Umuulan nang mahina sa EDSA nang araw na iyon, ‘yung tipong ambon lang pero sapat para basain ang kalsada at magpasilaw sa mga ilaw ng kotse. Sa gitna ng trapik, mabagal na naglalakad sa gilid ng sidewalk si Mang Mariano Cruz, pitumpu’t tatlong taong gulang, naka-dilaw na kupas na polo, maong na may bahagyang punit sa tuhod, at tsinelas na tila ilang dekada nang kasama sa buhay. Sa kanang kamay niya, mahigpit niyang hawak ang isang lumang leather na folder na pinakaiingatan niya; sa loob no’n, naroon ang mga titulo ng lupa, stock certificates, at ilang dokumentong matagal niyang pinagpaguran. Sa kabila ng itsura niyang para bang ordinaryong janitor lang, si Mang Mariano ay matagal nang milyonaryo—hindi dahil sa sugal o tsamba, kundi sa lupa nilang minana sa probinsya na kalaunan ay binili ng isang malaking developer. Ngunit kahit yumaman, hindi nawala ang nakasanayang pagiging simple. Mas komportable siya sa lumang damit kaysa sa barong, at mas sanay siya sa paglalakad kaysa sa pagpapatakbo ng kotse.
Pero ngayong araw, may espesyal na dahilan kung bakit siya naroon sa gitna ng siyudad. Kakauwi lang ng apo niyang si Lila mula sa scholarship sa abroad, at pangarap ni Mang Mariano na sa unang beses na susunduin niya ito sa airport, magagawa niya iyon gamit ang isang sasakyang hindi na mag-iistart sa tulak. “Para kay Lila,” bulong niya sa sarili habang humihinga nang malalim. “Panahon nang pakitaan ko siyang kaya ko nang magbigay ng maginhawang buhay.”
Narating niya ang isang mamahaling car dealership sa BGC. Sa labas pa lang, makikita mo na ang kinang ng mga sasakyan: puro mga European brand, makikinis, kumikinang sa ilaw ng showroom. Sa labas ng pinto, ang salamin ay sobrang linis, kaya bago pa siya makapasok, nakita niya ang sarili niya: matandang payat, may puting buhok, naka-yukong bahagya, at may bakas ng pagod sa mukha. Sandali siyang napahinto. “Bagay ba ako sa lugar na ‘to?” isip niya. Pero naalala niya ang apo, at mahigpit niyang hinawakan ang folder. “Hindi importante ang suot, Mariano. May pera ka. Nagpakahirap ka para dito.”
Pagbukas niya ng pinto, sumalubong sa kanya ang malamig na hangin mula sa aircon at tunog ng masayang music na pang-showroom. Mabilis na tiningnan siya ng receptionist, isang babaeng naka-corporate attire na may plakang “JESSA.” Sa likod niya, may ilang sales agents na naka-suit, nakapamaywang, nangangarap makabenta ngayong araw.
“Good afternoon po, Sir,” ngiti ni Jessa, pero halatang peke, mabilis na naglaho nang masipat ang tsinelas niya. “Ah… may hinahanap po kayo?”
“Magandang hapon, hija,” magalang na sagot ni Mang Mariano, pinipilit maging kumpiyansa. “Gusto ko sanang tumingin ng sasakyan. Yung automatic, matipid sa gasolina. Pang-araw-araw lang ba.”
Nagkatinginan ang dalawang sales agent sa gilid. Napapitlag sa konting tawa ang isa. Bago pa man makapagsalita si Jessa, lumapit ang isang lalaking naka-pulang suit, sobrang kinis ng buhok, may ngiti sa labi na parang sanay sa pagdedeliver ng linya. Si Victor Reyes, pinakamabilis magbenta sa buong dealership, at siya ring pinakakilala sa pagiging mayabang.
“Good afternoon, Sir,” sabi ni Victor, pero halatang minamasdan ang kalumaan ng damit ni Mang Mariano. “Anong klase pong unit ang tinitingnan ninyo? Baka mas ok sa inyo ‘yung… ah… second-hand branch namin sa kabilang kanto?”
Umiling si Mang Mariano, bahagyang sumeryoso ang mukha. “Hindi, hijo. Dito ako interesado. Gusto kong makita ‘yung bagong sedan niyo. Sabi ng apo ko, maganda raw at matipid. May cash ako. Kung ok, bibili na ako ngayon.”
