Isang Lunes ng umaga sa Makati, punô ng tip-tap ng sapatos at ingay ng elevator ang lobby ng mataas na gusali ng Rivera Holdings. Sa unang tingin, ordinaryong corporate tower lang ito, pero sa loob, dito umiikot ang bilyon-bilyong kontrata at kapalaran ng libo-libong empleyado. Sa tuktok ng lahat, kilala ang CEO na si Eduardo Rivera bilang istrikto pero makatarungan. Ang hindi alam ng karamihan, may isa siyang anak na matagal nang malayo sa mundo ng negosyo: si Lance Rivera, dalawampu’t anim na taong gulang, tahimik, at galing sa ibang bansa matapos mag-aral ng business at organizational psychology.
Si Lance ay hindi interesado noon sa yaman ng pamilya. Mas gusto niyang magturo, mag-volunteer, at pag-aralan kung bakit nagiging malupit ang ilang tao kapag nagkaroon ng kapangyarihan. Ngunit habang tumatagal, napapansin niya ang pagod sa mukha ng kanyang ama, ang reklamo nitong hindi niya maasahan ang ilang matataas na opisyal, at ang balita mula sa social media na may mga empleyadong nagrereklamo tungkol sa “toxic culture” sa kumpanya. Isang gabi, sa hapag-kainan, habang uka sa noo ni Eduardo ang pagod, nagsalita si Lance.
“Dad,” mahinahon niyang sabi, “paano mo nalalaman kung sinu-sino ang totoong naglilingkod sa kumpanya at sino ang naglilingkod lang sa sarili nila?”
Napatingin si Eduardo sa anak, parang nagising sa tanong.
“Hindi madaling malaman ‘yan,” sagot niya. “Kapag CEO ka, lahat mababait sa harap mo. Hindi sila nagpapakita ng tunay na ugali. Nagsusuot sila ng pinakamagandang maskara.”
Tahimik sandali si Lance, bago bumulong, “Paano kung tanggalin natin ang maskara?”
At doon nagsimula ang planong magbabago sa kumpanya.
Makalipas ang ilang linggo, pormal na in-announce ang pagbabalik ni Lance mula sa ibang bansa, pero sa iilang matataas na posisyon lang ito sinabi. Sa mga ordinaryong empleyado, walang nabanggit tungkol sa kanya. Sa halip, isang bagong kontrata ang ipinasa sa HR: pag-hire ng contractual janitor sa loob ng isang buwan, para raw pandagdag sa cleaning staff. Sa job description nakasulat: “Maglilinis ng opisina, magbubuhat ng basura, mag-aasikaso ng pantry. Dapat masipag, marunong rumespeto, at handang sumunod sa utos.”
Kinabukasan, dumating sa lobby ang isang lalaking naka-dilaw na uniporme, naka-rubber shoes, at may dalang maliit na backpack. Ang buhok niya ay medyo magulo, mukha siyang simpleng probinsyano. Siya si Lance, pero sa ID na nakasukbit sa dibdib, ibang pangalan ang nakalagay: “Joel Santos – Utility Staff.”
Habang pinipirmahan ng HR receptionist ang papeles, pasimpleng pinanood ni Lance ang paligid. May mga empleyadong hindi man lang tinitingnan ang mga tagalinis, may iba namang nakangiti at marunong mag-“good morning.” Lalo niyang tinandaan ang ilang mukha: ang supervisor na pasinghal kung magsalita, ang receptionist na halos ipagpag ang kamay kapag natatapunan ng tubig, at ang lalaking naka-pulang polo na tila enjoy manita ng iba. Siya si Mark, isang team leader sa operations.
“Joel, ito ang area mo,” maangas na sabi ni Mark nang ipasa sa kanya ng HR ang new hire. “Dito ka sa lobby at hallway. Tiyakin mong laging malinis. Ayaw ko ng may bahid ng mantsa, napapahiya kami sa clients. At please lang, huwag kang dadaan sa tapat ng boardroom kapag may meeting; nakakagulo sa loob. Clear?”
“Claro po,” magalang na sagot ni Lance, bahagyang nakayuko, pinipigil ang sarili na hindi umarte bilang anak ng may-ari.
“Isa pa,” dugtong ni Mark, “huwag kang masyadong madaldal sa mga empleyado. May mga janitor kasi rito feeling HR, kung kani-kanino nakikipagkuwentuhan. Trabaho mo maglinis, hindi makipagchika. Gets?”
