Sa gitna ng Makati, sa harap ng mataas na gusali na salamin ang pader at marmol ang sahig, nagsimula ang umaga ni Alejandro “Alex” Villareal sa pare-pareho niyang ritwal: naka-asul na mamahaling suit, hawak ang kape sa isang kamay at cellphone sa kabila, paulit-ulit na tine-check ang email na may subject na “FINAL OFFER – MIDDLE EAST INVESTORS”. CEO siya ng isang mabilis na lumalaking tech company na kilala sa buong Southeast Asia. Sa araw na iyon, magdedesisyon ang grupo ng mga Arabong investor kung papasok sila sa multi-milyong dolyar na partnership o lilipat sa kakompetensiya. Para kay Alex, ito ang meeting na magdidikta kung magiging “regional giant” ang kumpanya niya o mananatili lang lokal. Habang naglalakad siya palabas ng building para sunduin sa lobby ang mga investor, napahinto siya nang may biglang humarang sa daraanan niya—isang babaeng may hawak na maliit na bouquet ng rosas at daisies, naka-dilaw na blusa, halatang pagod pero pilit na nakangiti. “Sir, bili na po ng bulaklak,” sabi ng babae, medyo nanginginig ang boses, halatang ilang beses nang tinanggihan kanina. “Closing sale na po kami… baka po puwedeng—” Napakunot ang noo ni Alex, hindi sa galit, kundi sa inis na naputol ang konsentrasyon niya.
Nasa tenga pa niya ang boses ng secretarya niya kaninang umaga: “Sir, please, no distractions today. The investors are very strict with schedules.” Tiningnan niya ang relo, saka ang babae. “Miss, hindi ako bumibili ng bulaklak,” malamig niyang sagot. “Busy ako.” Inunat pa rin ng babae ang bouquet, supling ng pag-asa. “Sir, last week na po namin ito bago magsara ‘yung maliit na flower shop namin. Kahit maliit lang po—” “I said no,” putol niya, mas matalim ngayon ang tono. Narinig ito ng tatlong empleyadong babae na nakatayo sa likod, na tila napatigil sa paglalakad. Napatingin sila kay Alex, at sa tindera na halatang namutla. Hindi na niya pinansin ang mga tingin. Para sa kanya, practical lang siya: may meeting, may oras, may priority. Ang pagtigil para sa isang bouquet na hindi naman niya kailangan, sayang sa oras. Ngunit bago siya tuluyang pumasok sa loob, sumunod pa rin ang boses ng babae, mas desperado. “Sir… kahit ito na lang po, pang-regalo niyo man lang sa kung sino—” “Miss,” mariin niyang sabi, hindi na kumikilos ang paa, “hindi ko kailangan. Maghanap ka ng ibang bibili. I’m late.” Parang may kumurot sa mukha ng babae, pero tumango na lang ito, pilit tinatago ang sakit sa likod ng pilit na ngiti. “Pasensya na po,” mahina niyang sagot. Sa isang iglap, parang may kumirot sa dibdib ni Alex, pero kinain iyon ng tunog ng elevator na bumukas at tawag ng assistant niya. “Sir, they’re here,” sabi nito. Kaya tinalikuran niya ang tindera, hindi niya alam na ang simpleng pagtanggi niya na iyon ay magiging simula ng kwentong babago sa pananaw niya. Pumasok sila sa malaking conference room sa ika-dalawampung palapag, salaming bintana ang tanaw sa buong lungsod.
