Kapag hindi naririnig ang panig mo, parang ikaw na agad ang masama sa paningin ng iba.
Ang bigat ng linya na ’to kasi parang normal na normal na siyang nangyayari. Isang version lang ng kwento ang kumalat, tapos biglang may verdict na. Wala pang tanong, wala pang “kamusta ka,” wala pang “ano ba talagang nangyari,” pero may label na agad: ikaw yung mali, ikaw yung toxic, ikaw yung problema. At ang mas masakit? Minsan yung mga taong mabilis humusga, sila pa yung dating malapit sa’yo.
Realtalk: sa mundo ngayon, mas mabilis kumalat ang kwento kaysa katotohanan. Mas mabilis ang opinion kaysa pag-unawa. Mas mabilis ang “I know what happened” kaysa “I want to understand.” Kaya kapag hindi naririnig ang panig mo, hindi lang reputasyon ang nakataya—pati yung identity mo sa mata ng iba. Parang may umiiral na “trial” kahit wala kang abogado, wala kang pagkakataon magsalita, at ang jury ay mga taong may kanya-kanyang bias.
At dito nagsisimula yung internal na gulo: “Bakit parang ako na agad yung masama?”
Kasi kapag paulit-ulit mong naririnig yung maling version tungkol sa’yo, minsan kahit ikaw napapaisip: “Ako ba talaga?” Diyan pumapasok yung delikadong part—kapag ang katahimikan mo, napagkakamalang pag-amin. Kapag ang pagiging composed mo, napagkakamalang cold. Kapag ang pagiging careful mo sa words, napagkakamalang guilty.
Pero kailangan natin maging honest: hindi lahat ng tao interesado sa panig mo.
May mga tao na mas gusto ang kwento na simple—may bida, may kontrabida—kasi mas madaling intindihin. Mas madaling ikwento. Mas madaling kampihan. At mas madaling i-digest ng ego nila: “Buti na lang ako hindi tulad niya.” Kaya kapag naging convenient sa kanila na ikaw ang “masama,” mahirap na nilang bitawan ‘yon.
May isa pa: may mga tao ring pinipili ang panig na mas malapit sa kanila, hindi yung panig na mas totoo. Kasi loyalty over truth. Proximity over fairness. At minsan, takot din. Takot silang ma-outcast, kaya sasabay na lang. Sila yung mga tao na hindi naman sure, pero nakikisali. Hindi naman present, pero may opinion. Hindi naman apektado, pero ang lakas ng boses.
Kaya kapag dumating ka sa point na “hindi naririnig ang panig mo,” ang unang kailangan mong tanggapin ay ito: hindi mo kontrolado kung ano ang pinaniniwalaan ng lahat. At sa totoo lang, nakakapagod subukang kontrolin ‘yon.
Ang kontrolado mo lang: kung paano ka magre-respond, at kung sino ang bibigyan mo ng access sa’yo.
Kasi may dalawang klaseng katahimikan:
- Yung katahimikan na self-respect — dahil ayaw mong pumatol, ayaw mong magpalala, ayaw mong magsalita kapag emosyonal ka.
- Yung katahimikan na self-abandonment — yung pinipili mong manahimik kahit nilalamon ka na ng injustice, kahit dinudurog ka na ng maling narrative, kahit kaya mo naman magsalita pero natatakot kang mawalan ng tao.
Minsan ang akala natin, pagiging “mature” ang pananahimik. Pero may mga pagkakataon na hindi maturity ang silence—survival mode lang siya.
So paano mo malalaman kung kailan magsasalita?
Realtalk ulit: hindi mo kailangan ipaliwanag ang sarili mo sa lahat.
Pero kailangan mong ipagtanggol ang sarili mo sa tamang lugar. Lalo na kung:
- may sinisira na talagang pangalan mo sa work o school,
- may nadadamay na ibang tao,
- o may pattern na nangyayari—na kada conflict, ikaw lagi ang napapasama dahil “hindi ka kasi nagsasalita.”
Hindi ibig sabihin nun makikipagbardagulan ka. Pwede kang magsalita nang mahinahon pero malinaw. Hindi mo kailangang maglabas ng lahat ng resibo online. Hindi mo kailangang mag-explain sa buong mundo. Ang goal mo hindi “manalo” sa public opinion—ang goal mo ay maglagay ng linya sa pagitan ng katotohanan at tsismis.
