang may humila sa dila niya.
Tahimik sandali si Don Ernesto, saka ngumiti nang banayad, pero may halong lungkot. “Mukha kang masipag. May mata kang parang laging may iniisip. Gusto kita.” Tumikhim siya. “Lea, may kakaiba akong hihilingin sa’yo.”
Napatigil ang kamay ni Lea sa pag-check ng vital signs. “O-opo, Sir? Anong kailangan ninyo?”
Tumitig sa kisame si Don Ernesto bago muling tumingin sa kanya. “Gusto kong magkunwari kang anak ko. Anak na matagal ko nang hindi nakikita. Isang araw lang. Bukas.”
Para bang bumagsak ang mundo ni Lea sa tahimik na kwarto. “Ano po?”
“Isang araw lang,” ulit ni Don Ernesto, kalmado pero may pakiusap sa boses. “Magkunwari kang anak ko. Tatawagin mo akong ‘Papa’. Sasamahan mo ako sa maghapon. May mga darating na tao… doktor, abogado, ilang kamag-anak. Sa harap nila, ikaw ang anak ko. Pagkatapos ng araw na ‘yon, ikaw ang bahala kung gusto mo pa akong makita o hindi.”
“Naku, Sir,” kabadong sagot ni Lea, napaatras ng kaunti. “Bawal po ‘yata iyon. Nars lang po ako, hindi artista.” Pilit niyang dinamay ang biro sa kaba. “At… bakit naman po ako?”
Umusad si Don Ernesto, bahagyang umuungol sa sakit. “Dahil wala akong anak na sasama sa akin. At… kahawig mo siya.” Itinuro niya ang lumang larawan sa mesa. “Si Ana. Dalawampu’t dalawang taon na hindi nagpapakita. Ipinagpalit niya ako sa tahimik na buhay, malayo sa gulo ko.”
Napatingin si Lea sa litrato. Ang batang babae sa frame, may maamong ngiti at singkit na mata—parang masayang bersyon niya.
“Bakit po kayo… magpapanggap?” mahina niyang tanong.
“May mga bagay na kailangan ko nang ayusin,” sagot ni Don Ernesto. “Testamento. Negosyo. At, higit sa lahat, sarili ko. Hindi ko alam kung aabot pa ako sa susunod na buwan,” sabay turo sa dibdib na may peklat ng operasyon. “Gusto kong malaman, kahit sa huling pagkakataon, ano ang pakiramdam na may anak na kumakapit sa kamay ko, hindi dahil sa pera, kundi dahil… nandito lang siya.”
Nag-init ang mata ni Lea. Naalala niya ang tatay niyang nawala sa barko limang taon na ang nakalipas, hindi na nakauwi. Wala man lang silang lamay. Isang tawag lang, “Missing.” Hanggang ngayon, wala silang katawan, wala ring pamamaalam.
“Hindi ko po alam, Sir,” umiling siya. “Parang mali. At… paano kung malaman ng totoong anak niyo? Baka magalit.”
Napangiti si Don Ernesto, mapait. “Anong anak? Matagal na niya akong binitawan. At baka hindi mo alam, Lea… May kapalit ang pabor na hinihingi ko.” Hinagilap nito ang maliit na envelope sa drawer at iniabot sa kanya. “Nabalitaan kong kailangan ng kapatid mo ng operasyon. Inalam ko sa chart mo.”
Nanlaki ang mata ni Lea. “P-paano ninyo—”
“Maraming paraan ang may pera,” putol ng matanda. “Down payment ito para sa ospital ng kapatid mo. Kung papayag ka, babayaran ko ang buong operasyon niya. Pati tuition mo kung gusto mong mag-specialize.”
Parang binuhusan ng malamig na tubig si Lea. Hinawakan niya ang envelope, naramdaman ang kapal ng mga papeles at tseke sa loob. Sa isip niya, nakita niya si Mark na nakangiti, tumatakbo, hindi na hinihingal. Nakita rin niya ang nanay nila na hindi na umiiyak sa harap ng altar gabi-gabi.