Nasa dulo ng mahabang mesa ang tatlong lalaki na nakasuot ng thobe at blazer, halatang mula sa Middle East. Nakakunot ang kilay ng pinakamatanda, si Sheikh Fadel, may hawak na tasang kape. “Mr. Villareal,” bati ng interpreter, pero nagulat ang lahat nang biglang sumagot si Alex sa malinaw at maayos na Arabic, “Ahlan wa sahlan, Sheikh Fadel. Shukran li hudoorakum.” Nagkatinginan ang mga kasama. Hindi nila alam na ilang taon palang nagtrabaho si Alex sa Dubai noong kabataan niya, at natuto siyang magsalita ng Arabic. Bahagyang lumuwag ang tensyon sa silid. “You speak Arabic,” natatawang sabi ng Sheikh. “That’s a good sign.” “Enough to say good morning and negotiate,” biro ni Alex. Pero sa likod ng kumpiyansa niya, naglalaro pa rin sa isip ang mukha ng tindera ng bulaklak sa baba. Amoy na amoy pa niya ang sariwang halimuyak ng rosas na sandali niyang nalanghap bago niya out of habit na tinanggihan. Lumipas ang halos dalawang oras, balik-balik ang usapan sa presyo, equity, kontrol. Iniharap ni Alex ang mga graphs, forecast, expansion plan. Nakikinig ang mga Arabong investor, pero habang tumatagal, nagiging malamig ang ekspresyon ng Sheikh. Sa huli, ibinaba nito ang baso ng tubig. “Mr. Villareal,” sabi niya sa English, “we respect your company. But we received another offer this morning. Same valuation, but with better community impact. Social responsibility. Young entrepreneurs, small businesses… They care about ordinary people.”
Parang may humampas sa dibdib ni Alex. Social responsibility. Oo, may CSR program ang kumpanya, pero higit sa lahat, naka-focus sila sa kita at expansion. “If you can show us, in the next few days, that you are truly connected to your community—not just big numbers on a screen—maybe we reconsider,” dugtong ng Sheikh, seryoso ang tono. “Otherwise, we may sign with them.” Natahimik ang silid. Nakatingin ang board members kay Alex, naghihintay ng milagro. Sa loob-loob niya, naglalaro ang isang tanong: Paano niya mapapakita sa loob ng ilang araw na hindi lang “profit” ang mahalaga sa kanya? Izang imahe ang biglang sumagi sa isip niya—ang babaeng may dalang bouquet sa labas ng building, desperadong nagmamakaawa. “Connected to the community?” paulit-ulit sa utak niya ang sinabi ng Sheikh. Nang matapos ang meeting, pabigat na lumabas si Alex sa gusali. Sa lobby, nagpaalam na ang mga Arabong investor, pansamantalang babalik sa hotel. “We’ll wait for your update, Mr. Villareal,” sabi ng Sheikh, sabay abot ng kamay. “Show us who you are beyond the suit.” Nang maiwan siyang mag-isa sa harap ng revolving door, napa-buntong-hininga si Alex. “Beyond the suit,” bulong niya. Napatingin siya sa labas ng salaming pader—at doon niya muling nakita ang tindera ng bulaklak, nakaupo sa gilid, hawak pa rin ang mga bouquet na hindi nabawasan. Ngayon, may maliit na karton sa tabi: “Last Week of Our Little Flower Shop. Help Us Survive.” May dalawang babaeng naka-office attire ang nakatayo ilang metro ang layo, nagbubulungan habang nakatingin sa kanya. “Si sir kanina, siya ‘yung tinanggihan siya,” sabi ng isa. “Kawawa naman ‘yung ate, kita mo, halos umiiyak na.”
