Sa mundo ng fashion, sanay si Alina Reyes na siya ang tinitingnan, hinahangaan, at pinapalakpakan. Siya ang “campus it girl” at kilalang modelo sa mga billboard at online ads. Kahit estudyante pa lang sa isang kilalang unibersidad, may manager na siya, may glam team, may mga brand na umaagaw ng schedule niya.
Pero sa likod ng camera at mga ilaw, isa pa rin siyang dalagang madaling masaktan, lalo na pagdating sa pag-ibig.
Ang boyfriend niya ay si Vince Delgado, varsity star, campus heartthrob at future lawyer daw ayon sa sarili niyang bibig. Simula nang maging sila, halos lahat ng mata sa campus nakatutok sa kanilang dalawa. “Power couple” ang tawag sa kanila; may sariling fanpage pa nga.
“Alina, kahit mawala pa lahat ng endorsement mo, ako pa rin ang pipiliin ko,” bulong ni Vince minsan habang magkahawak-kamay sila sa parking lot. “Hindi kita mahal dahil sa ganda mo lang.”
Ngumiti si Alina noon. Pero sa puso niya, may kumikiliti nang pagdududa, lalo na tuwing naririnig niya ang mga usap-usapan sa likod.
“Kung hindi ‘yan sikat, papansinin kaya ni Vince?” bulong ng ilang kaklase.
“Basta may camera at followers, nandyan si Vince,” tawa ng iba.
Isang gabi, habang nag-aayos siya para sa pictorial, kumatok ang pinsan niyang si Mia, na kapwa nila estudyante sa unibersidad.
“Alina,” seryosong sabi ni Mia, “may sasabihin ako, pero bahala ka kung maniniwala ka. Sa canteen kanina, may scholar na napagalitan ni Vince. Dahil lang natapunan ng sabaw ‘yung sapatos niya. Hinampas niya ‘yung tray at pinahiya sa harap ng lahat. Alam mo pa kung ano sinabi niya?”
Nag-angat ng tingin si Alina mula sa salamin. “Ano?”
“‘Wala ka namang ambag sa mundo. Scholar ka lang, tapos istorbo ka pa.’ Gano’n mismo,” pang-uulit ni Mia. “At alam mo bang may sumabat? Sinabi ng isa na, ‘Buti nga hindi mo siya girlfriend, walang-wala ‘yan.’ Sagot ni Vince, ‘Kung ganyan kahirap, hindi ko papatulan kahit bayaran pa’.”
Parang may kumurot sa puso ni Alina. Kilala niya ang boyfriend niya; oo, may kayabangan, oo, ma-pride. Pero gano’n ba talaga kababa tingin nito sa mga taong wala sa level niya?
“Baka naman napikon lang,” pagtatanggol niya kahit sa sarili niya.
“Ewan sa’yo,” sagot ni Mia. “Basta ang alam ko, lalaki ang masusukat hindi kung paano niya tratuhin ‘yung kagaya mong sikat, kundi kung paano siya sa mga taong walang maibibigay sa kanya.”
Kinagabihan, habang nakahiga mag-isa, bumalik sa isip ni Alina ang mga sinabi ni Vince noon. “Kahit mawalan ka ng lahat, mahal pa rin kita.” Maganda pakinggan, pero gaano kaya katotoo?
Ilang araw lang, nakatanggap si Alina ng alok mula sa isang international brand: six-month modeling contract abroad. Malaking oportunidad, pero may isang kondisyon—kailangan niyang bawasan ang oras sa eskuwela at sa Pilipinas. Sa isip niya, iyon sana ang perfect test ng relasyon nila. Pero may mas naisip siyang mas matindi.
“Gusto kong makasiguro,” sabi niya kay Mia habang nagkakape sila sa isang maliit na café malapit sa campus. “Ayoko nang umalis, tapos roon ko lang malalaman na niloko niya ‘ko.”
“Naisip mo na ba kung paano mo siya susubukan?” tanong ni Mia.
Humugot ng malalim na hininga si Alina. “Oo. Ito ang gagawin ko.”
Sa tulong ng manager niya, ng make-up artist, at ng isang dean na matagal nang humahanga kay Alina hindi bilang modelo kundi bilang mabuting estudyante, pinlano nila ang isang kakaibang eksperimento.
