“Wag mo sanayin ang sarili mo sa kasinungalingan, baka dumating ang araw di ka na maniwala sa sarili mo.”
Ang linya na ’to, parang simpleng paalala lang. Pero kapag pinag-isipan mo, parang may warning siren siya sa utak—kasi ang kasinungalingan, hindi naman palaging malaking kasalanan agad. Minsan nagsisimula siya sa maliit: white lie, “okay lang ako,” “wala lang ’yon,” “hindi ako affected,” “di ko naman siya kailangan,” “kaya ko ’to mag-isa,” “ganito talaga ako.” Tapos habang inuulit mo, nagiging normal. At pag naging normal, dun siya nagiging delikado.
Realtalk: ang pinaka-mapanganib na kasinungalingan ay yung pinapractice mo sa sarili mo.
Kasi kapag ibang tao ang sinungaling, pwede kang lumayo. Pero kapag ikaw na ang nagsisinungaling sa sarili mo, saan ka tatakbo?
The slow poison ng “sanay na”
Maraming tao iniisip na ang kasinungalingan ay decision. Pero mas madalas, habit siya. At ang habit, dahan-dahang binabago ang identity mo.
Unang stage: may guilt pa. Alam mong hindi totoo yung sinasabi mo, pero “kailangan” daw. Para iwas gulo. Para di ka mapagalitan. Para di ka ma-judge. Para di ka magmukhang mahina. Para di ka mawala sa circle.
Second stage: nagiging convenient. Di mo na masyadong iniisip. Parang reflex na lang. “Oo, okay lang.” “Sige, kaya.” “Wala akong pake.” Kahit sa loob mo, may kumikirot.
Third stage: ito yung sinasabi ng quote—dumadating ang araw na di ka na maniwala sa sarili mo.
Kasi kung araw-araw mong pinapatay yung totoo mong nararamdaman, eventually hindi mo na marinig sarili mo. Hindi mo na alam kung ano talaga ang gusto mo, anong ayaw mo, anong kaya mo, at anong limit mo. Parang naka-mute ka sa sarili mong buhay.
For the next generation: the culture of “curated truth”
Kung may isang bagay na mas mahirap ngayon kaysa dati, ito yun: ang daming dahilan para magpanggap.
Social media teaches us na pwede kang magmukhang masaya kahit malungkot, successful kahit lost, okay kahit burnt out. Isang post, isang story, isang caption—pwede mong i-edit ang version mo. At habang tumatagal, may pressure: “Panindigan mo na. Yan na yung image mo.”
Diyan nagsisimula ang self-lie: kapag mas pinaprioritize mo yung “how it looks” kaysa “how it is.”
At ang mas scary? Kapag sanay ka nang mag-curate ng image, minsan pati sarili mo naloloko mo.
Kasi paulit-ulit mong pinapakita na “okay ka,” hanggang sa maniwala ka na dapat okay ka nga—kahit hindi na.
The lies we tell to survive
Hindi ako blind sa reality: may mga pagkakataon talagang nagsisinungaling tayo para mabuhay—emotionally, socially, or mentally. May mga tahanan na hindi safe ang truth. May mga relasyon na kapag nagsabi ka ng totoo, ikaw pa ang masasama. May mga environment na kapag naging honest ka, mapapahiya ka.
So let’s be fair: hindi lahat ng lie ay dahil masama ka. Minsan, coping mechanism.
Pero realtalk ulit: ang coping mechanism na hindi mo inaayos, nagiging personality.
At yung personality na built on lies—eventually—guguho.
Kaya ang tanong is not “Nagsisinungaling ba ako?” (kasi lahat tayo, at some point).
Ang tanong: “Saan ako nagsisinungaling sa sarili ko ngayon—at ano ang kapalit?”