“Opo,” sagot ni Lance, nakapirmi ang tingin sa mop na hawak, pero sa loob-loob niya, sinisimulan nang magbilang ang kanyang isip: ito ang unang taong susubok sa kanya.
Sa unang araw, maingat na inobserbahan ni Lance ang kilos ng lahat. Habang nagmamop sa hallway, dumaan ang isang babaeng naka-green blouse, si Karen, staff sa HR. Ngumiti ito at nag-“Good morning, Kuya.” Binalik niya ang ngiti. Sa pantry naman, may isang lalaking naka-asul na polo, si Rico, na nauuna pang magligpit ng sariling pinagkainan kaysa hintaying siya ang magbuhat.
Ngunit hindi lahat ganoon.
Isang hapon, habang pinupunasan ni Lance ang basang sahig malapit sa reception, nagmamadaling dumating si Mark bitbit ang kape. “Hoy, tagalinis!” sigaw nito. “Bakit dito ka nagmamop? Dadaan ang client, gusto mo madulas?”
“Sir, kakaalis lang po ng client. Sabi—” mahinahon pa sanang paliwanag ni Lance, pero itinaas ni Mark ang kamay, tila pinatatahimik isang bata.
“Stop,” madiin nitong sabi. “Hindi ko kailangan ng rason. Ang kailangan ko, sundin mo ang utos ko. Umikot ka na lang sa kabila. At pakiayos nang maigi ‘yang collar mo, mukha kang bagong gising. Remember, dala mo ang pangalan ng kumpanya. Huwag kang magmukhang dugyot.”
Narinig iyon ng ilang empleyado sa paligid. May ilan na napayuko na lang, may iba namang nagkibit-balikat na parang sanay na. Si Karen, na nakatayo sa hindi kalayuan, napapikit sa inis pero hindi makapagsalita. Alam niya ang ugali ni Mark: mataas ang tingin sa sarili dahil malakas sa ilang senior manager.
Ngumiti na lang si Lance, kahit may bahagyang sakit sa dibdib. “Opo, Sir. Pasensya na po.”
Pagbalik niya sa janitor’s closet, sumalubong si Mang Berto, matagal nang utility sa building, mga limangpu’t anyos na at matagal nang kilala ang lahat ng chismis sa kumpanya.
“Pasensya ka na kay Mark,” bulong nito habang sabay silang nagre-refill ng tubig. “Simula nang ma-promote ‘yon, lumaki lalo ulo. Mahilig manghamak ng mga nasa baba. Pero huwag kang makikipagsagutan, anak. Sa ganitong trabaho, tayo parati ang talo.”
“Sanay na po ako sa gano’ng tao,” sagot ni Lance, pero sa loob-loob ay kumukulo ang dugo. “Pero tama kayo, Mang Berto. Mas mabuting kilalanin sila kaysa awayin agad.”
Habang lumilipas ang mga araw, mas lumilinaw kay Lance ang tunay na kultura sa loob ng Rivera Holdings. Kapag walang boss, nakikita niya kung paanong sinusungitan ng ilang team leader ang kanilang staff, kung paano pinaglalampas ang overtime pay basta may matatapos na report, at kung paano pinagpapasahan ng sisi ang mga mali. Sa kabilang banda, nakikita rin niya ang mga tahimik na bayani: si Rico na hindi umuuwi nang hindi natitiyak na kumain na ang mga kasama sa night shift; si Karen na palaging umiisip kung paanong maiiwasan ang unfair na pagtrato sa probesyunal at sa rank-and-file; at si Mang Berto na marunong magbigay-ngiti kahit sa pinaka-stress na empleyado.
Tuwing gabi, nag-uusap si Lance at ang kanyang ama sa isang sekretong chat. Hindi alam ni Eduardo ang mga detalye ng araw, pero alam niyang seryoso ang anak. “Dad, huwag ka munang gagawa ng aksyon hangga’t wala pa akong kompletong larawan,” mensahe ni Lance. “Gusto kong makita hindi lang yung pasaway, kundi pati yung dapat nating protektahan.”
Isang Miyerkules ng umaga, dumating ang araw na magpapasya sa lahat.
