Maagang umaga sa parking lot ng modernong gusali, makulimlim ang langit at malamig ang hangin mula sa mga salaming bintana na parang mata ng higanteng korporasyon. Nakatayo si Nestor, suot ang berdeng polo na plantsado ngunit may kupas na laylayan, mahigpit na yakap ang lumang itim na briefcase na minana pa niya sa kanyang ama. Sa tabi niya, tila monumento ng kahihiyan, ang kanyang sasakyan—isang kalawangin at kupas na sedan, singkwento ng taon ang pintura, may bitak sa bumper at ilaw na parang laging iiyak. Sa di kalayuan, lumapit ang matandang boss na si Mr. Vega, naka-lilang suit na kumikislap sa liwanag, at sabay turo sa kotse ni Nestor—tawanan ang sumabog, mas malakas pa sa busina ng mga papasok na kotse.
“Ay naku, Nestor!” halakhak ni Mr. Vega, halos mapaluha sa tawa. “Dinala mo na naman ang museo! Sementeryo ba ang dinaanan mo kagabi at may sumamang bangkay ng kotse dito?”
Huminto sa paglalakad ang dalawang kasamahan—si Carlo na naka-pulang polo at si Joyce na naka-berde at asul—mapapansing nag-aalangan kung sasabay sa tawa o didistansya. Napayuko si Nestor, kinain ang hiya na parang nilulunok na matabang gamot. Hindi siya sumagot. Hindi dahil wala, kundi dahil ayaw niyang lumala ang eksena, at sanay na sanay na ang puso niyang gawing unan ang sakit.
“Boss, baka puwedeng iwan na natin si Nestor,” mahinang sabi ni Joyce, pero mabilis iyong nalunod sa panibagong hagikhik ni Mr. Vega. “Huwag kang mag-alala, Joyce,” anito, “hindi ako bastos—makabago lang. Dapat kasi kung papasok ka sa kompanya natin, mukhang kliyente ka rin. Branding ba.”
Suminga ang hangin ng parking lot, tinangay ang amoy ng lumang langis at pabango ni Mr. Vega. “Sige na, Nestor,” dagdag ng boss, “bili ka na ng bago. O kung wala, may promo ang car loan. Huwag kang magpaka-hero sa kalumaan.”
“Pasensya na po,” tanging sagot ni Nestor, mababa ang boses at panay tango. “Uunahin ko po muna ang ibang gastusin.”
“Anong ‘ibang gastusin’? Gutom ba ang kalayaan sa kotseng bago?” Muling tawa ni Mr. Vega. “Ay, ewan.” At naglakad na ito paangat sa lobby, iniwan ang bahid ng pangungutya sa ere na parang asupre.
Nagpatuloy ang araw sa opisina: mga report na kailangang habulin, mga email na kailangang sagutin, at mga pulitikang kailangan iwasan. Tahimik si Nestor sa kanyang cubicle, pero sa ilalim ng desk, nakalagay ang envelope na makapal at nakatali ng goma. Nakasulat sa ibabaw: “Para kay Mama—Bukas ang Deadline.” Paulit-ulit niyang tinitingnan, parang rosaryong tinatapik tuwing bibitaw ang loob.
Nang sumapit ang tanghalian, lumapit si Carlo at sumenyas. “Pre, kape?” Tumango si Nestor at sabay silang bumaba sa cafeteria. Sa gilid ng mesa, bumulong si Carlo, “Pasensiya na kanina. Hirap pigilan si Sir. Pero alam mo namang hindi lahat sa amin gano’n.” Bahagyang ngumiti si Nestor. “Okay lang. Mas madali nang hindi magpaliwanag.”
“Bakit nga ba ayaw mong pautang?” usisa ni Carlo, may pag-aalalang totoo. “Kung ako, baka napalitan ko na ‘yon.”
“Kapag nag-loan ako, bababa ang maipapadala ko kina Mama,” sagot ni Nestor. “May gamot si Papa, at tuition si Tina. Ako na ang pumalit sa ate naming nag-abroad, pero na-layoff. Hindi bale nang masira ang radiator bago masira ang pangarap.”