Para bang biglang binuksan ang radyo sa loob ng utak ni Alex. Sa kauna-unahang pagkakataon sa araw na iyon, hindi negosyo, hindi graphs, hindi milyon ang laman ng isip niya, kundi isang maliit na negosyong papalubog. Bago pa man niya napigilan ang sarili, lumabas siya ng building. Lumapit siya sa tindera. Nilingon siya nito, halata ang pagkagulat. “Ay… sir… pasensya na ho kanina,” sabi nito agad, parang siya pa ang may kasalanan. “Nangungulit po ako, baka naistorbo ko kayo.” Hindi agad nakapagsalita si Alex. Mas malapitan, nakita niya ang pagod sa ilalim ng mga mata ng babae, ang nangingitim na kuko dahil sa maghapong hawak sa lupa at bulaklak, at ang nanginginig na kamay na pilit pa ring masigla ang alok. “Ako ang dapat humingi ng pasensya,” mahinang sabi ni Alex. “Masyado akong nagmadali kanina.” Nagulat ang babae, pati ang dalawang empleyado sa malayo. Si Alex, ang kilalang istrikto at laging nagmamadaling CEO, humihingi ng sorry sa isang tindera? “Ilang bouquet ‘yan?” tanong niya. “Lahat, bibilhin ko.” Parang napatigil ang mundo sa paligid. “Ha?” gulat na tanong ng babae. “Sir, marami-rami pa po ‘to—” “Sige lang,” sagot ni Alex. “Lahat. Ilan? Sampu? Dalawampu?” “Trenta po,” sagot niya, halos pabulong. “Pero sir, hindi niyo kailangan gawin ‘to, okay lang po kahit isa lang—” “Anong pangalan mo?” putol ni Alex. “Lira po,” sagot ng babae. “Lira Santos.” “Lira, kailangan ko,” sagot niya, at sa unang pagkakataon, ngumiti siya nang hindi pilit. “Hindi ko lang alam kung paano ko sasabihin, pero kailangan ko talaga ngayon bumili ng bulaklak.”
Kunot-noo pero napangiti si Lira. “Para po sa girlfriend?” Napatawa nang mahina si Alex. “Para sa isang grupo ng mga taong mahilig sa social responsibility,” bulong niya sa sarili. “Para sa mga Arabong investor.” Habang kinukuwenta ni Lira ang kabuuang halaga, hindi naiwasang itanong ni Alex, “Bakit ka naglalako sa labas? ‘Di ba may flower shop ka?” Biglang nalaglag ang ngiti ni Lira, napalitan ng lungkot na pilit tinatago. “Meron po. Maliit lang. ‘Yung shop sa kanto, ‘yung may lumang karatulang ‘Bloom & Hope’? Sa amin po ‘yon. Pero…” huminga siya nang malalim, “magtaas na po kasi ng renta ‘yung may-ari ng building. Triple. Sabi kung hindi daw kami makakasabay sa presyo, kailangan na naming lisanin ‘yung pwesto. ‘Yun po ‘yung last week namin sana. Kaya ako naglalako sa labas, baka sakaling makahabol sa renta. Pero mukhang hindi na po talaga kakayanin.” “Hindi ba puwedeng makiusap?” tanong ni Alex. “Maganda naman ang shop niyo ah, madalas ko ‘yang madaanan.” Tumango si Lira nang mahina. “Nakikiusap po kami, sir. Pero ang sabi ng manager, wala daw silang magagawa. Foreign investor na daw ang may-ari ng building, Arabo po. Hindi daw kami maintindihan sa email. Wala rin po kaming kilalang marunong mag-Arabic. ‘Yung manager, wala rin daw contact mismo sa may-ari, office lang sa overseas. Kung sino lang daw ang nagme-message.” Parang may kumislap na ilaw sa isip ni Alex. Arabong may-ari. Walang marunong mag-Arabic. Isang negosyong papalubog dahil walang makipag-usap sa foreign landlord. Sabay pumasok sa ulo niya ang sinabi ni Sheikh Fadel: “Show us you care about ordinary people.” Dahan-dahan siyang napangiti, pero ngayon, may halong plano. “Lira,” mahinahon niyang sabi, “may email ka ba ng landlord?” “Meron po, sir. Nasa papel. Bakit po?” “Mamaya na,” sagot ni Alex. “Bibilhin ko muna ‘tong mga bulaklak. Lahat. Ilagay mo sa kahon. May meeting pa akong isa. At pagkatapos nun… pupunta tayo sa flower shop mo.” Hindi alam ni Lira kung ano ang mas nakakalito—ang biglang pagbili ng CEO ng lahat ng bouquet niya, o ang pangakong pupunta ito sa maliit nilang shop.
