Tanghaling tapat sa isang sangay ng McDo sa EDSA-Kamuning at punô ng nakapilang delivery riders ang harapan nang pumasok si Duterte, bitbit ang kanyang lumang cellphone at balak lang sana’y sumaglit ng kape habang nagbabasa ng balita; pero pagkapwesto pa lang niya sa dulo ng isang kahoy na mesa, kumaripas na agad sa harap niya ang isang limang taong gulang na batang lalaki na ang pangalan pala’y Miko—may pulang T-shirt, may bahagyang galos pa ang tuhod, at may mga matang parang bombilyang biglang sisiklab kung may makitang mali—at sa isang iglap, umakyat sa bangkô, idinampi ang dalawang palad sa tenga ni Duterte at bumulong, “Kuya, may mangyayaring masama sa babaeng nasa counter, tulungan mo po sila, nag-uusap ‘yung dalawang lalaki na kukunin daw nila ‘yung kaha pagkatapos mag-break ng guard!”; kumibot ang kilay ni Duterte, kumakabog ang dibdib, at agad niyang naaninag sa salamin ang dalawang estrangherong nakaitim—ang isa’y may mahabang jacket kahit mainit, ang isa nama’y may sling bag na parang sinturada—nakatayo sa tabi ng frozen-dessert machine, nagmumura sa mababang tono, tila nagbibilang ng oras.
Hindi akalain ni Duterte na sa gitna ng amoy ng pritong patatas at tunog ng julienne cutter ay may banta ng holdap, kaya dahan-dahan niyang inilapit ang telepono sa dibdib, inilabas ang emergency dialer, at habang pinapatahimik si Miko sa pamamagitan ng mahinang tapik sa balikat, humiling siya sa operator ng 911 na magpadala agad ng mobile patrol; kasabay nito, siniko niya nang bahagya ang lalaking kumakain ng McSpaghetti sa katabing mesa—si Enzo, traffic enforcer pala sa Cubao off-duty lang—at binulong, “May dalawang kahina-hinala, pakisara mo ang pinto kapag sumenyas ako.” Samantala, lumapit ang nanay ni Miko—si Ate Liza, nanginginig, kasi napansin niyang lumayo sa kanya ang anak—pero pinigilan siya ni Duterte sa isang simpleng tingin na nagsasabing “Sandali, may misyon ang anak mo”; iyon ang unang pagkakataon na natanong ni Liza kung bakit iba ang tibok ng puso ng limang taong gulang niyang anak, napakatalas ng pakiramdam. Habang nagti-tiktok ang dalawang dalagitang crew malapit sa wash area, inilabas ng lalaking may jacket ang maliit na papel, pinalihim kay kasamang nakasling bag, sabay kindat; sa oras ding iyon, naramdaman ni Duterte ang pag-vibrate ng telepono: “Unit approaching in three minutes.” Kinuha niya ang plastic straw, iniipit sa pagitan ng hintuturo’t hinlalaki, at kapag dumausdos ang alakansyang takot sa likod niya, alam niyang kailangan nang paikutin ang sitwasyon.
“Miko, pabor,” bulong niya, “balik ka sa nanay mo, dahan-dahan lang, at pag nasa tabi mo na siya, huminga ka nang malalim, hawakan mo ‘yung kamay niya nang mahigpit.” Tumango ang bata, tumakbo, at sa mismong sandaling iyon biglang pumailanlang sa speaker ang birthday jingle—nag-order pala ang isang lola para sa apo—kaya sinamantala ni Duterte ang ingay: tumayo, nagpanggap na kukuha ng ketchup, pero nilingon ang dalawang lalaki at sumenyas ng patagilid na “timer” kay Enzo. Sa pangalawang tibok ng puso, sumigaw ang lalaking naka-jacket: “Lahat ng cash sa kahera ngayon, ilagay sa paper bag, bilis!” sabay labas ng patalim; napatili ang cashier, nanginginig ang dalang scoop ng fries, at nagtumbahan ang apat na tasa ng softdrinks; ngunit bago pa makalapit sa counter, sinarado na ni Enzo ang main door at iniharang ang mesa, samantalang si Duterte, lumundag pabalik at ibinagsak ang tray sa sahig—likha ng malakas na kalabog na siyang ikinataranta ng mga nakakain—sapat para mapalingon ang holdaper, at bago pa nito maitaas ang patalim, hinagis ni Duterte ang straw na parang dart, tumama sa mata ng lalaki, sabay dakma sa braso gamit ang armlock na natutunan pa niya sa ROTC noong dekada setenta, pinilipit, at binangga sa upuang bakal; ang kasamahan nitong nakasling bag ay sumugod pero nasalubong ng plastik na pitsel ng iced tea na ibinato ni Liza—na bagamat nanginginig ay naging leon pagdating sa anak—tumama iyon sa sentido kaya natumba, at sakto namang pumasok sa pinto ang dalawang pulis na may baril na hablot, sinundan ng mobile patrol na humarang sa driveway.
Humalili si PO1 Ramirez kay Duterte, kinaposas ang dalawang holdaper, habang pinalabas isa-isa ang mga customer; si Miko, yakap ang nanay, umiiyak pero hindi dahil sa takot kundi sa halo ng ginhawa at pagkasabik, at hinanap ng bata si Duterte, lumapit, muling bumulong, “Salamat po, Kuya.” Nangingilid ang luha ni Duterte, hindi dahil sa laban kundi dahil sa hiwaga: paano nakita ng batang kasing-tangkad lang ng tray rack ang bantang hindi napansin ng matatanda? “Miko,” sabi niya, “ang tapang mo, huwag mong kalimutan na ang bayani, hindi laging may baril o uniporme—minsan, may pandesal lang sa bulsa at malakas ang pakiramdam.” Dumating ang manager, nag-alok ng libreng Happy Meal sa lahat, pero tinanggihan ni Duterte, nagbilin na sa susunod mag-double check ng CCTV at wag hayaang nakalaylay ang back-door latch; dumating ang media, nagtatanong, pero pinakiusapan niya:
“Ikuwento n’yo kung gaano kahalaga na makinig sa bata, hindi kung gaano kabilis akong tumawag ng 911.” Bago siya umalis, inabot niya kay Miko ang kanyang lumang cellphone na may basag na screen: “Gamitin mo ito pang-aral, huwag pang-tiktok, at kapag may nakita kang mali, pindutin mo agad ang 911—kapag may taong nananahimik pero kailangan ng tulong, ikaw ang magiging boses.” Sakay ng motorsiklong escort ng pulis, umalis si Duterte palabas ng drive-thru; iniwan niya sa loob ng McDo ang amoy ng kape, tunog ng sirenang papalayo, at isang alamat na paulit-ulit ikukuwento sa lungga ng fry station—na minsan daw, dahil sa isang bulong ng limang taong gulang, naligtas ang lahat sa gutom ng kasakiman at natutong makinig ang Maynila sa maliit ngunit matapang na tinig ng isang bata.