Pero kasabay noon, may bumubulong na tanong: “Kapalit ng kasinungalingan?”
Kinagabihan, sa maliit na kantina ng ospital, tinawagan niya ang nanay niya sa probinsya. Habang kumakain ng malamig na siomai, pinakinggan niya ang mahinang boses nito sa kabilang linya.
“Anak, seryoso ba ‘yang sinasabi mo?” tanong ng ina. “Magpapanggap kang anak ng mayamang matanda kapalit ng operasyon ng kapatid mo?”
“Ma…” napakagat-labi si Lea. “Ayoko rin po sana. Pero wala na po tayong huhugutan. Kahit magdouble-shift ako, kulang pa rin. Hindi ko naman po siya bibiktimahin. Hihilingin lang niya na tawagin ko siyang Papa. Isang araw lang daw.”
Mahaba ang katahimikan sa linya bago muling nagsalita ang nanay niya. “Lea, hindi kita pinalaking sinungaling. Pero hindi rin kita pinalaking duwag. Kung alam mong walang masisirang taong inosente, at alam mong buhay ang maliligtas… Pag-isipan mo kung ano ang mas mabigat: ang pangalan o ang kaluluwa. Basta anak, bantayan mo puso mo. Huwag kang magpapagamit para sa masama.”
Humigpit ang kapit ni Lea sa cellphone. “Opo, Ma. Pangako. Hindi ko po hahayaang ibenta ang konsensya ko.”
Bumalik siya sa VIP suite na may mabigat na desisyon sa dibdib. Pagpasok niya, gising pa rin si Don Ernesto, nakatingin sa bintanang may tanaw ng ilaw ng siyudad.
“May sagot ka na ba, iha?” tanong nito, hindi lumilingon.
Huminga nang malalim si Lea. “Pipirma po ako… pero may kondisyon.”
Sa wakas, tumingin ang matanda sa kanya, may bahid ng paghanga sa mata. “Ano ‘yon?”
“Walang papipirmahan sa aking dokumento bukod sa simpleng acknowledgment na tumanggap ako ng tulong pang-medikal. Hindi po ako papayag na gamitin bilang sandata laban sa ibang tao. At kung may tunay kayong anak na babalik, hindi ko hahadlangan. Hindi ako papayag na pinalitan ko siya.”
Tahimik sandali si Don Ernesto, saka dahan-dahang tumango. “Matapang ka. Mas matapang kaysa sa maraming negosyante sa lungsod na ‘to. Sige, Lea. Iyan ang kasunduan natin. Isang araw na pagiging ‘anak’, kapalit ng isang buhay na maililigtas.”
Kinabukasan, bandang alas-siyete ng umaga, nagsimula ang kakaibang papel na gagampanan ni Lea. Pinili niyang itali ang buhok ng mas maayos, nagsuot ng simpleng cardigan sa ibabaw ng scrub suit, at tinanggal ang ID lanyard tuwing may papasok sa silid, itinatago sa bulsa.
“Handa ka na ba, anak?” biro ni Don Ernesto habang tinutulungan niya itong maupo sa kama. May kakaibang init sa pagtawag niya ng salitang iyon.
“Nangangapa pa po, Pa,” pilit na sagot ni Lea, sabay ngiti. Parang may kumurot sa dibdib niya sa unang beses na sabihin iyon. Pa. Matagal na niyang hindi nababanggit ang salitang iyon nang hindi nasasaktan.
Unang dumating ang cardiologist, si Dr. Lim, kasama ang ilang intern. “Good morning, Don Ernesto. How are you feeling today?” tanong nito.
Masayang itinuro ni Don Ernesto si Lea. “Mas mabuti. Dumating na kasi ang anak ko. Si Lea.”