May darating na malaking kliyente mula abroad, kaya abala ang buong opisina. Nagmamadaling nagpalinis sa lobby si Mark, halos pasigaw na inutusan si Lance. “Hoy, Joel! Dito ka lang ha, sa gilid. Kapag dumating ang mga bisita, huwag na huwag kang lalapit. Hindi maganda tingnan na may janitor malapit sa kanila. Tago ka muna sa likod.”
Napangiwi si Karen na nakarinig. “Sir Mark, baka naman hindi kailangang—”
“HR ka, hindi ka PR,” putol nito. “Alam ko kung ano ang magandang image sa client. ‘Yun na ‘yun.”
Lumapit si Lance kay Karen at ibinaba ang boses. “Ayos lang po ako,” bulong niya. “Mas kilala ko na po siya ngayon.”
Pagdating ng kliyente, maayos naman ang lahat. Naka-line up ang mga senior manager, nakangiti, nakaayos. Si Lance, nag-aayos ng basurahan sa malayo, pero malinaw ang tingin sa bawat kilos ni Mark—kung paanong sobrang lambing at respeto ang ibinibigay nito sa foreign guest, at kung gaano kalayo iyon sa pagtrato sa mga kasamahan niya araw-araw.
Pagkatapos ng meeting, halos magpalakpakan ang mga manager sa paniniwalang successful ang presentation. Habang pauwi na ang kliyente, bigla itong nadulas sa isang basang parte ng sahig, muntik nang bumagsak. Mabilis na sinalo ni Lance ang bag nito, sabay hawak sa braso upang hindi tuluyang madausdos.
“I’m so sorry, sir,” mabilis niyang sabi sa Ingles, mahinahon at malinaw, malayo sa inaasahan mong tono ng isang “simpleng” tagalinis. “May tumalsik pong tubig mula sa vase kanina, hindi ko po agad na-abot. Are you okay?”
Nagulat ang kliyente, hindi lang dahil sa dulas, kundi sa accent at composure ni Lance. “I’m fine, thank you,” sagot nito, nakangiti. “You speak good English.”
Mahinhin lang na ngumiti si Lance. “Konting practice lang po,” sagot niya, saka marahang tumabi.
Nakita ito ni Mark, at imbis na magpasalamat, siya pa ang galit. “Ano ba namang klase ‘yan, Joel!” singhal niya, halos pigilan ang sarili sa harap ng mga bisita. “Bakit hindi mo nalinis agad? Paano kung natumba ang client? Tapos kakausap ka pa. Wala ka sa lugar. Pagkatapos nito, sa HR ka pupunta. Narinig mo?”
Hindi na sumagot si Lance. Sa halip, umiling lang si Karen, halatang hindi na rin makatiis. “Sir Mark, kung hindi dahil kay Joel, baka bumagsak na ang client. Wala naman sigurong masama kung magpasalamat ka man lang.”
“Karen, huwag kang nakikisawsaw,” iritadong sagot ni Mark. “Sa akin yan naka-assign. Ako ang magpapasya kung ano ang dapat.”
Ilang oras ang lumipas, at tinawag nga si Lance sa HR office. Nandoon si Mark, naka-kuyom ang panga, at ang HR manager na si Ms. Tan, seryoso ang mukha.
“Joel,” panimula ni Ms. Tan, “may nare-receive akong complaints tungkol sa’yo. Sabi ni Sir Mark, ilang beses ka nang sumuway sa instructions, naglilinis sa maling oras, nakikipag-usap sa mga client, at kanina lang, muntik pang madisgrasya ang bisita. Ano ang masasabi mo?”
Sumandal si Mark sa upuan, halos nakangiti. “Sa akin, simple lang ‘to, Ma’am,” dagdag niya. “Probationary lang si Joel. Kung ngayon pa lang, hindi na marunong sumunod sa simple utos, baka dapat tapusin na natin habang maaga.”
Tahimik si Lance sa loob ng ilang segundo. Kung tutuusin, kaya niyang maglabas ng tunay na pagkakakilanlan at tapusin ang lahat sa isang iglap. Pero naalala niya ang sinabi sa sarili: hindi lang ito tungkol sa paghuli sa mali, kundi tungkol sa pagpapakita kung sino ang totoong tao. Huminga siya nang malalim.
“Ma’am, Sir,” magalang niyang sabi, “tinatanggap ko po kung ano man ang maging desisyon niyo. Pero may gusto lang po sana akong itanong bago niyo po ako husgahan.”