Kasabay ng salitang “cash,” bahagyang tumigas ang ekspresyon ni Victor, pero hindi pa rin nawawala ang pag-aalinlangan sa mata niya. “Cash?” ulit niya, parang sinisiguro kung tama ang narinig. “Ah… sige po. Pero standard procedure lang, Sir, ha. Pwede po bang makita ang ID ninyo? Baka kasi…” Napatingin ulit siya sa tsinelas. “…para kasing… baka naligaw lang kayo, Sir. Medyo mahal kasi ang mga unit dito.”
Bago pa makasagot si Mang Mariano, lumapit ang isang babaeng sales trainee, si Mia, naka-blazer pero halata ang kabataan sa mukha. “Kuya Vic, ako na po bahala kay Sir,” maingat niyang sabi, trying to sound cheerful. “Sir, may mga promos po kami ngayon. Pwede ko po kayong bigyan ng brochure habang tinitingnan niyo ‘yung mga kotse.”
Tinanguan niya si Mia. “Salamat, hija.”
Pero hindi natuwa si Victor. “Mia, wag ka muna makialam. Malaki ang quota natin ngayong buwan,” bulong niya pero dinig ng lahat. “Sayang oras mo diyan.”
Ramdam ni Mang Mariano ang pag-init ng tenga niya, pero pinili niyang maging kalmado. Lumapit siya sa itim na sedan na bagong display, kinapa ang pintuan, pinahid ng daliri ang kinis ng pintura. “Magaan ba ang manibela nito?” tanong niya kay Mia. “Hindi na kasi ganun kalakas ang braso ko.”
“Opo, Sir,” masiglang sagot ni Mia. “May power steering po, tapos may mga safety features pa. Kung gusto niyo, pwede po kayong mag-test drive.”
Biglang sumingit si Victor. “Hindi pwede,” mariin niyang sabi. “Bawal basta-bastang test drive lalo na sa bagong unit. Kailangan ng booking, at kailangan nating siguraduhin na qualified ang customer.”
“Qualified?” balik ni Mang Mariano, may mapait na ngiti. “Ano ba ang sukatan ng qualified, hijo? Damit ba?”
Umifrme ang panga ni Victor. “Sir, doon po sa second-hand branch namin, mas maraming mas mura. Sa tingin ko po, mas babagay sa budget ninyo ‘yon. Ayaw ko lang po kayong ma-offend sa presyo rito. Baka magulat lang kayo.”
Sa likod nila, nakatingin ang ibang staff. May ilan na napapailing, may iba namang napapailing din pero hindi makapagsalita. Si Mia lang ang mukhang walang mapakali. “Kuya Vic naman…” bulong niya.
Nagtangkang magpaliwanag si Mang Mariano. “Hindi ako natatakot sa presyo, hijo. Marunong akong magbilang. Kung inaalala mong hindi ako makakabayad, huwag kang mag-alala.” Itinuwid niya ang mga balikat at dahan-dahang binuksan ang folder, ipapakita sana ang laman. Pero sa pagmamadali, nalaglag ang folder sa sahig. Kumalat ang mga papel: mga kopya ng land title, bank certificates na may maraming zero, letters of investment.
Napayuko si Mang Mariano, agad na nagmamadaling pulutin ang mga papel. Habang ginagawa niya iyon, si Victor naman ay napailing lang, hindi man lang tumulong. Mas nauna pang lumapit si Mia at tinulungan ang matanda. Napansin ni Mia ang heading ng isa sa mga dokumento: “Certificate of Time Deposit – Amount: PHP 45,000,000.00.” Nanlaki ang mata niya, pero hindi siya nagsalita.
“Sir, ako na po,” sabi ni Mia, marahang isinusuksok ang mga papel sa folder. “Pasensiya na po.”
“Wala ‘yun, hija,” mahinahong sagot ni Mang Mariano, pilit na ngumingiti. Pero alam niyang hindi sa kanya dapat humihingi ng pasensya ang dalaga.
Si Victor, na may pasimpleng silip sa papel, natigilan din saglit. Pero imbes na magbago ang tono, mas lalong tumapang. Baka naman, iniisip niya, peke lang ang mga dokumento. Marami nang scammer sa mundo. Ayaw niyang mapahiya.