Pero sa ngayon, ang tanging kaya niyang gawin ay ang ngumiti, kahit nangingilid ang luha. “Salamat po, sir,” mahinang bulong niya. “Hindi niyo alam kung gaano kalaking tulong ‘to sa amin.” Hindi niya alam—pero sa totoo lang, nagsisimula nang malaman ni Alex. Ilang oras ang lumipas, bumalik sa opisina si Alex dala ang dalawang kahong puno ng bulaklak. Nagulat ang staff, lalo na ang PR head nila, si Mia. “Sir, nagbenta na po ba tayo ng mga bouquet ngayon?” pabirong tanong nito. “Hindi,” sagot ni Alex. “Pero kailangan natin ‘to. Papuntahin mo sa maliit na hall ‘yung ilang empleyado na free. May gagawin tayo.” Sa loob ng isang oras, nagmistulang mini-flower market ang maliit na function room. Pinapirma ni Alex ang ilang empleyadong gustong bumili ng bouquet—hindi para kumita siya, kundi para makalikom ng dagdag na pera para kay Lira. “Sir, bakit niyo po ginagawa ‘to?” tanong ni Mia, habang inaayos ang mga bulaklak. “May kailangan akong patunayan,” sagot ni Alex, seryoso ang mata. “Sa sarili ko. Sa investors. Sa kumpanya.” Sinend niya ang mga litrato ng mini-event sa PR team, pinasulat ang maikling caption: “Supporting small local businesses. Today, our team helped a struggling flower shop by buying out their bouquets and reselling internally—all proceeds go back to them.” Pero hindi pa iyon ang plano niya. Nang hapon na, sabay silang nagpunta ni Lira sa maliit na flower shop sa kanto ng building. Sa labas, nakasabit ang lumang karatulang “Bloom & Hope – Fresh Flowers Daily.” Pero sa salamin, may nakapaskil na papel: “NOTICE TO VACATE – FIVE DAYS.” Napabuntong-hininga si Lira nang makita iyon. “Ayan po, sir,” sabi niya, pilit pinapaos ang boses para hindi marinig ang panginginig. “Kung hindi kami makabayad, wala na po talaga.” Sa loob, naroon ang nanay ni Lira, matanda na, may hawak na basang basahan at pinupunasan ang maliit na counter kahit halos wala nang customer. “Ma,” tawag ni Lira, “si sir ‘yung bumili ng lahat ng bouquet kanina.” Umangat ang tingin ng matanda, halatang nagulat sa lalaking naka-asul na suit na nakatayo sa gitna ng maliit na shop. “Ay, sir,” sabi nito, nagmamadaling nagpunas ng kamay sa apron, “maraming salamat po sa inyo, ha. Hindi niyo po alam kung gano kalaking bagay ‘yon. Kahit ilang araw lang na extension sa renta, malaking—” “Hindi pa tayo tapos,” maagap na sabi ni Alex. “Lira, pakita mo sa ‘kin ‘yung email address at kontrata.” Kinuha ni Lira mula sa lumang folder ang kontrata ng renta at mga naka-print na email. Pangalan ng may-ari: “Al-Raheem Holdings.”
Contact person: “Omar Al-Hassan.” Email: isang address na may .ae sa dulo—United Arab Emirates. Binasa ni Alex ang mga exchange: si Lira at ang nanay nito, paulit-ulit na nakikiusap ng konting bawas, konting extension. Kapalit, automated na sagot o sobrang pormal na English na halatang hindi sila naiintindihan nang buo. Kinuha ni Alex ang cellphone niya. “May reply ba sila kapag nagme-message ka?” tanong niya. “Minsan po, pero sobrang tagal,” sagot ni Lira. “Para pong template lang.” “Ngayon, ako naman ang mag-e-email,” sabi ni Alex, naupo sa maliit na upuan at binuksan ang inbox gamit ang shared Wi-Fi ng shop. Sa subject line, nag-type siya: “Request for Lease Negotiation – Bloom & Hope (Urgent).” Sa message body, nagsimula siya sa English. Ipinakilala niya ang sarili bilang CEO ng isang tech company sa parehong building, regular customer ng kapitbahay nilang shop. Ipinaliwanag niya na ang biglaang pagtaas ng renta ay papatay sa maliit na negosyong lokal na nagbibigay ng trabaho at kulay sa komunidad. Pero hindi doon natapos. Sa ikalawang bahagi ng email, lumipat siya sa Arabic. Inilagay niya ang lahat ng damdamin: ang kahalagahan ng maliit na negosyo, ang reputasyon ng may-ari bilang “blessed investor” kung tutulungan ang mahihirap, at ang mukha ng matandang ina na gagawin ang lahat para sa anak. Ang tono, magalang pero matatag, puno ng mga salitang may bigat sa kulturang Arabo—“barakah” (blessing), “amanah” (trust), “rahma” (mercy).