“Ang dami pang drama,” bulong ni Mark, pero hindi pinansin ni Ms. Tan. “Sige, Joel, ano ‘yun?”
“Totoo po bang ang sukatan ng isang empleyado sa kumpanyang ito ay kung gaano siya kagaling sumunod sa kahit anong utos,” mahinahong tanong ni Lance, “kahit minsan ay mali o nakakasama na sa iba? O may halaga rin po ba kung paano siya nakikipagkapwa-tao—kahit ‘lang’ janitor, ‘lang’ staff, o ‘lang’ utility?”
Napatingin si Ms. Tan sa kanya, may bahagyang pagkagulat sa lalim ng tanong. Si Mark naman, natatawang umiiling.
“Alam mo, Joel,” pangungutya nito, “kung gusto mong magpilosopo, dapat hindi ka nag-apply na tagalinis. Hindi mo role ang magtanong ng ganyan. Ang role mo, sumunod.”
Bago pa makasagot si Lance, may kumatok sa pinto. Bumukas ito, at pumasok si Karen, halatang kinakabahan, kasunod sina Rico at Mang Berto. “Ma’am,” sabi ni Karen, “pasensya na po kung sumingit kami. Pero sa tingin namin, may karapatan din si Joel na may magsabi kung ano ang nakikita namin.”
“Karen, this is a formal HR matter,” singit agad ni Mark. “Hindi ito barangay hall.”
Pero bago pa siya makapagtuloy, isa pang tao ang pumasok sa opisina, bagay na nagpatahimik sa lahat. Nakatayo sa pinto si Eduardo Rivera, ang CEO mismo, naka-dark blue na coat, seryoso ang mukha. Kasunod niya ang isa pang lalaking naka-business attire, hawak ang tablet na may kung ano mang dokumento. Lahat ng nasa HR office ay biglang napatayo.
“Good afternoon,” malamig na bati ni Eduardo. “Mukhang may mahalagang pinag-uusapan dito.”
“Sir!” halos pasigaw na sabi ni Mark, biglang nagbago ang tono. “Wala ho, simpleng HR issue lang po. Isang janitor lang naman ho—”
Naputol ang salita niya nang magtama ang mata ni Eduardo at ni Lance. Walang ibang nakapansin, pero sa isang iglap, nagpalitan sila ng tingin na parang may mahabang usapan sa loob ng isang segundo. Bahagyang tumango si Eduardo, saka tumingin sa lahat.
“Puwede bang malaman kung ano ang nangyayari?” tanong ng CEO.
Si Ms. Tan ang unang nagsalita, halatang kinakabahan. Ipinaliwanag niya ang reklamo ni Mark, pero habang nagsasalita, unti-unting sumisingit sina Karen at Rico, maingat na sinasabi ang ibang bahagi ng katotohanan: kung paano minamaliit ni Mark si Lance, kung paano ito sumisigaw sa utility at staff, kung paanong kanina, si Lance pa ang sumalo sa nadulas na kliyente.
“Sir,” dagdag pa ni Karen, namumula ang pisngi sa kaba, “pasensya na po kung direkta. Pero hindi po ito unang beses na nagreklamo sa amin ang rank-and-file laban kay Sir Mark. Madalas po niyang sigawan ang mga tao, lalo na ang mga nasa mababang posisyon. Hindi lang po naglalakas-loob ang iba magsalita dahil natatakot mawalan ng trabaho.”
Tahimik ang buong silid. Si Mark, namumutla na, nagmamakaawang tumingin sa CEO. “Sir, hindi po totoo ‘yan. Alam n’yo naman ako, mataas lang standards ko. Minsan masakit magsalita, pero para naman ‘yan sa performance. At saka—”
“Mark.” Sa unang pagkakataon, tumunog ang boses ni Eduardo na puno ng awtoridad. “Alam mo kung sino ang nasa harap mo ngayon?”
“Ano po, Sir?” naguguluhang tanong ni Mark.
Lumingon si Eduardo kay Lance. “Anak ko,” aniya. “Si Lance. Ang taong pinipilit mong patanggal sa trabaho dahil janitor lang daw.”