“Security,” tawag ni Victor sa guard sa malayo. “Pakicheck nga kung maayos ang lahat dito. Ang kapal ng dala ni Lolo, baka kung ano lang ‘yan.”
Naglapit ang guard, halatang nailang. “Sir, baka naman hindi na kailangan—”
“Trabaho mo ‘yan, di ba?” Tiningnan niya si Mang Mariano mula ulo hanggang paa. “Sir, huwag niyo pong masamain, pero standard check lang. Ayaw lang naming magkaroon ng issue.”
Sa puntong iyon, naramdaman ni Mang Mariano ang unti-unting pagkabiyak ng dignidad niya. Hindi dahil sa pagsusuri, kundi sa tono—parang awang-awa sila sa “matandang mahirap na nanggugulo sa mamahaling lugar.”
Diretso niyang tiningnan si Victor. “Alam mo, hijo, buong buhay ko, sanay ako sa hirap. Sanay akong tingnan na parang wala. Pero akala ko, kapag dumating ang araw na may pera na ako, bababa ang tingin ng tao sa akin sa antas ng pagkatao ko, hindi sa damit ko. Nagkamali yata ako.”
Nagkibit-balikat si Victor. “Sir, hindi po ito personal, ha. Business lang po. Mas okay na pong umalis na lang kayo kung wala naman kayong maipakitang… proof na kaya niyong bumili. Ayaw na naming masayang oras ninyo. Maraming naka-schedule na VIP clients ngayon.”
Sa likod ni Victor, may dalawang mag-asawang bagong dating, naka-designer clothes at may dala pang personal driver. Mukhang kilala ang isa sa kanila ni Victor kaya lalo siyang tumapang.
“Ayan po, sir, ma’am!” sigaw ni Victor, agad na lumapit sa mga bagong pasok. “Welcome po. Meron po kaming bagong sedan, perfect sa inyo!”
At si Mang Mariano? Nakatayo lang, hawak ang folder, nakayuko. Si Mia ang unang lumapit. “Sir, pasensiya na po sa nangyari. Hindi ko po kontrolado si Kuya Vic…”
Ngumiti si Mang Mariano, pero bakas sa mata ang sugat. “Salamat, hija. Hindi mo kailangang humingi ng tawad para sa kanya. May Diyos na bahala.”
Dahan-dahan siyang lumakad palabas ng showroom. Wala man lang nag-abot ng payong sa kanya. Sa labas, muling sinalubong siya ng ambon. Ilang saglit siyang tumayo sa gilid, pinanood ang mga sasakyang dumaraan. Tila gusto niyang bumalik at ipamukha sa lahat ang laman ng folder, pero pinili niyang huwag. Hindi siya lumaki sa pagmamalaki.
Habang naglalakad papunta sa sakayan, tumunog ang cellphone niya. “Sir Mariano, good afternoon po,” boses ng isang babae sa kabilang linya, maayos at propesyonal. Si Angela, branch manager ng bangko kung saan siya may malalaking deposito. “Na-receive ko na po ‘yung tawag n’yo kanina tungkol sa loan ng dealership na Villar-Luxe Motors. May gusto po ba kayong baguhin sa plano ninyo?”
Napahinto si Mang Mariano. Oo nga pala. Bago pa siya pumunta sa dealership, may meeting na sila ng bangko tungkol sa loan ng kumpanyang iyon. Siya ang pinakabagong major investor sa building kung saan nakalagay ang dealership; ang utang ng kumpanyang iyon sa bangko, siya ang isa sa mga nag-underwrite.
“Angela,” maingat niyang sagot, “pwede ba tayong magkita bukas ng umaga? Sa mismong dealership na ‘yon. May kailangan akong kausapin.”
“Opo, Sir. Sasamahan ko po kayo. Nandoon din po si regional director ng brand. Nagka-interest daw po kayo sa expansion nila.”
Napangiti si Mang Mariano, unang totoong ngiti mula nang umalis sa showroom. “Oo, may interest ako. Lalo na ngayong alam ko na kung sino ang nagtatapon ng tunay na customer sa pinto nila.”
Kinabukasan, maliwanag ang araw, parang hindi umulan kahapon. Sa loob ng dealership, abala ang lahat. May meeting daw, sabi ng balita, darating ang regional director ng car brand at ang representative ng building owner. Si Victor, naka-pulang suit ulit, pero mas pinakintab ang sapatos, mas inayos ang buhok. Kailangan niyang magmukhang impressive.
