Kahit wala kang halaga sa kanila ngayon, baka bukas ikaw na ang kailangan nila.
Ang sakit basahin, ‘no? Kasi totoo. Hindi dahil bitter tayo—kundi dahil may mga araw talaga na mararamdaman mong invisible ka. Yung tipong andiyan ka naman, gumagalaw ka naman, nag-aambag ka naman, pero parang wala kang epekto. Parang extra ka lang sa buhay ng iba. Tapos kapag may achievement ka, tahimik. Kapag may problema ka, tahimik din. Pero kapag sila ang may kailangan—saka ka biglang matatagpuan.
Dati, ang default reaction ko sa ganitong quote: “Sige, hintayin nila ako. Pag kailangan nila ako, bahala sila.” Parang ang sarap pakinggan ng comeback. Parang ang sarap maging matigas. Pero habang tumatagal, nare-realize ko na hindi naman palaging tungkol sa paghihiganti yung ganitong insight. Minsan, mas tungkol siya sa pagpili kung sino ka kapag wala kang applause. Kung paano ka magtatrabaho kahit walang pumapansin. Kung paano ka magmahal kahit hindi ka inuuna. Kung paano ka mananatiling buo kahit may mga taong kaya kang gawing “option” lang.
Kasi eto yung brutal na reality: hindi lahat ng tao marunong mag-value ng tao habang nandiyan pa. May mga tao talagang late bloomer ang appreciation. Late dumating ang respeto. Late dumating ang “Uy, grabe pala ‘to.” At kung ang self-worth mo naka-ankla sa timing ng recognition nila, laging late ka rin sa sarili mong buhay. Laging may kulang. Laging may hinahabol. Laging may “bakit hindi nila ako nakikita?”
Pero paano kung hindi nila talaga kayang makita ngayon? Hindi dahil wala kang halaga—kundi dahil bulag sila sa kung ano ang mahalaga. May mga tao kasing naka-focus lang sa kung ano ang convenient. Yung present value lang, yung immediate benefit. Yung kung ano yung makukuha nila ngayon. At kung sa panahon na ‘yon hindi ikaw yung kailangan nila, automatic—parang hindi ka na relevant.
Ang tanong: ano’ng gagawin mo kapag ganun?
Kasi ito yung tricky part ng quote: “Baka bukas ikaw na ang kailangan nila.” Pwede ‘tong maging fuel para magpakatatag—o maging trap para mag-stay ka sa mga taong hindi ka naman talaga pinipili. Yung tipong magsasabi ka sa sarili mo, “Okay lang, darating din yung time ko.” Tapos taon ang lumipas, same cycle. Wala ka pa ring halaga sa kanila—kasi hindi naman iyon “phase.” Iyon ang pattern.
So realtalk: hindi mo trabaho maging “investment” ng mga taong hindi marunong mag-alaga ng tao.
Hindi mo kailangan maghintay maging kailangan ka para maging mahalaga ka.
Kasi kapag ang relationship, friendship, trabaho, o kahit pamilya—ang turing sa’yo ay “useful” lang kapag may kailangan, hindi iyon value. Utility lang ‘yon. At malaki ang difference ng “mahalaga” sa “magagamit.”
Kapag mahalaga ka, iniisip ka kahit wala silang kailangan. Kinakamusta ka kahit hindi sila mababaitan. Pinapakinggan ka kahit hindi sila makikinabang. Kapag mahalaga ka, hindi ka kailangan mag-perform para lang mapansin.
At oo, may mga pagkakataon din na hindi ka talaga makikita ng tao ngayon pero makikita ka nila bukas—dahil nag-grow sila, nag-mature sila, nagbago sila. Totoo ‘yan. May mga tao ring napapahiya sa sarili nila later kasi dati, minamaliit ka nila. At minsan, ikaw pa yung magiging dahilan ng pagbabago nila. Pero hindi mo dapat i-base ang buhay mo sa “minsang redemption arc” ng iba.
Mas healthy na i-base mo ang buhay mo sa sarili mong consistency.
Kasi may power dito: kahit wala kang halaga sa kanila ngayon, pwede kang magdesisyon na may halaga ka pa rin sa sarili mo.