Patapos, nilagyan niya ng larawan ng shop, kasama si Lira at ang nanay nito, at litrato ng mga empleyado ng kumpanya niya na may hawak na kaninang biniling bouquet. “These are the people whose days are brightened by this small flower shop,” dugtong niya sa English. “I hope you can consider not just numbers, but hearts. I would be honored to speak to you personally regarding a compromise.” Pagkatapos niyang i-send, napatingin siya kay Lira. “Sir,” mahina nitong tanong, “ano pong ibig sabihin ng mga sinulat niyo sa Arabic?” Ngumiti si Alex. “Ipinakikiusap ko sa kanya na tingnan ka hindi bilang number sa renta, kundi bilang tao,” sagot niya. “At sinabi kong hindi lang ikaw ang mawawalan, kundi kaming lahat na umaasa sa bulaklak mo para gumanda ang araw.” Dalawang oras ang lumipas, tahimik lang ang shop. Dumaan ang ilang customer, tumingin, pero wala halos bumibili. Nakaupo sa gilid si Lira, hawak ang cellphone na luma, paulit-ulit na chine-check ang inbox na halos walang bagong email na pumapasok. “Baka po hindi siya sumagot,” bulong niya, halos sumuko na ulit ang boses. “Sanay na po ako na hindi kami pinapansin ng malalaking tao.” Bago pa siya makatuloy, nag-vibrate ang cellphone ni Alex. Isang bagong email ang pumasok, galing sa parehong address. Agad niya itong binuksan. Saglit siyang natahimik habang binabasa ang Arabic na sagot, naka-kunot ang noo. Napalapit si Lira, halatang kinakabahan. “Ano po sabi?” “Tumatawag sila,” sagot ni Alex, sabay pakita ng notification sa screen: incoming international call galing Dubai. “Si Omar Al-Hassan mismo.” Pinindot niya ang green button, inilagay sa loudspeaker, at sa loob ng munting shop, umalingawngaw ang malalim na boses sa kabilang linya. “Assalamu alaikum, Mr. Villareal,” sabi ng lalaki. “Shukran jazeelan li rasalatika.” Ngumiti si Alex, biglang nag-shift sa matatag na tono. “Wa alaikum assalam, Mr. Omar. Sa’kin malaking bagay na tumawag kayo agad.” Napatingin si Lira sa nanay niya. Hindi nila naiintindihan ang salita, pero ramdam nila ang bigat ng usapan.