“Narinig mo, Vic?” bulong ng kasamang agent. “Yung investor daw na darating, bilyonaryo. Siya raw ang nagligtas sa loan natin sa bangko. Kapag nakuha natin ‘yung approval niya, extend pa ang kontrata natin dito.”
“Alam ko,” sagot ni Victor, sabik. “Kapag natuwa sa performance ng branch, malaki ang chance na ma-promote ako bilang regional sales head.”
Bandang alas-diez, dumating ang isang black SUV. Bumaba si Angela, ang bank manager, at isang lalaking naka-dark suit na may ID ng car brand. Maagang sinalubong sila ni Victor, sabay yuko.
“Good morning po, Ma’am, Sir! Welcome po sa Villar-Luxe Motors. Ako po si Victor, sales manager. Malaking karangalan po ito sa amin.”
Ngumiti si Angela at kumamay. “Good morning, Mr. Victor. Nandito na ba ang staff ninyo? May gusto kaming pag-usapan tungkol sa customer service ninyo.”
“Of course po, Ma’am. Nandito po ang buong team,” sagot ni Victor, medyo nagmamalaki. “Pinagmamalaki po namin ang aming VIP treatment sa mga kliyente.”
Bubuka pa lang sana ang bibig ni Angela para sumagot nang bumukas ulit ang pinto. Sa paglingon ni Victor, muntik siyang mapaatras. Pumasok ang isang pamilyar na matanda: naka-pressed na polo pa rin pero malinis, maong na maayos na, at saradong leather shoes na luma ngunit pinakintab. Sa kamay nito, hawak pa rin ang lumang leather na folder. Si Mang Mariano.
Nanigas si Victor, parang biglang nabuhusan ng malamig na tubig. “K-kayo…”
Lumapit si Angela sa matanda, may paggalang sa tono. “Good morning po, Sir Mariano. Salamat at nakaabot kayo. Ito po si Mr. Lucas, regional director ng brand. At ito naman po ang branch manager nila.” Tumingin siya kay Victor. “Si Mr. Victor, tama?”
“O-opo,” halos utal na sagot ni Victor.
Nag-abot ng kamay si Mang Mariano kay Lucas, at pareho silang nag-ngitian na tila dati pang magkakilala. “Lucas, salamat sa oras mo. Gusto ko sanang pag-usapan ang future ng dealership na ito.”
“Of course, Mr. Cruz,” masiglang sagot ni Lucas. “After all, kayo ang pinakamalaking investor sa building na inuupahan nila, at isa sa pinakamalaking supporter ng expansion ng brand sa Pilipinas. Kung ano ang rekomendasyon ninyo, malaki ang timbang niyon.”
Lalong namutla si Victor. Parang biglang lumabo ang paningin niya. Mabilis siyang napatingin kay Mang Mariano, saka kay Angela, at kay Lucas.
“P-pero… investor?” pautal niyang tanong. “Ma’am, Sir… ito po ‘yung… ah… customer kahapon na… nag-inquire.”
Tumingin sa kanya si Angela, malamig. “Alam namin. May tawag akong natanggap kagabi. At gusto naming marinig mula sa kanya kung ano ang naranasan niya rito.”
Tahimik ang buong showroom. Ang receptionist na si Jessa, tahimik na nakatayo sa gilid, hawak ang ballpen, pinipigil ang kaba. Si Mia naman, hindi mapakali sa likod, nangingilid ang luha sa nerbiyos.
Humarap si Mang Mariano sa buong staff, pero kay Victor nakatutok ang tingin. “Hindi ko na isasalaysay lahat,” mahinang panimula niya, pero malinaw ang bawat salita. “Kahapon, pumasok ako rito bilang isang matandang gustong bumili ng kotse para sa apo niya. Hindi ako nakaporma. Oo. Pero hindi ibig sabihin no’n wala akong halaga. Ang nakita lang ng manager ninyo… tsinelas ko.”
Napayuko si Victor, pero nagsalita pa rin. “Sir, kung may nasabi po akong masakit, hindi ko naman po sinasadya. We just follow protocols—”
“Protocols?” putol ni Mang Mariano. “Protocol ba ang pagtawag ng security na parang magnanakaw ako? Protocol ba ang pagtawa sa ideya na may kaya akong bumili ng unit ninyo? Protocol ba ang hindi pag-abot ng kahit brochure man lang dahil sayang daw oras ninyo sa taong ‘mukhang walang pera’?”