Para sa lahat, lalabas sa social media na tatanggapin ni Alina ang kontrata at aalis ng bansa sa loob ng ilang linggo. Magpo-post siya ng mga lumang litrato na parang real-time, naka-schedule na. Sasabihin niyang magiging busy, limited ang Wi-Fi, at hindi agad makakasagot kay Vince.
Pero ang totoo, mag-e-enroll siya sa parehong unibersidad, sa parehong kurso, bilang isang transferee scholar na may pangalang “Lia Santos.” Siya pa rin iyon, pero wala ang make-up, walang sosyal na damit, walang branded bag. Thrifted clothes, simpleng hairstyle, konting prosthetics at natural na kilay—tamang-tama ang galing ng glam team niya para itago ang pamilyar na mukha sa likod ng simpleng anyo.
“Sure ka na ba talaga rito?” tanong ng make-up artist niya habang inaayos ang pekeng pekas sa pisngi niya. “Boyfriend mo ‘yon. Puwedeng masaktan ka nang husto.”
“Mabuti nang masaktan sa katotohanan,” sagot ni Alina, “kaysa kiligin sa kasinungalingan.”
Nang muli siyang pumasok sa campus bilang si “Lia,” parang ibang mundo ang bumulaga sa kanya. Wala nang bumabati ng “OMG, si Alina ‘yun!” Wala nang nagpapapicture. Sa halip, tiningnan siya ng iba mula ulo hanggang paa—lalo na nang malaman nilang scholar siya at working student sa library.
“Ayah, bagong scholar,” bulong ng isang girl na naka-mamahaling bag. “Mukhang taga-probinsiya.”
Nginitian lang ni Lia ang mga iyon. Wala siya roon para ipagmalaki kung sino siya, kundi para obserbahan ang taong sinasabing mahal siya.
Sa unang dalawang linggo, pinagmasdan niya si Vince mula sa malayo. Nakita niyang masaya pa rin ito kasama ng barkada, panay ang biruan, panay ang tawa. Paminsan-minsan, nasa phone ito, at alam ni Alina na para sa kanya dapat ‘yon. Pero dahil sa plano, para kay Vince, nasa ibang bansa na siya.
Isang beses, nag-cramming ang buong klase para sa quiz. Sa library, walang maupuan si Lia. Nakita niya si Vince at barkada na nakabukaka sa isang mahabang mesa, occupied ang kalahati ng upuan ng mga bag, cups at pagkain.
“Pwede po bang makiupo?” mahinahon niyang tanong.
Tumingin si Vince sa kanya, parang ngayon lang siya nakita. Umirap ang isa sa mga kasama nito. “Full na ‘yan, besh,” sabi ng isa. “Doon na lang sa sulok, ‘yung tabi ng basurahan.”
“Konti lang naman po ang space ang kailangan ko,” sagot ni Lia, hindi pa rin sumusuko.
“Miss,” sabad ni Vince, malamig ang tono, “obvious namang nagre-review kami. Kung scholar ka, dapat alam mong hindi lahat pwedeng sumiksik sa table namin. Baka distracting ka lang.”
Napahigpit ang hawak ni Lia sa libro niya. Sa loob-loob niya, gusto niyang isigaw, Ako ‘to, Alina. ‘Yung sinasabi mong mahal mo. Pero pinili niyang manahimik. Hindi pa ngayon ang tamang oras.
Lumipas ang mga araw. Mas lalo pa niyang nakita ang dalawang mukha ni Vince. Kapag kaharap ang profesor, mabait, magalang, palabiro. Kapag kaharap ang janitor, guard, o service crew, pa-utos, pabalang, walang pakundangan. At siya bilang si Lia, laging nasa kategoryang “invisible.”
Hanggang sa dumating ang araw na tuluyang sumabog ang sakit.
Tanghali sa canteen, siksikan ang mga estudyante. Si Lia, bitbit ang tray na may nilagang gulay at kanin—pinakamurang combo sa menu. Nakahanap siya ng bakanteng espasyo sa dulo ng mesa, katapat ng row kung saan madalas umupo si Vince at ang barkada.