Sa loob ng ilang minuto, nag-usap sila sa purong Arabic. Ipinaliwanag ni Alex na ang biglang pagtaas ng renta ay hindi lang usapin ng pera, kundi ng reputasyon. “May kumpanya ako sa building ninyo,” sabi niya. “We are about to welcome investors from your region. Kung malalaman nila na pinapatalsik ninyo ang maliliit na negosyante nang walang konsiderasyon, hindi maganda sa pangalan ninyo.” Tahimik sa kabilang linya sandali. Saka sumagot si Omar, may halong depensa at pag-aalala. “Hindi namin alam na ganyan ang epekto,” sagot niya. “Our local manager said the tenants could not keep up. We thought they were just selling few flowers.” “They are selling hope,” sagot ni Alex sa Arabic. “At hope travels fast. Kapag tumulong kayo, magiging kuwento iyon na ikararangal ng kumpanya ninyo. At ako mismo ang magdadala ng kuwentong iyon sa investors namin.” Sa dulo ng usapan, gumawa sila ng kasunduan: hindi lang babawasan ang taas ng renta, babalik pa ito sa halos dating halaga sa loob ng susunod na taon. Bibigyan din ng tatlong buwang “rent holiday” ang Bloom & Hope para makahabol, sa kondisyon na tutulong ang kumpanya ni Alex na i-modernize ang maliit na shop—online orders, social media promotion, at corporate flower arrangements. Nang ibaba ni Alex ang tawag, halos sabay na napasinghap sina Lira at ang nanay niya. “Sir?” nanginginig ang boses ni Lira. “Ano pong nangyari?” Huminga nang malalim si Alex, saka ngumiti. “Lira, hindi na kayo paaalisin,” masaya niyang sabi. “Babalik sa normal ang renta ninyo, may tatlong buwan pa kayong walang bayad. At kung papayag ka, gagawa tayo ng partnership: Bloom & Hope bilang official flower supplier ng kumpanya ko.”
Para silang parehong hindi makahinga. Dahan-dahang tumulo ang luha sa mata ng nanay ni Lira. “Totoo po ba ‘yan, sir?” nanginginig na tanong nito. “Hindi niyo lang po kami pinapaasa?” “Hindi ako mapaglaro sa buhay ng tao,” sagot ni Alex, mas seryoso na ang tono. “Pero may kapalit ito, ha.” Napahinto si Lira, biglang kinabahan. “Anong kapalit, sir?” “Hindi ka na maglalako mag-isa sa labas, nang wala man lang sumasalo sa’yo,” sagot ni Alex, nakatingin nang diretso sa kanya. “Ayusin natin ‘tong shop mo. Gawin natin siyang lugar kung saan kahit CEO o messenger, parehas na tatanggapin. Gagawa tayo ng program kung saan bawat bouquet na mabebenta ninyo, may porsyentong mapupunta sa scholarship fund ng mga anak ng tindera at janitor sa building. Hindi lang negosyo ang maililigtas natin, kundi pangarap ng iba.” Napahagulgol si Lira, pero ngayon ay luha na ng ginhawa. “Sir… wala po akong maibabayad sa ginawa niyo,” sabi niya, napapasandal na sa counter. “Hindi ninyo kailangang bayaran ako,” sagot ni Alex. “Bayaran mo ‘to sa pamamagitan ng pagpapatuloy ng negosyo mo, at sa bawat taong pasasayahin mo sa bulaklak mo.” Sa mga sumunod na linggo, kumalat ang balita tungkol sa nangyari. Naging viral sa social media ang litrato ni Alex na kasama si Lira sa harap ng Bloom & Hope, may caption na, “CEO na marunong mag-Arabic, niligtas ang maliit na flower shop sa tulong ng kanyang wika at puso.” Ngunit higit sa kwento sa internet, mas malaki ang naging epekto sa loob ng kumpanya. Dumating muli sa Pilipinas sina Sheikh Fadel at ang grupo nito. Sa araw ng kanilang pagbabalik, hindi dinala ni Alex agad sa kanila ang graphs o kung ano mang PowerPoint. Sa halip, inaya niya silang maglakad palabas ng gusali, papunta sa kanto kung nasaan ang Bloom & Hope. Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanila ang sari-saring bulaklak, mas maayos na display, may maliit na tablet sa gilid na tumatanggap ng online orders.