Walang nakapagsalita. Ang ingay ng showroom kahapon, ngayon napalitan ng nakabibinging katahimikan.
“Kita ko naman ‘yung mga mukha ninyo,” dagdag ni Mang Mariano, hindi na galit, kundi malungkot. “May iba sa inyo—” tumingin siya kay Mia, “—na gustong tumulong pero pinipigilan ng takot sa nakakataas. May iba na wala nang pakialam basta may benta. Ngayon, gusto kong malaman: Ito ba ang klase ng dealership na susuportahan dapat ng pera ko?”
Sumingit si Lucas, seryoso ang anyo. “Mr. Cruz is not just an investor. He is also a long-time customer of our brand abroad. Kung ganito ang trato sa kanya, paano pa sa ibang ordinaryong Pilipino?” Tumingin siya kay Victor. “Mr. Victor, may masasabi ka ba?”
Nanginginig ang boses ni Victor. “N-nagkamali po ako, Sir. Ma’am. Mr. Cruz… hindi ko alam na—”
“Na may pera ako?” mahinang ngiti ni Mang Mariano. “Yun lang ba ang importante? Kung nalaman mong may pera ako, sigurado akong iba ang naging trato mo. At ‘yan ang problema.”
Nagtaas ng kamay si Mia, mahina pero matapang. “Sir… pwede po ba akong magsalita?”
Tumango si Mang Mariano.
“Hindi po lahat sa amin ganun,” sabi ni Mia, nangingilid ang luha. “Nakita ko po ‘yung mga papel ninyo kahapon. Alam ko pong may kaya kayo, pero hindi ko masabi. Natakot po ako kay Kuya Vic. Natakot akong mawalan ng trabaho. Pero mali po ‘yun. Dapat lumaban ako. Pasensiya na po.”
Tumango si Mang Mariano, may kagaanan sa mata. “Salamat sa katapatan mo, hija. At dahil sinabi mo ‘yan ngayon, ikaw ang unang gusto kong makausap pagkatapos nito tungkol sa future mo.”
Nagkatinginan sina Angela at Lucas. “Mr. Cruz,” sabi ni Lucas, “base sa napag-usapan natin sa bangko, may option kayong i-takeover ang lease ng dealership na ito at maglagay ng bagong management. Kami sa brand, open kami sa rekomendasyon ninyo kung sino ang dapat manatili.”
Bumaling si Mang Mariano kay Victor. “Hijo, hindi ako perpektong tao. Marami rin akong nagawang mali noong bata pa ako. Pero natutunan ko: kapag ang negosyo nakalimutan na kung paano rumespeto sa maliit na tao, unti-unti na ‘rong nabubulok. Kaya…” Huminga siya nang malalim. “Sa bagong kontrata, hindi na ikaw ang magiging manager dito. Hindi ko ipagkakatiwala ang pera ko sa taong mas inuuna ang tsinelas kaysa sa puso ng customer.”
Parang gumuho ang mundo ni Victor. Napaupo siya sa sofa sa gilid, hawak ang ulo. Hindi siya makapaniwala na isang araw lang ang pagitan ng kanyang pagyayabang at pagbagsak.
“Pero,” dugtong ni Mang Mariano, “hindi rin kita guguluhin sa habambuhay. Bibigyan kita ng separation pay ayon sa batas. At sana, balang araw, pag may nakita kang matanda sa isang lugar, maalala mo ‘tong araw na ‘to—para hindi mo na ulitin.”
Naluha si Victor, tumingin kay Mang Mariano. “Pasensiya na po. Maraming salamat sa pagkakataon.”
Si Mang Mariano naman, tumingin kay Mia at sa ilang staff na nakita niyang nag-aalangan kahapon. “Sa gusto pa ring magtrabaho sa dealership na ito, may kondisyon lang ako: uunahin ang respeto bago ang komisyon. Hindi ko hinahanap ang perpektong empleyado. Hinahanap ko ‘yung marunong makakita ng tao, hindi ng brand ng sapatos.”