Habang naglalakad, may biglang bumangga sa likod niya. Natumba ang baso ng sabaw, tumalsik sa sahig, at umapaw ng konti sa sapatos ng lalaking kakapasok pa lang sa aisle.
Si Vince.
“Ano ba ‘yan!” sigaw nito, sabay atras. “Ang dumi ng pakiramdam!”
Napahinto ang buong mesa. May tumili pang konti, may tawanan na agad. Napakagat-labi si Lia.
“Pasensya na po,” mabilis niyang sabi. “Nadulas po ako, hindi ko po sinasadya. Pupunasan ko po ‘yung sapatos niyo—”
“Huwag na!” tumaas ang kamay ni Vince, parang nadidiri. “Huwag mo nang hawakan. Baka pati career ko madamay sa pagiging dugyot mo.”
“Tama na, Vince,” sabat ni Lara na nasa kabilang side. “Aksidente lang.”
Pero si Vince, mainit na ang ulo. “Lara, tingnan mo nga naman. Hindi nga makabili ng maayos na sapatos, nagpapaka-eksena pa sa hallway. Scholar ka, tapos ganyan ka kumilos? Nakakahiya. Kung hindi mo kayang magdala, sa bahay ka na lang kumain.”
Ramdam ni Lia ang pag-iinit ng pisngi, hindi dahil sa sabaw kundi sa hiya. Gusto niyang lumubog sa sahig. May isang lalaki sa likod na nagkomento pa ng, “Buti na lang hindi ‘yan girlfriend mo, bro. Ang layo sa standard mo.”
Tumawa si Vince. “Kahit bayaran ako, hindi ako papatol sa ganyang level,” sagot niya, lakas-lakas ng boses.
Doon, may naramdaman si Lia na parang may pumutok sa loob niya. Parang lahat ng alaala nilang dalawa—mga sweet na “I love you,” mga flowers, mga sorpresa—biglang nabalutan ng putik. Ito na ‘yung mismong linyang sinabi sa kanya ni Mia. Hindi kuwento lang; totoo.
Hindi na siya nakapagsalita. Tahimik niyang inayos ang natapon na tray, sabay humanap ng ibang mauupuan. Walang nakaabot ng tissue, walang nagtanong kung okay lang siya—maliban kay Lara na tahimik na sumunod at nag-abot ng panyo.
Kinagabihan, umiiyak si Alina sa apartment nila ni Mia, hawak ang lumang framed photo nila ni Vince. “Tama ka,” bulong niya. “Hindi ako sigurado kung mahal niya ako. Sigurado lang ako na mahal niya ang itsura ko at pangalan ko.”
“Anong balak mo ngayon?” tanong ni Mia.
Pinahid ni Alina ang luha. “Tatapusin ko ‘to. Hindi ako magpapadala sa emosyon. Gusto kong makita hanggang saan siya aabot.”
Ilang araw lang ang lumipas, may bagong eksena sa canteen. Pagpasok ni Lia, agad niyang napansin ang kakaibang kilig sa paligid. May mga nagbubulungan: “Ayun na sila.” “Bagay sila, sobra.” “Parang brand collab.”
Sa gitna ng canteen, sa parehong mesa kung saan siya pinahiya, nakaupo si Vince—ngayon ay may kaakbay na babaeng naka-pulang cardigan, mahaba ang buhok, at halatang sanay sa camera. Siya si Tricia Lim, social media influencer at bagong transfer mula sa private school.
“Finally, dalawang sikat sa campus,” bulong ng isa. “Si Alina dati, pero wala na siya rito, ‘di ba? Nasa abroad na.”
“Mas bagay si Tricia kay Vince,” dagdag ng iba. “Pareho silang sosyal.”
Umupo si Lia sa bakanteng dulo ng mesa, isang upuan lang ang pagitan mula sa kanila. Walang nakakakilala sa kanya; para lamang siyang background. Sa mesa niya, nakapatong ang dalawang litrato: isa, close-up shot nila ni Vince noong anniversary nila; pangalawa, group photo kasama ang barkada. Nakatago iyon sa loob ng notebook na parang hindi sinasadyang nalabas.
Habang kumakain si Vince at Tricia, panay ang hagikhikan nila. “So, ikaw pala si famous Vince,” biro ni Tricia. “Ang dami kong naririnig na kuwento tungkol sa’yo.”