Common self-lies na tahimik sumisira
- “Okay lang ako.” (kahit gusto mo lang may magtanong nang seryoso)
- “Di ko kailangan ng tulong.” (kahit pagod na pagod ka na)
- “Ganito na talaga ako.” (kahit alam mong may pwedeng baguhin)
- “Hindi naman masakit.” (kahit nag-iiba na yung tiwala mo sa tao)
- “I deserve this.” (kahit abuse na)
- “Wala akong choice.” (kahit meron—pero takot ka)
Kapag araw-araw mo yan inuulit, unti-unti kang hinihiwalay sa sarili mo. Parang may dalawang “ikaw”: yung totoong ikaw na may needs at feelings, at yung “ikaw” na ginawa para tanggapin ng mundo.
At kapag sobrang layo na ng dalawang ’yan, dun ka mawawala. Dun nagsisimula yung emptiness na hindi ma-explain.
The cost: losing self-trust
Ito yung pinaka-point ng quote: kapag sinanay mo sarili mo sa kasinungalingan, mawawala ang tiwala mo sa sarili mo.
At kapag wala kang self-trust, ang dali mong ma-control:
- Dali kang mag-doubt sa instincts mo.
- Dali kang ma-gaslight (“baka OA lang ako”).
- Dali kang mag-stay sa maling tao (“baka ako talaga yung problema”).
- Dali kang mag-give up sa pangarap (“di naman ako magaling”).
Kasi hindi mo na alam kung alin ang totoo: yung nararamdaman mo ba, o yung sinasabi ng iba tungkol sa’yo. Yung gusto mo ba, o yung dapat. Yung kaya mo ba, o yung nakasanayan mong limit.
How to break the habit—realtalk steps
Hindi mo kailangan biglang maging “brutally honest” sa lahat. Hindi rin ito about pagiging rude. This is about pagbabalik ng honesty sa sarili mo.
- Practice micro-truths.
Kung pagod ka, sabihin mo: “Pagod ako.”
Kung di ka okay, sabihin mo: “Hindi ako okay.”
Hindi mo kailangan mag-explain agad—just name it. Kahit sa sarili mo lang. - Stop performing strength.
Strength is not pretending you’re unbreakable. Strength is admitting when you’re breaking—and still choosing to rebuild. - Choose one safe person.
Yung tao na kaya mong sabihan ng totoo without fear. Kahit isa lang. Kasi kapag may isang taong nakakakita sa real you, mas madali mong makita sarili mo ulit. - Journal the truth you avoid.
Minsan di mo pa kayang sabihin out loud. Sige. Isulat mo.
“Ang totoo, nasasaktan ako.”
“Ang totoo, inggit ako.”
“Ang totoo, hindi ako masaya dito.”
The page won’t judge you. Pero it will mirror you. - Align your actions with your truth.
Kasi honesty without action becomes another lie.
Kung ang totoo ay pagod ka, rest.
Kung ang totoo ay disrespected ka, set boundaries.
Kung ang totoo ay hindi mo na gusto, let go—kahit paunti-unti.
A message for the next generation
Sa mundong sobrang ingay, radical act ang maging honest sa sarili.
Hindi siya aesthetic. Hindi siya hashtag. Hindi siya “self-love” na pang-caption lang. It’s choosing truth even when it’s uncomfortable.
Kasi kapag pinili mo ang totoo, you build self-trust.
And when you trust yourself, hindi ka basta-basta mababali ng opinion ng iba. Hindi ka madaling matalo ng comparison. Hindi ka madaling maubos sa pleasing.
So yes—realtalk—wag mong sanayin ang sarili mo sa kasinungalingan.
Hindi dahil perfect ka dapat, kundi dahil deserve mong marinig ang sarili mong boses habang buhay ka pa.
Kung naka-relate ka sa message na ’to, i-share mo itong blog post sa friends at family mo—lalo na sa mga taong feeling nila kailangan nilang magpanggap para lang maging “okay.” Baka ito na yung paalala na kailangan nilang marinig ngayon.