Napakurap si Dr. Lim, nagkamali pa ng tingin sa chart. “Akala ko po… wala kayong anak.”
“Marami kang hindi alam, Doktor,” sagot ni Don Ernesto, tumatawa nang kaunti. “Hindi lahat ng mahalaga, nasa record.”
Ramdam ni Lea ang titig ng mga tao sa kanya, pero pinili niyang tumango at ngumiti. “Good morning po, Doc,” mahinahong bati niya.
Habang lumilipas ang oras, dumating ang mga dati at kasosyo ni Don Ernesto. May isang abogado na may bitbit na makapal na folder, isang pinsan na matagal nang gutom sa mana, at ilang board member na sanay magbalat-kayo ng ngiti. Sa harap nila, ipinakilala ni Don Ernesto si Lea bilang “tanging anak at tagapagmana.”
“Anong ibig sabihin nito, Tito?” singhal ng pinsan. “Wala naman kaming narinig tungkol sa anak mo! Baka naman—” sinipat si Lea mula ulo hanggang paa, nakataas ang kilay, “—nars lang ‘yan na nabighani mo.”
Bago pa man makasagot si Lea, nagtaas ng kamay si Don Ernesto. “Kung nars man siya, ano ngayon? Alam n’yo bang mas may pakialam siya sa buhay ko sa loob ng dalawang araw kaysa sa inyo sa loob ng tatlumpung taon?” Tumikhim siya, bahagyang napagod. “Pero huwag kayong kabahan. Hindi kayong mawawalan. Babaguhin ko lang ang testamento ayon sa konsensya ko.”
Lalong nagngitngit ang pinsan, pero pinigilan siya ng abogado. “Don Ernesto, baka kailangan n’yo pong magpahinga muna. Kailangan lang natin ang pirma ninyo mamaya—at ang pagkumpirma…” tumingin ito kay Lea, “ng inyong pamilya.”
Nahintakutan si Lea. Alam niyang may usapang legal na umiikot sa likod ng mga salitang iyon. Kinagabihan, habang tulog si Don Ernesto, palihim niyang kinalabit ang abogado sa labas ng silid.
“Sir, pwede po ba tayong mag-usap?”
Tiningnan siya nito mula sa ibabaw ng salamin. “Ano ‘yon, Ms. Dizon? Ah, o… ‘Ms. Villar,’” mapanuring biro nito.
Hindi ngumiti si Lea. “Hindi po ako kamag-anak ni Don. Nars lang po talaga ako. Pansamantalang pumayag magpanggap para hindi siya ma-stress. Ayaw ko pong ma-involve sa kahit anong problema. Ano po bang pinapapirma n’yo sa kanya?”
Humugot ng malalim na hininga ang abogado. “Confidential dapat ito, pero dahil ikaw ang sentro ng kaguluhan…” Tumingin ito sa paligid, saka bumulong. “Binabago niya ang will. Malaking porsyento napupunta sa isang charitable foundation—para sa mga batang may sakit at mahihirap na nars. May maliit na parte… nakapangalan sa’yo at sa kapatid mo, specific para sa operasyon at pag-aaral. Tahasan niyang pinagbabawal na gamitin ito laban sa ibang tagapagmana.”
Para siyang nanlambot. “Bakit po? Bakit ako?”
Ngumiti nang payapa ang abogado. “Kasi, Ms. Lea, siya mismo ang nagsabi—sa dami ng taong binayaran niya, ikaw lang ang tumulong sa kanya na hindi pa niya binabayaran. At may isa pa.”
Inabot nito ang isang payat na folder. Sa loob, picture ng batang si Lea kasama ang tatay niya, nakatira pa sa lumang barung-barong, may naka-print na logo sa likod ng picture: “Villar Construction – Employee Family Day.”