Parang binuhusan ng yelo si Mark. Napaatras siya, hindi makapaniwala. “S-Sir… ano pong… ibig n’yong sabihin? Siya po si—”
“Joel Santos ay alias,” paliwanag ni Eduardo. “Sa loob ng ilang linggo, nag-obserba siya dito bilang tagalinis. Gusto naming makita kung anong ugali ng mga tao kapag wala akong nakabantay. At sa kasamaang-palad, naging malinaw sa kanya kung sino ang marunong rumespeto at kung sino ang marunong lang yumuko pataas at manapak pababa.”
Hindi makapagsalita sina Ms. Tan, Karen, Rico, at Mang Berto. Si Mark, nanginginig, dali-daling lumapit kay Lance.
“Sir Lance,” halos pabulong niyang sabi, pilit na nakangiti. “Pasensya na po sa mga nasabi ko kanina. Hindi ko ho alam. Kung alam ko lang, hindi ko ho—”
“Tama na, Mark,” mahinahon pero matigas na sabi ni Lance, ngayon ay hindi na kailangang magpanggap. “Hindi mo kailangang humingi ng tawad dahil hindi mo alam na anak ako ng CEO. Kung marunong kang rumespeto sa tao, gagawin mo ‘yon kahit hindi mo alam ang posisyon niya.”
Lumingon si Eduardo kay Ms. Tan. “Ilang reklamo na bang natanggap ang HR tungkol sa kanya?”
Nag-alangan si Ms. Tan, pero sa huli, naglakas-loob. “Marami-rami na rin po, Sir. Karamihan off the record. Puro verbal abuse, unfair treatment sa staff, at pagmamaliit sa utility at guard. Aminado akong naging mahina ako. Pinipilit kong kausapin siya, pero lagi niyang sinasabi na kaya raw mataas ang performance ng department nila ay dahil sa ‘discipline’ daw niya.”
Tumango si Eduardo, matamang nakikinig. “At kayo namang nasa paligid,” tanong niya kina Karen at Rico, “bakit ngayon lang kayo nagsalita?”
“Sir,” sagot ni Rico, “natatakot po kami. Pero nang makita naming ganito rin ang pagtrato niya kay Joel, na alam naming maayos naman ang trabaho, naisip naming kung mananahimik pa kami, kasalanan na namin.”
Huminga nang malalim si Eduardo, saka tumingin sa anak. “Lance, ikaw ang nakakita ng lahat. Ano ang rekomendasyon mo?”
Sandaling tumahimik ang silid. Lahat, pati si Mark, nakatingin kay Lance, hinihintay ang sasabihin ng “tagalinis” na kanina lang ay pinapagalitan nila.
“Hindi ako perpekto, Dad,” panimula ni Lance, ngayon ay nakaupo na sa tapat nila bilang tunay na sarili. “Pero malinaw sa akin ang nakita ko. May mga tao dito na ginagamit ang posisyon para manakot. May iba naman na kahit hindi mataas ang ranggo, marunong rumespeto.”
Tumitig siya kay Mark. “Hindi ako galit sa’yo dahil sinigawan mo ako bilang janitor. Nasasaktan ako dahil naisip kong gano’n ka rin sa iba. Ilang Berto, ilang Karen, ilang utility at staff na ang napahiya mo, napauwi nang luhaan, at napaniwalang wala silang halaga?”
Napayuko si Mark, nanginginig. “S-Sir, kaya ko pong magbago—”
“May panahon para sa pagbabago,” sagot ni Lance, “pero may panahon din para managot.”
Humarap siya sa kanyang ama. “Recommendation ko: tanggalin si Mark sa posisyon bilang team leader. Kung may policy sa due process, sundan natin. Pero malinaw na hindi siya dapat namumuno sa tao.” Huminga siya nang malalim. “At may isa pa akong hiling, Dad.”
“Ano ‘yon?” tanong ni Eduardo.
“Gusto kong magkaroon ng seryosong programa para sa mga rank-and-file, utility, guard at janitor,” sabi ni Lance. “Training hindi lang sa skills, kundi sa karapatan nila sa workplace. Kung may abusadong supervisor, dapat may ligtas na paraan para magsalita sila nang hindi natatakot mawalan ng trabaho. At gusto kong simulan sa department na ito.”
Tahimik si Eduardo ng ilang segundo, bago tumango. “Approved,” wika niya. “Simula sa linggong ito, magre-review tayo ng lahat ng team leaders at managers. Lahat ng may parehas na pag-uugali kay Mark, mananagot. Tinanggal nila ang respeto sa mga tao… ngayon, posisyon nila ang tatanggalin.”