Umiling si Carlo at napatingin sa sahig. “Solid ka, pre.” At sa unang beses sa araw na iyon, may bahagyang init na dumapo sa dibdib ni Nestor—hindi naikukumpas ng boss, kundi ng kaibigang marunong makinig.
Pagsapit ng hapon, may fire drill na naka-iskedyul. “Mag-iinspeksyon din ang city safety team,” paalala ng admin sa intercom. Pababa ang lahat sa parking lot, maayos, kalmado, parang eksena sa training video. Nakatayo si Nestor malapit sa kanyang lumang kotse, tinatakpan ng braso ang sikat ng araw. Pumwesto sa tapat si Mr. Vega, masayang nagkukuwento sa ibang manager. “Guys, ‘pag nagkaroon ng smoke machine, baka ito [turo sa kotse ni Nestor] ang unang umusok,” biro niya, at may ilan pang tumawa.
Isandaang segundo ang lumipas nang biglang may sumisigaw mula sa dulo ng parking: “May bumubuga ng usok!” Napalingon ang lahat. Hindi ang kotse ni Nestor—isang bagong SUV na kulay pilak, naka-park sa ilalim ng puno, ang tumitilamsik ang usok sa hood. “Baka wiring,” sigaw ng safety officer. Dumagsa ang tao. May isang batang babae na naglalakad sa bangketa kasama ang tiyahin—napahinto dahil sa amoy at liwanag. Sa isang iglap, pumutok ang maliit na apoy sa gilid ng gulong; nagkagulo.
“Extinguisher! Hose!” sigaw ng mga guard. Nataranta ang may-ari ng SUV, kinakalikot ang trunk. “Ayaw bumukas!”
Parang kusa ang paa ni Nestor. Tumakbo siya papunta sa lumang sedan niya. Binuksan ang trunk na puno ng dating katawa-tawang gamit—isang luma pero functional na fire extinguisher, isang kumot na lumang-luma, isang boteng tubig, at toolkit na naipon niya sa pag-aalaga sa lumang sasakyan. “Dito!” sigaw niya, sibat papunta sa apoy. “Pull the pin, squeeze, sweep,” bulong niya sa sarili, sabay bugso ng pulbos sa paanan ng apoy. Inilatag niya ang kumot para mabulabog ang hininga ng apoy. Pinuntahan ng isa pang guard ang hose. Ilang segundo lang, humina ang apoy at tuluyang nawala.
“Salamat, Kuya!” hingal ng batang babae, habang masiglang yakap ng tiyahin ang balikat nito. Humulas ang kaba sa mukha ng mga nanonood at nagpalakpakan ang ilan. Nakatigil si Mr. Vega, nakanganga, hindi makapagsalita. Sa kauna-unahang pagkakataon, hindi siya handa sa punchline.
Lumapit ang may-ari ng SUV, nanginginig. “Sir, maraming salamat. Kung hindi dahil sa iyo…” Tumango si Nestor, pinunasan ang noo. “Wala ‘yon, kailangan lang ng tamang gamit at timing.”
Saka pa lamang tahimik na lumapit si Mr. Vega. Nauna ang tingin sa lumang kotse ni Nestor—na may extinguisher, kumot, at mga simpleng bagay na hindi mo makikita sa marami sa bagong-bagong sasakyan—at sumunod ang tingin sa empleyado niyang kanina lang ay pinagtatawanan niya. “Nestor…” Wala sa tono ang dating yabang. “Salamat.”
“Wala ‘yon, Sir,” magalang na tugon ni Nestor, pero hindi na siya nakayuko. Pantay na ang tingin, matatag. “Kaya ko naman po laging dalhin ang mga ito. Alam ko kung gaano kabilis magbago ang sitwasyon.”
Tahimik ang buong grupo habang sinusuri ng safety team ang SUV. “Electrical short,” sabi ng opisyal. “Buti na lang may nag-apula agad.”