Sa dingding, may nakasabit na simpleng karatula: “In partnership with AV Tech Solutions: Every bouquet you buy helps send a child to school.” “What is this place?” tanong ni Sheikh Fadel, may halong tuwa at gulat. “This,” sagot ni Alex, “is a flower shop that almost died because of a rent hike from one of your countrymen. But we spoke, in your language, about mercy, trust, and blessing. Now, part of their sales go to education for the poor. And my company stands beside them.” Ngumiti si Sheikh Fadel, halatang humanga. Lumapit siya sa mga bulaklak at kinuha ang isang bouquet. “How much?” tanong niya kay Lira, sa putol-putol na English. “Ah… sir, sa inyo na po ‘yan,” kinakabahang sagot ni Lira. “Libre na po, bilang pasasalamat.” Umiling ang Sheikh. “No. Blessing must not make you smaller,” sagot niya, saka tumingin kay Alex, bahagyang binago ang tono. “It must make you stand tall.” Nagbayad siya ng doble sa presyo ng bouquet, nag-iwan ng ngiti kay Lira. Pagbalik nila sa meeting room, hindi na tungkol sa “kung papasok ba sila” ang usapan. Tapos na ang tanong na iyon. “We will sign with you, Mr. Villareal,” sabi ni Sheikh Fadel. “Not only because of your numbers, but because of your heart. You understand our language… and more importantly, you understand your people.” Sa huling bahagi ng araw na iyon, habang nakatayo si Alex sa labas ng building, hawak ang isang simpleng bouquet mula sa Bloom & Hope, nadaanan niya si Lira na nag-aayos ng mga natitirang bulaklak sa sidewalk display. “Sir,” tawag ni Lira, nakangiti na ngayon nang maluwag, “para kanino na naman ‘yang bulaklak?” Napatingin si Alex sa bouquet, saka sa kanya. “Para sa isang taong matagal ko nang nakakalimutan bigyan,” sagot niya. “Para sa nanay ko.” Nagulat si Lira. “Nasa probinsiya po ba siya?” Tumango si Alex. “Oo. Matagal ko nang hindi napupuntahan. Busy sa negosyo, sa investors, sa mundo.” Saglit siyang natahimik. “Ngayon ko lang na-realize, Lira, na ang mga bulaklak, hindi lang para sa okasyon. Para rin ‘yon sa mga taong nakalimutan na nating alalahanin.” Habang nagpapaalam siya, hindi na siya ‘yung CEO na kaninang umaga ay kayang tumanggi sa isang tindera na parang wala lang.
Siya na ngayon ang taong natuto na minsan, ang pinakamahalagang “negosyo” sa buhay ay hindi ‘yung may pinakamaraming zero, kundi ‘yung may pinakamaraming pusong napasaya. Sa maliit na shop na iyon, sa pagitan ng halimuyak ng rosas at daisies, napatunayan ni Alex na ang kayamanan ay hindi sukatan ng taas ng gusali o kapal ng kontrata. Minsan, nasusukat ito sa kakayahan mong tumigil, makinig, at magsalita—sa wikang naiintindihan hindi lang ng investors, kundi pati ng mga simpleng taong nagtataguyod ng pangarap sa gilid ng kalsada. At sa dulo ng araw, habang lumulubog ang araw sa likod ng salaming gusali, makikita mo sa kanto si Lira, abalang nag-aabot ng bulaklak sa mga dumaraan. May ilang CEO, may empleyado, may kasambahay, may estudyante. Lahat sila pantay-pantay sa harap ng tindera ng pag-asa. Sa di kalayuan, nakatayo si Alex, tahimik na pinagmamasdan ang buhay na nabago dahil sa isang simpleng desisyong hindi na tumanggi, kundi makinig. At sa bawat “Shukran” na natutunan niyang sabihin sa Arabic, isa pa ring salitang Pilipino ang paulit-ulit na bumabalik sa isip niya tuwing maiisip niya si Lira at ang Bloom & Hope: “Salamat.” Salamat sa pagkakataong ipinaalala sa kanya na kahit CEO ka, may mga aral pa ring hindi kayang ituro ng boardroom—kundi ng isang tindera ng bulaklak na minsan niyang tinalikuran, pero sa huli, siya palang magtuturo sa kanya kung paano talaga magmahal ng kapwa.