Pagkatapos ng ilang linggong papeles at proseso, opisyal na naging co-owner si Mang Mariano ng branch. Pinalitan ang pangalan: mula “Villar-Luxe Motors” naging “Cruz Mobility Center.” Si Mia ang ginawang bagong assistant manager, may scholarship pa sa training ng brand para sa future promotion. Ang ilang empleyadong nasa likod lang kahapon pero alam niyang hindi sang-ayon sa ginawa ni Victor, pinanatili. Ang receptionist na si Jessa, na noon ay nakikitawa, lumapit kay Mang Mariano isang hapon, umiiyak at humihingi ng tawad. Hindi na siya sinermunan pa ng matanda; binigyan niya lang ito ng mahabang tingin at mahinang paalala: “Kung may nakikita kang mali, wag kang makikitawa. ‘Yun ang unang hakbang sa pagiging katulad nila.”
Isang Sabado, ilang buwan matapos ang insidente, kumikintab sa harap ng dealership ang isang silver na sedan. Sa tabi nito, nakatayo si Mang Mariano, maayos ang suot na polo at sombrero, hawak ang susi. Lumapit si Mia, may dalang maliit na bouquet.
“Sir, ready na po ‘yung unit. Full tank na rin, katulad ng request ninyo,” masigla niyang sabi. “Kailan niyo po sasalubungin ang apo niyo?”
“Ngayon din,” nakangiting sagot ni Mang Mariano. “Paparating na ‘yung flight niya. Ngayon ko siya unang isasakay sa kotse na hindi namamatay sa gitna ng kalsada.”
Pagdating niya sa airport, nakatayo siya sa arrival area, hawak ang maliit na plakard na may nakasulat: “WELCOME HOME, LILA.” Nang makita siya ng apo, tumakbo ito papalapit, malaki na, may bitbit na malaking backpack.
“Lolo!” yakap ni Lila. “Ang pogi mo naman ngayon ah. At may kotse?” Napatingin siya sa silver sedan na nakapark sa labas. “Wow. Sa’yo ‘yan, Lo?”
“Oo,” sagot ni Mang Mariano, taas-noo pero may lambing. “Pinaghirapan ko. Para sa’yo. Para hindi ka na nag-aalala kung kaya pa ng jeep natin umakyat ng flyover.”
Habang sila’y nasa loob ng kotse, binaybay ang EDSA na dati’y nilalakad lang niya sa ulan. Si Lila, aliw na aliw sa touchscreen, sa lambot ng upuan, sa lamig ng aircon. Si Mang Mariano naman, nakatitig sa kalsada pero hindi mapigilan ang mapangiting maluha.
“Lo, okay ka lang?” tanong ni Lila.
“Okay na okay,” sagot niya. “Naalala ko lang ‘yung araw na pinagtawanan ako sa dealership na ‘to. Pero kung hindi nangyari ‘yon, baka hindi ko natutunang mas mahalaga pa rin pala ang respeto kaysa sa sasakyan mismo.”
“Bakit, Lo?” usisa ni Lila.
“Kasi apo,” maingat niyang sagot, “kahit anong kinang ng kotse, kung ‘yung taong nakasakay sa loob ay sanay mamaliit ng iba, hindi siya kailanman magiging tunay na mayaman. Pero kung marunong kang tumanaw ng dignidad sa bawat tao—kahit naka-tsinelas, kahit naka-lumang damit—doon mo lang masasabi na hindi nasasayang ang pera mo.”
Sa labas, patuloy ang galaw ng siyudad: may mga taong kakatapos lang ma-bully sa opisina, may iba namang paakyat pa lang sa pangarap. Sa loob ng silver na sedan, magkatabing nakaupo ang isang matandang minsang napaalis sa showroom dahil sa suot niya, at ang apo niyang nabiyayaan ng pagkakataong makita kung gaano kalayo ang mararating ng isang taong hindi bumitiw sa kabutihan kahit nilalait.
Ang kwento ni Mang Mariano at ng dealership ay paalala sa atin na sa mundong madaling humusga ayon sa itsura, may karapatan tayong pumili: sasabay ba tayo sa agos ng pangmamaliit, o magiging katulad natin siya—tahimik na magtatrabaho, magpapatawad, at gagamitin ang yaman hindi para magyabang kundi para magtuwid ng mali. Sa huli, ang tunay na halaga ng tao ay hindi nasusukat sa kinang ng kanyang sapatos, kundi sa kinis ng konsensya niya tuwing sumasapit ang gabi.