Huminga nang malalim si Mr. Vega, at sa una marahil sa kasaysayan ng kompanya, humakbang siya paatras mula sa entablado ng sarili niyang tawa. “Nestor,” ulit niya, at may bahagyang ngiti, hindi pangungutya kundi pag-amin, “mali ako. Ang tagal kong tinitingnan ang kinang, pero hindi ko nakita ang saysay. Maaari ba kitang makausap sa opisina pagkatapos ng drill?”
Pagbalik nila sa loob, pinaupo ni Mr. Vega si Nestor sa conference room. Hindi na lilang entablado ang dating pakiramdam, kundi tahimik na lugar. “Narinig ko kay HR na tinatanggihan mo ang car loan,” bungad ng boss. “At consistent ka sa remittance sa pamilya mo. Hindi ko alam ‘yon. Wala akong karapatan na husgahan ka dahil sa kotse.”
“Naiintindihan ko po, Sir,” sagot ni Nestor. “Pero sana ho, hindi kailangan ng bago para maging maayos ang trabaho.”
“Mas higit pa sa maayos ang trabaho mo,” sagot ni Mr. Vega, at ngumiti. “At mas higit pa sa kotse ang nakita ko kanina. Nestor, gusto kitang gawing lead ng Corporate Safety and Response Program na ilulunsad natin. Ikaw ang magdidisenyo ng checklist, ng training para sa mga empleyado—mula personal emergency kits hanggang car safety—gamit ang praktikal at abot-kayang paraan. At”—huminto siya, halatang nahihiya—“bilang pasasalamat ng kompanya, bibigyan ka namin ng allowance para sa maintenance ng sasakyan mo. Hindi para pailawan kita, kundi para suportahan ang ginagawa mong tama.”
Hindi agad nakasagot si Nestor. Parang tinanggalan ang dibdib niya ng mabigat na bato. “Sir… salamat po. Pero may isa pa po akong hihilingin kung maaari.”
“Nakikinig ako.”
“Kung puwede, ‘yung parte ng allowance, idiretso natin sa scholarship fund ng kumpanya para sa anak ng mga janitor at guard. May kapatid po akong nag-aaral. Gusto ko ring makaabot ang tulong sa iba.”
Napahinto si Mr. Vega at napangiti nang tunay—hindi palabas, hindi pang-entablado. “Ikaw ang dapat kong tularan.” Tumayo siya at inabot ang kamay. “Simula ngayon, ibang klaseng branding ang uunahin natin: kabutihan at kahandaan.”
Pag-uwi, muling naglakad si Nestor sa parking lot. Naroon pa rin ang lumang sedan—gasgas, kalawangin, at tapat. Nilapat niya ang palad sa hood, parang pasasalamat sa matandang kaibigan na hindi siya iniwan sa gitna ng biro at apoy. Papasakay na sana siya nang marinig ang yabag sa likod. Si Joyce, may dalang maliit na kahon.
“Para sa’yo,” sabi niya, may ngiting may paghanga. “Toolkit—sponsored ng team. Salamat sa pagligtas kanina, at… sorry sa pagtawa.”
Tinanggap ni Nestor ang kahon. “Salamat,” tugon niya, at napatingin sa salamin ng gusali kung saan sumasalamin ang luma niyang kotse at ang mataas na tore. Sa pagitan, nakita niya ang sarili—hindi na nakayuko.
Kinabukasan, nag-ikot siya sa bawat department dala ang listahan: extinguisher checks, basic first aid, car safety kit essentials. Sa presentation, nakatayo si Mr. Vega sa likod—hindi para tumawa, kundi para pumalakpak. “Mga kasama,” wika ng boss, “si Nestor ang magtuturo sa atin kung paano magpahalaga, hindi sa kinang, kundi sa kahandaang tumulong.”
At tuwing sasakay si Nestor sa luma niyang sedan, hindi na niya naririnig ang hagikhik ng kahapon. Sa halip, dinig niya ang busina ng paggalang: mga bumabati, mga kumakaway, at mga sumusunod sa checklist na ginawa niya. Laging tinatawanan man siya noon dahil sa lumang kotse, isang araw ay nakita nila ang mas mahalaga—ang taong laging handang tumulong, kahit anong modelo pa ang minamaneho.