“Naku, exaggeration lang ‘yun,” sagot ni Vince, pero halatang tuwang-tuwa. “Ikaw nga ‘tong mas sikat online. Pero at least ngayon, bagay na bagay na ‘yung image ko sa girlfriend ko.”
“Ano naman ‘yung dati mong girlfriend?” tanong ni Tricia, kunyaring walang alam. “Si Alina ‘di ba? ‘Yung modelo?”
Nagkibit-balikat si Vince. “Si Alina, busy na sa international. Matagal na kaming wala. LDR daw, pero kung hindi ako priority, bakit ko pa ipipilit? Besides,” yumakap pa ito sa balikat ni Tricia, “mas gusto ko ‘yung taong nandito, hindi ‘yung nasa billboard lang.”
Parang sinuntok ang sikmura ni Lia sa narinig. Ang mas masakit, tawa lang nang tawa si Vince, parang hindi man lang sila nagdaan sa lahat ng ipinagdaanan nila.
Habang nakayuko siya, hindi napansin ni Vince ang mga litrato sa mesa niya, ang kamay niyang nanginginig, ang luhang pilit niyang pinipigilan. Sa isang gilid, pinagmamasdan sila ni Lara, bakas sa mukha ang awa para kay “Lia” kahit hindi niya alam ang buong katotohanan.
Kinagabihan, tinapos na ni Alina ang plano niya. “Tama na,” sabi niya kay Mia. “Nakita ko na ang kailangan ko. Hindi ko na kailangan ng six months pa. Oras na para ipakita kung sino talaga ako.”
Eksakto namang may paparating na event sa unibersidad: ang Charity Fashion Gala para makatulong sa mga iskolar ng paaralan. Guest of honor sana si Alina Reyes, ang “international model” na graduate-to-be ng unibersidad. Hindi alam ng karamihan, matagal na pala siyang nakikipag-ugnayan sa dean para sa special na segment.
Dumating ang gabi ng gala. Punô ang auditorium, nandoon ang mga guro, estudyante, at ilang sponsor. Sa backstage, abala ang mga modelong estudyante, inaayos ang gowns at suits. Nakatayo si Lia—ngayon ay naka-simpleng yellow blouse pa rin—bitbit ang clipboard bilang kunwaring assistant.
“Ready na ‘yung final walk,” sabi ng stage manager. “Pagkatapos ng last set, papakilala na si Miss Alina Reyes. Live ‘to sa social media.”
Sa audience, nasa VIP row sina Vince at Tricia, parehong nakaayos, sabik makita ang sikat na modelong ex ni Vince. “Sana hindi awkward,” tawa ni Tricia. “Baka ma-starstruck ako.”
“Huwag kang mag-alala,” sagot ni Vince, nakakampante. “Past is past. At saka, mas maganda ka naman sa personal.”
Nagsimula ang show. Isa-isang naglakad sa runway ang mga modelong estudyante. Palakpakan. Hiyawan. Pagkatapos ng final set, nagdilim ang ilaw, saka tumutok sa gitna ng stage.
“Ladies and gentlemen,” sabi ng host, “let us all welcome our special guest—our very own, the pride of our university… Miss Alina Reyes!”
Umalingawngaw ang palakpakan. Mula sa dilim ng backstage, may lumabas na pigurang naka-ivory gown, maayos ang make-up, nakalugay ang buhok. Elegante, composed, at pamilyar sa lahat.
Si Lia? Wala na.
Ang nakatayo sa gitna ng stage ay si Alina Reyes—buo, kumikinang, at hindi na nakatago sa likod ng simpleng blusa.
Nagpiyesta ang mga flash ng camera. “Alina! Alina!” sigaw ng iba. Si Tricia, nabigla. Si Vince, nanigas sa kinauupuan niya, hindi makapaniwala sa nakikita.
“Impossible…” bulong niya. “Kung siya si Alina, sino ‘yung…” at napalingon siya sa gilid ng audience kung saan kanina lang nakikita si Lia bilang usher. Wala na ito roon.
Humakbang si Alina papalapit sa mikropono, bahagyang nakangiti pero makikita ang bigat sa mga mata.