“Ang tatay mo,” paliwanag ng abogado, “noon ay mason sa isa sa mga proyekto ng kompanya ni Don Ernesto. Nadulas sa scaffolding, napilayan. Imbes na tulungan, tinanggal ng mga middle manager para iwas-abala. Hindi na ito umabot kay Don—hanggang sa mag-imbestiga siya nitong mga nakaraang buwan. Nalaman niya… at mula noon, hinanap ka na niya. Hindi lang para maghiganti. Para magbayad.”
Parang sumikip ang dibdib ni Lea. Lahat ng gabing nag-aalala sa tatay, lahat ng pagod ng nanay sa pagtitinda, lahat ng paghinto niya sa pangarap na mag-med school—biglang nagkaroon ng ibang kulay.
“Alam niyang hindi mo siya kilala,” dugtong ng abogado, “kaya naisip niyang maging ‘ama’ mo—kahit isang araw lang. Hindi dahil wala siyang pera, kundi dahil wala na siyang oras.”
Sa gabing iyon, hindi makatulog si Lea. Pinagmasdan niya ang matandang lalaking tulog sa kama, mahinang humihinga, nakakunot ang noo kahit nahihimbing. Sa tabi nito, ang lumang larawan ni Ana. Sa mesa sa paanan, ang picture ng tatay niya kasama ang mga kasamang manggagawa, nakangiti habang may hawak na plastic na medalya.
Kinabukasan, bago dumating ang hapon, biglang sumama ang pakiramdam ni Don Ernesto. Humina ang pulses niya, bumibilis ang paghinga. “Lea…” tawag niya mahina, habang nag-a-adjust si Lea ng oxygen at tinatawag ang duty doctor.
“Pa, huwag po muna kayong magsasalita. Tatawag po ako—”
Hinawakan ni Don Ernesto nang mariin ang kamay niya. “Pakinggan mo muna ako, anak.”
Tumigil si Lea, lumapit.
“Hindi ako mabuting tao,” bulong ng matanda, pinipilit ang bawat salita. “Marami akong tinapakan. Ang tatay mo… isa lang sa marami. Kasalanan ko… pinabayaan kong kiskisin ng sistema ang mga tulad ninyo. Pero sa huli, hindi na pera ang sumisingil sa akin. Konsensya na.” Napahigop siya ng hangin, tila may sakit sa dibdib. “Salamat… kasi kahit alam mong mali ako, hinayaan mong maramdaman kong may nagmamahal sa akin, kahit peke. Kahit isang araw lang.”
Umagos ang luha ni Lea. “Hindi po peke, Pa,” nanginginig na sagot niya. “Hindi ko man po kayo ama sa dugo… buti po kung paano n’yo tinulungan si Mark. At… sa lahat ng tatay na nawala, mayroon kayong pinunan.”
Napangiti si Don Ernesto, nang napakahina. “Sana… magawa mo ‘yan sa iba. Huwag mong hayaang lamunin ka ng galit, Lea. Ang paghihiganti… parang kanser. Kain nang kain hanggang wala nang matira.”
Bago pa man makasagot si Lea, pumasok ang team ni Dr. Lim at ang rapid response. “BP dropping! Prepare for code!” sigaw ng doktor. Naiwan si Lea sa ulunan, mahigpit na hawak ang kamay ni Don Ernesto.
“Pa,” bulong niya habang nagmamadali ang lahat sa paligid, “kung nasaan man po si Ate Ana, sana po marinig niya ‘to: pinapatawad ko kayo… para sa aming lahat.”
Sa huling beses, dumilat si Don Ernesto. Tumingin sa kanya, may luha sa gilid ng mata, saka mahina pero malinaw na bumulong, “Salamat… anak.”
Tumunog ang mahabang beep ng monitor. Sa gitna ng lamig ng VIP suite, parang may napunit na tahimik na tela sa dibdib ni Lea.