At doon nagsisimula ang tunay na pagbabago: kapag hindi mo na sinisiksik ang sarili mo sa lugar na hindi ka kasya. Kapag hindi mo na binababa ang standards mo para lang may matawag kang “kaibigan” o “kakampi.” Kapag hindi mo na tinatanggap yung bare minimum na parang prize, when in fact—basic human decency lang naman ‘yon.
May version ako ng sarili ko noon na grabe mag-effort. Yung tipong magpapakita kahit pagod, mag-aadjust kahit hindi dapat, mag-iintindi kahit ako na yung nasasaktan. Kasi akala ko, kapag consistent akong mabuti, eventually magiging valuable din ako sa paningin nila. Parang kailangan ko lang patunayan. Parang kailangan ko lang maghintay.
Pero ang totoo? Minsan, the more you beg for value, the more you teach people to undervalue you.
Kasi natututo silang okay lang pala na hindi ka i-consider. Okay lang pala na last option ka. Okay lang pala na kapag naalala lang. Kasi nandiyan ka pa rin. Kasi available ka pa rin. Kasi nag-aantay ka pa rin.
At doon ko na-gets: ang boundaries ay hindi pagdadamot. Self-respect ‘yon.
Hindi mo kailangang maging cold para magka-boundary. Hindi mo kailangang maging masama para pumili ng sarili. Pwede kang maging mabait na hindi nagpapagamit. Pwede kang maging mapagbigay na hindi nauubos. Pwede kang magmahal na hindi nagmamakaawa.
So kung may tao ngayon na pinaparamdam sa’yo na wala kang halaga, may dalawang bagay kang pwedeng gawin:
Una: i-check mo kung may expectations ka na hindi mo naman na-communicate. Baka naman may misunderstanding. Baka kailangan lang ng conversation. Hindi lahat ng neglect ay intentional. May mga tao ring preoccupied, messy ang buhay, emotionally unavailable—not because they hate you, but because they’re barely holding themselves together.
Pero pangalawa—at ito ang mas mahirap: i-check mo kung consistent silang ganyan. Kung pattern na. Kung paulit-ulit. Kung ikaw lagi ang last. Kung ikaw lagi ang “pag may time.” Kung ikaw lagi ang “kapag kailangan.” Kasi kung ganun, hindi na ‘yan misunderstanding. Choice na nila ‘yan. At kapag choice na nila ‘yan, choice mo na rin kung mag-i-stay ka.
At dito papasok yung “bukas ikaw na ang kailangan nila.”
Oo, baka bukas kailangan ka nila. Pero tanong: gusto mo bang dumating yung bukas na ‘yon na ikaw ay pagod na pagod na, ubos na ubos na, at galit na galit na?
Mas okay siguro na dumating yung bukas na ‘yon na buo ka. Na may dignidad ka. Na kaya mong tumulong kung gusto mo, hindi dahil kailangan mong patunayan yung worth mo. Na kaya mong magsabi ng “sige” o “hindi” nang walang guilt.
Kasi ang pinakamagandang revenge—kung revenge man ang tawag—ay yung hindi ka na naghihintay ng validation nila. Yung umangat ka nang hindi mo sila kinailangan apakan. Yung umayos ka hindi para ipamukha—kundi para maging totoo sa sarili mo.
At kung dumating man yung araw na kailangan ka nila, at lumapit sila? Sana ang sagot mo hindi galing sa sugat. Sana galing sa clarity.
Pwede mong sabihin: “Tutulungan kita, pero hindi na ako babalik sa dati nating setup.”
O kaya: “I wish you well, pero hindi na ako available sa ganung klase ng trato.”
O kung genuine at nagbago sila: “Okay, pero this time, may boundaries tayo.”
Kasi realtalk ulit: hindi masamang maging needed. Ang masama, kapag doon mo lang nararamdaman na may halaga ka.
So kung may takeaway ako sa quote na ‘to, ito:
Huwag mong ipagpalit ang self-worth mo sa possibility ng future appreciation.
Kung wala kang halaga sa kanila ngayon, okay. Masakit, oo. Pero hindi iyon ang final verdict sa kung sino ka. Hindi sila ang judge ng worth mo. At kung bukas kailangan ka nila, darating ka sana hindi bilang desperate option—kundi bilang taong alam na ang value niya, at marunong nang pumili kung saan siya nararapat.