Mabilis kumalat sa kumpanya ang balita tungkol sa “janitor” na anak pala ng CEO. Sa una, takot ang naramdaman ng marami, lalo na ang mga sanay manlait sa mababang posisyon. Ito pala ang dahilan kung bakit biglang nagpa-survey ang HR tungkol sa workplace culture, bakit biglang pinatawag ang ilang supervisor, at bakit may mga team leader na tinanggal o inilipat matapos ang serye ng imbestigasyon.
Si Mark, matapos ang due process at pag-review ng mga reklamo laban sa kanya, pormal na inalis sa kumpanya. Ilang iba pang opisyal na napatunayang paulit-ulit na nang-aabuso ng kapangyarihan, sumunod na tinanggal. Hindi ito ginawang malaking palabas, pero sapat na ang balitang kumalat sa loob: hindi na ligtas ang pagiging malupit sa mababa kung iniisip mong walang nakakakita.
Sa kabilang banda, ang mga tulad nina Karen, Rico, at Mang Berto, nakatanggap ng liham ng pasasalamat mula sa management, kasama ang bagong policies na pinangunahan ni Lance: anonymous reporting system, mandatory leadership training na naka-focus sa empathy at respeto, at regular na town hall kung saan pwedeng magsalita kahit ang pinakabago at pinakamababang ranggo.
Isang gabi, habang nanatiling bukas ang ilang ilaw sa opisina, naglalakad si Lance sa dating nililinis niyang hallway. Suot niya ngayon ang simpleng long sleeves at slacks, wala na ang dilaw na uniporme, pero dala pa rin sa puso ang mga araw na hawak niya ang mop. Sinalubong siya ni Mang Berto, nakangiti.
“Sir Lance,” dali-daling bati nito, sabay saludo na parang biro. “Huwag kayong mag-alala, hindi ko sasabihin sa mga bagong janitor na hindi kayo marunong magwalis,” natatawang dagdag niya.
“Naku, Mang Berto,” natatawang balik ni Lance, “baka nga mas magaling pa sila sa’kin sa paglilinis. Pero sana, mas magaan na trabaho nila ngayon kaysa noon.”
“Totoo ‘yan, Sir,” sagot ni Mang Berto, seryoso na ang tono. “Iba na ang pakikitungo sa amin. May ilan pa ring masungit, pero bihira na yung manghamak. At ang mga bagong leader… marunong nang mag-‘please’ at mag-‘thank you.’ Malaking bagay sa amin ‘yon.”
Huminto si Lance sa tapat ng salamin, tanaw ang sariling repleksiyon, at naisip kung paano nagbago hindi lang ang kumpanya, kundi siya mismo. Naintindihan niya ngayon kung gaano kabigat ang responsibilidad ng kapangyarihan—at gaano ito kadaling abusuhin kapag hindi binabantayan.
Sa dulo ng hallway, nakasabit ang maliit na poster na bago lang inilagay: “Sa Rivera Holdings, walang trabahong mababa at walang taong dapat maliitin. Lahat tayo may ambag. Lahat tayo may dignidad.” Sa ilalim nito, walang pirma ng CEO. Tanging logo lang ng kumpanya at maliit na linya: “Proposed by L.R.”
Nakangiting naglakad si Lance palayo. Sa isip niya, bumabalik ang mukha ng mga taong nakilala niya noong nagkunwari siyang tagalinis. Alam niyang hindi pa perpekto ang kumpanya. Sigurado siyang may mga natitira pang mayabang, may natitira pang manlalamang. Pero sa unang pagkakataon, may malinaw nang mensahe mula sa itaas hanggang sa pinakailalim: ang tunay na sukatan ng galing ay hindi kung gaano kalakas ang sigaw mo, kundi kung paano ka kumikilos kapag wala kang nakukuhang kapalit.
Ang anak ng CEO na nagkunwaring tagalinis ay hindi lang basta sumubok sa mga empleyado. Sa ginawa niya, inilantad niya kung sino ang tunay na marunong lumakad nang may respeto kahit walang nakakakita. At sa bandang huli, ang mga tinanggal ay hindi ang taong nakasuot ng dilaw na uniporme, kundi ang mga taong matagal nang nagtatapon ng dignidad ng iba sa basurahan—mga empleyadong may posisyon, pero nawalan ng pinakamahalagang bagay: pagkatao.