Ilang oras matapos ideklarang patay si Don Ernesto, napuno ang ospital ng ingay—mga kamag-anak na galit, abogado, media na gustong umamoy ng tsismis. “Gold digger ‘yang nars na ‘yan!” sigaw ng pinsan. “Pinikot ang tiyuhin namin! Dapat kasuhan!”
Umayos si Lea sa harap ng conference room, kasama si Ate Mylene, si Dr. Lim, at ang abogado. Nanginginig ang tuhod niya pero hindi siya umatras. “Wala po akong ninakaw,” malinaw niyang sabi. “Nagtrabaho lang po ako.”
Bago pa siya masigawan ulit, inilabas ng abogado ang isang USB at inilagay sa malaking screen sa harap. Lumabas ang video ni Don Ernesto, naka-upo sa kama, nakaayos ang buhok, halatang sinadya.
“Ako si Ernesto Villar,” simula ng matanda sa video, “at kusang loob kong binabago ang aking last will and testament. Walang nang-blackmail o nangmanipula sa akin. Lalo na si Nurse Lea Dizon. Siya ang natitirang tao na nagparamdam sa akin ng dignidad, kaya karapat-dapat siyang makatanggap ng tulong… hindi bilang kapalit ng pagmamahal, kundi bilang pag-ako sa naging kasalanan ko sa pamilya niya. Ang ibang ari-arian ko, mapupunta sa Villar Second Chance Foundation para sa mga manggagawa at nars na napabayaan ng sistemang pinakinabangan ko.”
Natahimik ang buong silid. Wala nang naisagot ang mga kamag-anak kundi buntong-hininga at bulong na, “Kung ganun ang gusto niya…”
Sa gitna ng katahimikan, bumukas ang pinto. Isang babaeng nasa trenta, may mahabang buhok at matalim pero malungkot na mga mata, ang pumasok. Nakasabit sa leeg ang lumang pendant na kahawig ng nasa litrato sa kwarto ni Don Ernesto.
“Ana?” bulong ng abogado, nagulat.
Napatingin si Lea. Parang nabuhay ang batang nakangiti sa frame, ngayon mas matanda, may bakas ng pagod sa mukha.
“Pasensiya na…” mahina ang boses ni Ana. “Nahuli ako ng flight. Wala na pala siya.” Napatingin siya kay Lea, sinipat mula ulo hanggang paa. “Ikaw si Lea?”
Tumango si Lea, hindi makapagsalita.
“May iniwan siyang sulat para sa’yo,” sabi ng abogado, inabot ang dalawang envelope—isa para kay Lea, isa para kay Ana. Sabay silang naupo sa hallway, magkatabi pero may pagitan na ilang pulgada at ilang dekadang sakit.
Sa sulat ni Lea, nakasulat sa nanginginig na penmanship ni Don Ernesto:
“Lea,
Maraming salamat sa pagpayag na maging anak ko kahit isang araw lang. Sana, hindi ko ginamit ang pera para ayusin ang mali, pero ‘yon lang ang alam kong paraan. Huwag mong hayaan na ang pangalan kong Villar ang maging pasanin n’yo ulit. Gawin mong tulay, hindi tanikala. Para sa kapatid mo, para sa mga batang tulad niya, para sa mga manggagawang tulad ng tatay mo.
Kung darating man ang araw na makilala mo ang tunay kong anak na si Ana, pakisabi sa kanya na kahit hindi niya ako napatawad, hindi ko siya sinisi. Ang mahalaga, natuto akong mali ang naging buhay ko. At sa huling hininga, umasa ako na sa inyo magsisimula ang bagong kuwento.
– Ernesto”
Sa sulat naman ni Ana, iba ang tono—puno ng paghingi ng tawad, pagpapaliwanag, at pag-amin ng pagkukulang bilang ama. Habang binabasa nila, parehong tahimik na umiyak sina Lea at Ana.
Pagkatapos, sila’y nagkatinginan. “Ikaw pala ang ‘anak’ niya kahapon,” mahina pero may halong biro ang sabi ni Ana.