Minsan isang statement lang sapat na:
“May kumakalat na kwento na hindi kumpleto. Hindi ko kailangang i-detail lahat, pero malinaw: hindi iyon ang buong katotohanan. Kung gusto mong maintindihan, I’m open to talk privately.”
May power yung ganun. Kasi hindi ka nakikipag-away, pero hindi ka rin nagpapakain sa narrative na masama ka nga. You’re choosing dignity and clarity.
Pero eto rin yung mas masakit: minsan kahit magsalita ka, hindi pa rin sila maniniwala.
At doon mo mararamdaman yung pinaka-raw na lesson: hindi lahat ng tao deserve ang paliwanag mo.
May mga taong naka-decide na. At kapag naka-decide na sila na masama ka, kahit anong gawin mo, gagawan nila ng interpretation yan na pasok sa gusto nilang conclusion.
You explain? “Defensive.”
You stay calm? “Manipulative.”
You cry? “Pa-victim.”
You set boundaries? “Walang accountability.”
Kapag ganyan na, hindi na yan about truth. About power na yan. About controlling the narrative. About keeping you in the “masama” role para sila yung “tama.”
At kung nasa ganung dynamic ka—friend group, relationship, pamilya, workplace—realtalk: hindi mo kailangan ipaglaban ang sarili mo sa lugar na ayaw kang pakinggan. Ang fight mo dapat hindi para i-convince sila—kundi para iligtas yung sarili mo sa cycle.
Kasi minsan ang pinaka-loud na self-respect ay yung pag-alis.
Hindi dramatic. Hindi announcement. Hindi pa-victim. Just quietly choosing a life where you don’t have to beg to be understood.
Pero paano naman yung emotional part? Yung part na gusto mong sumigaw: “Hindi ‘to totoo!”
Valid yun. Kasi unfair. At kapag unfair, natural yung urge na itama. Pero hindi palaging tama ang “correction” kapag mali ang audience.
Ang mas mahalagang tanong: Sino ba ang kailangan talagang makarinig ng panig mo?
- Yung taong may direct impact sa buhay mo? (boss, teacher, partner, pamilya)
- Yung taong mahalaga sa’yo at may capacity umunawa?
- O yung crowd na curious lang pero hindi naman invested sa pagkatao mo?
Kasi kung sa crowd ka magfo-focus, mauubos ka. Pero kung pipiliin mong kausapin yung “right people,” mas may chance ang healing mo.
At eto pa: minsan ang panig mo, hindi mo kailangan ipaliwanag sa iba para maging totoo. Kailangan mo lang marinig ng sarili mo.
Kasi minsan, kapag sobrang daming boses sa labas, nawawala yung boses mo sa loob. Nabubura yung “alam ko kung sino ako.” Kaya ang practice dito ay self-grounding:
- Ano ang totoo sa ginawa ko?
- Ano ang kaya kong i-own? (kasi realtalk, minsan may part din tayong mali)
- Ano ang hindi ko dapat akuin?
- Ano ang lesson?
- At ano ang boundary moving forward?
Kasi hindi mo goal maging “malinis” sa mata ng lahat. Ang goal mo ay maging clear sa sarili mo.
At kung may dapat kang tandaan sa quote na ‘to, ito:
Kapag hindi naririnig ang panig mo, may dalawang posibleng dahilan:
(1) hindi mo pa ito naipapahayag sa tamang paraan, o
(2) ayaw talaga nilang makinig.
At kung ayaw nilang makinig, that’s not a “you” problem. That’s a character reveal—about them.
So realtalk ending:
Hindi mo kontrolado kung paano ka nila ikukwento.
Pero kontrolado mo kung paano ka mabubuhay pagkatapos.
You can choose to live loudly in your truth without becoming loud in drama.
You can protect your peace without letting lies define you.
And you can walk away from people who only understand the version of you that makes them feel superior.
Kung may masamang tingin sila sa’yo dahil hindi nila narinig ang panig mo, okay. Masakit, oo. Pero hindi yun ang kabuuan ng pagkatao mo. Ang totoo? Ang taong gustong maintindihan ka—maghahanap ng paraan para makinig. At ang taong ayaw—kahit anong paliwanag, gagawin pa ring masama ang tunog.
Kaya piliin mo kung saan ka magsasalita. Piliin mo kung sino ang bibigyan mo ng access. At higit sa lahat, piliin mo yung buhay na hindi mo kailangang ipagtanggol ang pagiging tao mo araw-araw.