“Magandang gabi po sa inyong lahat,” panimula niya. “Maraming salamat sa pagkakataong makabalik dito, hindi bilang model lang, kundi bilang estudyanteng natutong kumilala ng tunay na halaga ng tao.”
Tahimik ang lahat. Sa gitna, nakita niyang nakatingin sa kanya si Vince, naghihintay ng kung ano man ang kasunod.
“Bago ang show na ‘to,” patuloy ni Alina, “anim na linggo akong naglakad sa campus na ‘to… hindi bilang sikat na mukha sa billboard, kundi bilang isang simpleng scholar na nagngangalang Lia Santos.”
Umugong ang bulungan. May ilang napasigaw ng, “Ha? Siya ‘yon?!” Si Lara, napasabunot sa buhok sa gulat. Si Vince, tulala.
“Marahil nagtataka kayo,” ngumiti si Alina, pero bakas sa boses ang kirot. “Bakit ko ginawa ‘yon? Dahil gusto kong makita kung paano tinatrato ng mga tao ang isang taong wala namang maibibigay sa kanila—walang koneksyon, walang pera, walang kasikatan. Gusto kong makita kung sino ang mabait dahil mabuti ang puso, at kung sino ang mabait lang kapag may camera.”
Pinakagat-labi niya ang sarili, pilit pinipigilan ang pag-angat ng luha.
“Sa loob ng anim na linggo,” tuloy niya, “nasaksihan ko kung paano tinutulungan ng ilan ang mga nahuhulog ang dalang libro. May mga estudyanteng handang mag-share ng upuan sa canteen kahit siksikan. May mga guard at janitor na magalang kahit sinisigawan.”
Saglit siyang tumigil, hinalukay ang audience gamit ang tingin, hanggang sa magtama ang mata nila ni Vince.
“At nasaksihan ko rin,” dagdag niya, ngayon ay diretsong nakatingin kay Vince, “kung paano may mga taong handang ipahiya ang isang ‘Lia Santos’ sa harap ng marami dahil natapunan ng sabaw ang sapatos nila. Pati ‘yung salitang, ‘Kahit bayaran ako, hindi ko papatulan ang ganyang level’—narinig ko ‘yon nang malinaw.”
Napaawang ang bibig ni Vince. Ramdam ng lahat kung sino ang tinutukoy.
“Alina, hindi ‘yan—” napabulong siya, pero hindi tumunog ang boses. Sa tabi niya, nakayuko si Tricia.
Hindi na kailangang sabihin ni Alina ang pangalan. Alam na ng buong auditorium. Sa ilang upuan sa likod, nagbulungan ang mga estudyante na nakasaksi sa eksenang iyon sa canteen. May nagtaas pa ng phone, may video raw sila.
“Huwag kayong mag-alala,” sabi ni Alina, mas kalmado na. “Hindi ako narito para manira. Narito ako para magpasalamat sa mga taong kahit hindi ako kilala bilang modelo, tinrato ako bilang tao. Kay Lara na tumulong sa’kin noong gustong sumabog na ‘yung luha ko sa canteen. Sa librarian na pinahiram ako ng libro kahit overdue na ang ID ko. Sa ilang kaklase na umupo sa tabi ko kahit scholar ‘yung status ko sa ID.”
Nagpapalakpakan ang ilan, halatang kinikilala ang mga tinutukoy niya.
“Sa iba naman,” bakas ang lungkot sa mga mata niya, “maraming salamat din. Dahil ipinakita n’yo sa’kin ang totoo, maisasara ko na ang mga kwentong matagal ko nang pinipilit pang hawakan. May mga relasyong hindi talaga para sa habambuhay, lalo na kung nakatali lang sa imahe, hindi sa karakter.”
Sa wakas, pinakawalan na niya ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan. Hindi na siya ‘yung babaeng umiiyak mag-isa sa dulo ng mesa, kundi babaeng kayang umiyak sa gitna ng entablado nang hindi tinatago ang totoo.
“Kung nakikinig ka man,” patuloy niya, hindi na iniiwasan ang titig ni Vince, “maraming salamat sa mga masasayang alaala. Pero dito na tayo magtatapos. Hindi ko kayang ipagpatuloy ang kwento sa taong minamahal lang ang magarang bersyon ko, pero handang tapakan ang babaeng scholar na nakaupo sa gilid.”