“Nagkunwari lang po ako,” sagot ni Lea, nag-iwas ng tingin. “Hindi ko po intensyon na palitan kayo.”
Umiling si Ana. “Hindi mo siya pinalitan. Ikaw ‘yung anak na ginusto niyang maging tao. Ako ‘yung anak na nasaktan niya. Magkaiba ‘yon.” Huminga siya nang malalim. “Salamat kasi samantalang iniiwasan ko siya, may isang Lea na nag-alaga sa kanya.”
Lumipas ang mga buwan. Nagtagumpay ang operasyon ni Mark, courtesy of “Villar Second Chance Fund” na itinatag mula sa ari-arian ni Don Ernesto. Si Lea naman, nagpatuloy bilang nars, pero ngayon, kalahati ng oras ay nasa ospital, kalahati sa foundation na tumutulong sa mga manggagawa at batang may sakit.
Si Ana, sa wakas, bumalik sa Pilipinas at naging bahagi ng board ng foundation. Tuwing may event, magkasama silang dalawa ni Lea, magkaagapay sa pagbibigay ng ayuda. Minsan, sa gitna ng seminar, hinawakan ni Ana ang balikat ni Lea.
“Alam mo,” sabi ni Ana, “kung nakikita tayo ngayon ni Papa, siguradong sasabihin niyang, ‘Sa wakas, nagamit ko rin sa tama ang pera ko.’”
Natatawang napaluha si Lea. “Totoo po. At saan man siya naroroon, siguro hindi na siya nag-iisa.”
Isang taon matapos mamatay si Don Ernesto, nagkaroon ng munting seremonya sa ospital kung saan siya huling naka-confine. Naglagay sila ng maliit na plakeng kahoy sa tabi ng garden bench na paborito niya. Nakasaad doon: “Sa alaala ni Ernesto Villar – na natutong maging ama sa huling araw niya.”
Nakatayo si Lea sa harap ng plake, hawak ang kamay ni Mark, habang nakatingala sa malinis na langit. Sa bulsa niya, naroon pa rin ang liham ni Don, gusot na sa kakabasa pero mahalaga.
Sa kanyang puso, alam niyang hindi perpekto ang naging kwento nila. Puno ito ng kasalanan, sakit, at pagdurusa. Pero sa gitna noon, may isang desisyon siyang hindi niya pinagsisihan—ang piliing maging anak, kahit sandali lang, ng isang matandang nagkamali, para sa kapakanan ng mga batang hindi dapat magdusa sa mali ng matatanda.
Kung nakarating ka hanggang dito, salamat sa pagsama sa amin sa kwento ni Lea, ni Don Ernesto, at ng isang araw na nagpanggap silang mag-ama pero nag-iwan ng tunay na bakas sa kanilang mga buhay. Paalala sa atin ang kwentong ito na minsan, ang pinakamalalaking pagbabago ay nagsisimula sa isang simpleng “oo” ng puso—oo sa pagtulong, oo sa pag-unawa, at oo sa pagpapatawad.
Kung naramdaman mo ang bigat at ginhawa ng kwentong ito, huwag kalimutang i-like at i-share sa iyong pamilya at mga kaibigan. Baka may kilala kang kagaya ni Lea na nag-iisa sa laban, o kagaya ni Don Ernesto na tahimik na pinapasan ang pagsisisi. At kung hindi mo pa nagagawa, isaalang-alang ang pag-subscribe sa aming channel para sa mas marami pang kwentong magpapaalala sa atin ng halaga ng empathy, pagpapatawad, at tunay na pagmamahal.
Maraming salamat sa pakikinig. Hanggang sa susunod na episode, manatiling ligtas, alagaan ang pamilya, at huwag kalimutang sa bawat huling hiling ng isang puso, may pagkakataon pa rin para sa bagong simula.