Tahimik ang buong hall. Kahit ang host, hindi alam kung dapat bang sumingit. Si Vince, nakayuko, hawak ang bridge ng ilong, halatang nagpipigil ng emosyon. Si Tricia, marahang inilayo ang kamay niya mula sa pagkakaakbay nito.
Pagkatapos ng maikling katahimikan, muling nagsalita si Alina.
“Para sa lahat ng narito,” sabi niya, “sana sa susunod na may pumasok na bagong estudyante na hindi kilala, o may staff na hindi sikat, huwag n’yong kalimutan: hindi sticker sa ID ang sukatan ng halaga ng tao. Hindi follower count, hindi brand, hindi last name. Dahil kahit gaano kaganda ang mukha, nabubura ‘yan sa isang click. Pero ang ginawa n’yong mabuti o masama sa kapwa, iyon ang hindi mabuburan nang madali.”
Nagpalakpakan ang hall—hindi na lang dahil sa fashion show, kundi sa katapatang narinig nila.
Makalipas ang ilang araw, pormal nang nag-message si Vince kay Alina. Mahaba ang pasensya nitong humihingi ng tawad, sinasabing hindi niya alam na si Lia at si Alina ay iisa, sinasabing napressure lang siya, nadala lang sa barkada, babaguhin na niya ang sarili.
Binasa iyon ni Alina nang tahimik, saka nag-type ng maikling sagot:
“Hindi mo kailangang humingi ng tawad sa modelo na minahal mo sa Instagram. Dapat kang humingi ng tawad kay Lia—sa lahat ng Lia sa mundo na hindi mo minahal kahit saglit. Sana matuto ka. Pero hanggang doon na lang tayo.”
Hindi na siya umasa ng reply.
Lumipas ang buwan, mas pinili ni Alina na hindi na ituloy ang kontrata abroad. Sa halip, tinanggap niya ang mas maikling proyekto at sinabay ang pagtatapos sa pag-aaral. Sa tulong ng dean, naglunsad siya ng scholarship program para sa mga working student at scholar sa unibersidad—pinangalanan niya itong “Project Lia.”
Sa opening ng program, naroon sina Lara at Mia, nagkukuwentuhan habang pinapanood si Alina na nakikipagkamay sa mga bagong iskolar. Wala nang pretensyon, wala nang disguise—pero may dagdag nang lalim ang mga mata niya.
“Kung tutuusin,” biro ni Mia, “para ka na ring artista sa teleserye. Nagpanggap kang mahirap, nalaman mong manhid ang lalaki, tapos nagising ka sa katotohanan.”
Ngumiti si Alina. “Hindi ko ‘yan ikakaila,” sagot niya. “Pero hindi lahat ng lalaking tamaan ng pagkakamali, kailangan nang itapon. Ang mahalaga, natuto ako kung ano ang dapat kong piliin sa susunod.”
“Anong pipiliin mo?” tanong ni Lara.
“‘Yung marunong magmahal sa akin kahit naka-yellow blouse lang ako,” sagot niya, natatawa. “At higit sa lahat, ‘yung marunong rumespeto sa kahit sinong katabi niya sa mesa, sikat man o hindi.”
Habang naglalakad siya palabas ng hall, nadaanan niya ang canteen kung saan minsan siyang umiyak mag-isa. Ngayon, may isang scholar na nahulog ang tray. Bago pa man may makatawa, mabilis na may dalawang estudyante ang tumulong—isa roon ay si Tricia, tahimik na nakayuko habang pinupunasan ang sahig.
Napangiti si Alina. Siguro nga, hindi lang puso niya ang nabuksan ng karanasan; pati puso ng ilan pang nakakakita.
At sa isip niya, may isa siyang natutunang hindi kayang ibigay ng kahit anong modeling contract: ang pagkakaalam na hindi kailangang magkunwaring iba ka para makita ang tunay na kulay ng mga taong kasama mo. Minsan, sapat nang magpanggap kang “walang-wala” para malaman kung sino ang magtatangi sa’yo kahit wala kang maibigay—dahil para sa kanila, sapat na tao ka.
